Adamın Biri
Sevgi doluydu özü,
Dinlenirdi her sözü,
Tutardı yanan közü,
Gümüş tespihli adam...
Mazlumlara ağlardı,
Ne yürekler dağlardı,
Hep karalar bağlardı,
Gümüş tespihli adam...
Birgün yalana doydu,
Herkese posta koydu,
Kendine mezar oydu,
Gümüş tespihli adam...
Bir hayat böyle bitti,
Ellerden kayıp gitti,
Bu çarkta o’da yitti,
Gümüş tespihli adam...
|