Hüzün Çöker Ölümle
Sessiz bir köşeyi arar saklanıp kaldığında,
Soğukluğu hissedersin, avuçlarına aldığında,
Mermiler fırlar, parmak tetiğe basıldığında,
Ölüm sessizlik getirir, görünür çığlığında,
Kahpelik atılır, kurşun kalbe saplandığında,
Kırmızı gül olmalıydı kanlar fışkırdığında.
Yarini beklemekteydi, sokak sessiz ay ışığında,
İki sevgili arasına girer, kurşun sıkıldığında,
Kisif karamsarlık hüzüne dönerdi bakıldığında,
Nasıl anlatırlar, kalbinde kurşun yığıldığında,
Gözler ağlamada, dudak sessiz, hüzün bastığında.
Hep sessizlikte köşe aradı, yariyle kaldığında,
Dünyası değişir, sevdiğini kollarına aldığında,
Ta ki, o kahpe kurşunu alıp boşluğa daldığında,
Derinden bir hüzün çöker, ölümün yalnızlığında.
Hep ıssız bir köşe arandı, kaderi yazıldığında,
Hep sessiz rollere çıkarıldı, oyun oynandığında,
Yine ıssız ve sessiz oldu, mezarı kazıldığında.
Sessizce,hayırla yad etmektedir, ismi anıldığında,
Düşünceleri hüzünlü, kim yardım eder yakındığında.
Ali Kaybal
|