Sanmayınki Korkusuzduk
sanmayın ki korkusuzduk
korktuk bizde korktuk
kış *******i gibi geçti günlerimiz
ayaz vurdu gün ortalarında
korla ovduk yüreklere düşen
donmuş ayaklarımızı
yine de yürüdük
üşüdük
kar etmedi
çarelerimiz
kırıldık birer birer
sanmayın ki korkusuzduk
yıkılmadı kalanlarımız
yılamadık
kırıldık
birer birer
yeni filizler vererek
aç çoğalmalara
korkularımızla yürüyerek
kırıldık
üşümelerde
dokunmadık
hiçbir sıcaklığa
yüreğimizde kor alev
dolaşmadı ellerimiz
başka mahrem yerlerde
tutmak iste sekte
ellerini sevgilinin
hiç olmadı anılarımız
soğuktu soğuktu her şey
umutlarımızdan başka
üşüdük
korkularımızla iç içe büyüdük
don vururken düşüncelere
kor yüklü yüreklerimizle ovaladık
kıpırtılar vardı hep içimizde
ayakta tutan bizi
ökseye tutulmuş serçe misali
çırpıntılarıydı kanatlarımızın
koparamadık
kıl inceliğinde tuzakları
korktuk
korktuk
yenilmedik korkulara
yürüdük üzerlerine
birer birer düşerken
karanlıklar içerisinde
korktuk
yürüdük
üşüdük
yürüdük
bizimkisi
yürüme tutkusu
üzerine üzerine
korkunun
korku karanlık
korku cehalet
korku
kopmak umuttan
umudun yolcusu olduk
|