Ruh aynamız...
Kim mükemmel ki,
İnsan eliyle yapılan makine yüzde yüz verimli olsun!
Çocuğumuzdan, eşimizden, işimizden o kadar çok ki beklenti...
Nedense unuturuz içinde kendimizi!
Sigara içeriz,
Dumanını sokaklarda gezdiririz,
İçmeyin dediğimiz insanlara böylece zulmederiz!
İçki alemiyle keyfederiz...
Sokaklarda,
kullandığımız arabalarda,
aile arasında,
terör estiririz...
Daha neler cabası yaşadıklarımız!
Kötü ne varsa alışkanlık adına,
Sanki süt beyazmışız gibi eleştirmeye devam ederiz!
Aynalar bizi yansıttığında yansıttıkları kör eder sanki...
Nedense örnek olmak yerine tavsiye yolu rahatlatır vicdanımızı!
Mükemmel olan kitaplar, doğa, anlatılanlar....
İnsan onları yaşadığı kadarıyla ortaya koyar verimini!
Gördüm Mekke’yi-Medine’yi,
Kainat efendisinin kabrini,
Allah’ın evi Kabe’yi,
Ahret provası ihram içinde saf beyaz tek giysiyi...
Tavafta dönerken başım döndü,
Tatmadığım hazlar sunuldu...
Ağladım rahmetle birlikte içerken zemzemi!
Dönmek istemedim,
Bölmek istemedim,
Kaybetmekten korktum yakaladığım mükemmeli, huzuru!
Hacı olmuştum...
Artık mükemmeldim!
Ara, ara kendimi kaybetmekten korktum,
O anları düşünmekten çekindim...
Gelecek yaşanacaksa, onun içinde dua ettim!
En sonunda anladım ki saf insan “Benlerle” yaşayamaz!
Kur’an diliyle “Biz nehrine” karışmakla mükemmelleşir!
Safet Kuramaz
|