Savaş ve İnsan
Ne zaman yıkılsa dünya omuzlarıma,
Bir damla yaş konuşlanır yanağıma,
Caddeler mezar olur çocuklara,
O akan yaşın adı savaşsa…
Ne zaman yıkılsa dünya avuçlarımda,
Bir bela siner her yana,
Elleri minik bir bebek belirir,
Ağlar, susmak bilmez…
Öyle bir haykırır ki bombaların ortasında,
Her yana bir sessizlik çöker…
Hedefini şaşırmış bir hayat!
Yine de bir umutla sarılır uzanan kollara.
Bilmez ki daha,
Kim düşman?
Ne yalan!
Ne zaman yıkansa,
Dünya,
Gözyaşlarıyla…
|