....Uçurumlar Biriktirdim Gözlerimde
en onulmaz aşkları aşk adına /sadece/ biriktirdim yüreğimde
fark etmeden geçen yılları
karşıladım alnımda dik çizgilerle
yürüdüm şafaklar boyu uzanan zifir gözlerinde
penceremden havalanan en son kuşları
son bilmememdi tutunmam
hayata böyle dimdik senelerce
aradım adını içinde hiç sen olmayan yılların
bir anlam, bir değer
sensiz bomboşken her yarın
zafer mi kaybediş mi vuslâtın öldüremediği sevdâlarım
aradım adını sarmadı hiç kimseyi neden hiç kollarım
mutluluk bildim acıyı
bir meczûpkâr ağıtken bile dudaklarımda adın
aradım adını
her benle yazılmış levh-i mahfuz'umda sayfaların
uçurumlar biriktirdim
uçurumlar biriktirdim gözlerimde
ve penceremden havalanan en son kuşları
son bilmememdi tuttunmam hayata böyle dimdik senelerce
uçurumlar biriktirdim sonu yüreğimde başlayan
birgün gelir atlamak için
adını unuttuğumda,
hasretinden vaz geçtiğimde...
her senden uzak gecede bin yıl yaşlanmışım.
vefâsızlık sende bir dal olmuş da
ben o dala yaslanmışım...
uçurumlar biriktirdim
uçurumlar biriktirdim gözlerimde
uçurumlar;
hasretin zaten ölümdür diye
sevemedim hiç himseyi böyle vakt-i ömrümce
ölemedim sensiz hasretinle gönlümce
koymadılar toprağa
bir rûhun yok;
ama yaşayan bir ölüsün diye
severim seni, severim sen hiç bilmesen bile
sevilen bir tatlı gonca
sevilen en güzel güldür diye.
ölümü bu kadar çok sevdim, ben bu kadar çok sende
siyah ******* boyu asılı duran
asılmak için o simsiyah zülfünde
...
geçtim akıllardan.
akıl bana yaramaz aşk dolu yüreğim varken!
beklemedi yüzlerim gülmek yarından
gönül sende hicrân,
yaşamım uğrunda bir dolu âh u zârken
Mehmet Akif Ardıç
|