Düşüyor Cüzamlı Parmaklarımız
Sokakta, iltihaplı gazetelerin altında yatan bu epidemik öfke,
İçlerine saklandığımız yetim çocuklarımızdı.
Biz emzirdik memelerimizden kustukları kirli kanı,
Varoluşları yüreğimizde büyüyen hazımsız bir suikasttı.
Ve gizli kameraların yakaladığı bu korkak düşünce,
İçimizden attığımız öksüz çocuklarımızdı.
Biz öğrettik cüzamlı ellerine, erken kuşları vurmayı,
En iyi sapanın, hangi ağacın çatal dalından yapılacağını.
Boşuna büyütmeyin artık sancakları,
Ellerimizin gücü kalmadı.
Her ölümde ikişer ikişer,
Düşüyor taşıyacak parmakları.
|