Bizim pembe panjurlu bir evimiz olmadı
Bir lokma ekmeği ikiye böldük seninle,
Beraber paylaştık bir tas çorbayı,
Tuzu katık yaparak sayısız kereler
Yarı aç, yarı tok,
Birlikte kalktık sofradan.
Zeytini bulduk da,
Peyniri koyamadık ortaya.
Kan kustuk da,
Kızılcık şerbeti içtik dedik dosta, düşmana.
Acıları beraber yaşadık seninle.
Çivisini beraber çaktık da,
Bir çivi bile tutturamadık,
Çivisi çıkmış temelsiz dünyaya.
Yalnızlığı beraber paylaştık seninle,
Hayalleri beraber kurduk.
Evimizin temelini beraber attık sayısız kereler.
Paramız yetmedi, tuğlaya kiremide de,
Yarım bıraktık, hayallerimizi.
Hayallerimizde yaşattığımız,
Evimizi de.
Bizim hiçbir zaman,
Pembe panjurlu bir evimiz,
Bahçesinde rengarenk çiçeklerimiz olmadı.
Rüyalarımızı hep ikiye böldük,
Ekmeğimizi ikiye böler gibi.
Mutluluğa özlem duyduk her ikimiz de.
Bizim hayallerimiz bir gün olsun,
Nefes dahi almadı.
Uykularımızda bile karabasanlar bastı bizi.
Bizim doğru dürüst,
Pembe rüyalarımız bile olmadı.
Pembe panjurlu bir evimiz de.
Şimdi çocuklar büyüdü,
İkimiz de,
Güdük kaldık
Şu koca alemde.
Vecdi Murat Soydan
|