Yalnızlık
Yalnızlık ne zormuş be
Düşünüyorum da
Omuzlarım bir başka ağır
Başım yerinde ağır
Boynumu taşımak için isteksiz
Damarlarımda kanım daha bir yoğunlaşmış
Parmaklarım isteksiz gelin edasında
Gözlerim rengini gölgelemiş
Kupkuru kalmış pınarlarım
Dudaklarıma hapis olmuş tebessüm
Çizgiler daha bir belirginleşmiş
Derin uçurumlar oluşmakta
Düşüncelerimin arasında
Hani şu insanları sevme konusunda
Yaşama tutunma hevesim adına
Paylaşmanın güzelliğini tatmak
Dostluğu perçinlemek doğrultusunda
Oysa hepsi koskoca bir düş birazdan uyanacağım
Yapayalnız bir yolculukta tek başıma
Boş bir koltuğun cama bakan tarafında.
Yolculuk hiçbir yere ama son sürat
Yolcu tanınmak niyetinde de değil
Yüzü peçeli falan da değil hani
Cansız mankene dönüşen hareketleriyle
Donuk düşüncesiz bakan boş gözleri
Buz kristalleri keskinliğindeki avuçları
Hareket yeteneğinden yoksun ruhuyla
Gidiyor
Hiçbir yere.
Nuray Yıldırım
|