www.cakal.net Forumları YabadabaDuuuee - Tek Mesajı Görüntüle

**GooD aNd EvıL** · 05-28-2009, 03:51 PM

Ailem Hayatım Ve Sen

Biz on bir kardeşiz,altı kız beş erkek.
Çoğumuz tam olarak babamızı bile tanıyamadan
Elimize tutuşturulan siyah beyaz bir resminle avunduk.
Hep babamızı özlediğimizde
Amcamıza bakardık baba yarısı diye
Ama artık amcamızın da resmine bakarak avunuyoruz.
Böyle yılları yıprattığımızı zannederken
Geriye baktığımızda yıprananın biz olduğunu anladık.

Birkaç ablam evlendi önce
Sonra kavgalarımız azaldı
Pazar kahvaltılarımız vardı
Çatalların havada uçuştuğu
Annemin evlatlarına bir şey olacak diye
Haykırmaları ve bayılmaları vardı.

Gülsuyu'nda bir evimiz vardı.
İçinde çocukluğumuzun sevimli günleri
Tahta zeminine sakladığım misketlerim vardı.

İki tarafı bahçeli
Ön kapısında bembeyaz güller
Arka bahçesinde mısırlarımız,kuyumuz
Uzun kavaklarımız vardı.
İçim içime sığmazdı o evde, mutlu olurdum
Ve bir gün o baba yadigarı evimiz yandı.
İçimdeki çocuk ağladı.
Renkli hatıralarım simsiyah bir kül oluverdi sonra
Ne misketlerimi bulabildim
Ne bir daha beyaz güllerimiz açtı.
Öylesine sustu yıllarca bizimle dertleşen
Göz yaşlarımızın saklı evi.
Çok ihtiyacım vardı bir dosta
Ama sen yoktun...

Yeni bir mahalleye taşındık
Eski eve nazaran biraz lüks
Gençliğimi,o mahallede büyüttüm
Aşkımı iki sokak ileride.
Sonra seni gördüm hayatım değişti

O günlerde duvarlara seni sevdiğimi yazardım
Pencerenden görebilicegin her duvar dolmuştu.
Akşamları arkadaşlarla toplanıp
Gizli gizli sigara içerdik
Ve ben sana duygu yüklü şarkılar okurdum.
Ama cama sen değil hep annen.çıkardı
Ve ben utanırdım.

Büyüdükçe sevgimin derinliklerini keşfettim
Seninle gittiğimiz o pikniklerde
Yemyeşil çayırlara uzanıp
Senin bana uzattığın
Tereyağlı ekmeği yerken
O anın hiç bitmemesini isterdim

Sonra aradan yıllar geçmiş
Bunu yeğenlerim asker olunca anladım
Ağbim evlendi,sonra ablam
Ağbim ablam derken ben kaldım
Birde ufaklık.
Tabi artık ona ufaklık denebilirse
Büyüdü asker oldu

Annem onca evladını evlendirmenin rahatlığıyla
Bazen mutlu oluyor bazen ağlıyor

Tam sevmeye başlarken hayatı
Yaşlı ananemizin körlüğünden faydalanan ölüm
Bir sabah beş kat aşağı dikti bizi
Bir daha çıkmak istemedim o balkona
Ne gözümde yaşam var artık
Ne günün doğması mutluluğa
Bir elime yıldızlara emanet bıraktığım hüzünlerimi aldım
Diğerinde senin ilgisizliğini
Yine aynı yalnızlığın kapısındayım işte

Sana en çok ihtiyacım olduğu bir akşam,
Camınızda satılık yazısını gördüm
Sonra kopkoyu karanlıkta kayboldun sen.
Duvarlardaki yazıları sildim önce
Sonra göz yaşlarımı
Artık sigara tat vermiyor
Şarkılara da küstüm.

Büyüdükçe sevgimin derinliklerini keşfettim
Sensiz uzandığım boş çayırlarda
Şimdi yıllar geçmiş o günlerin üzerinden
Duydum ki sen evlenmemişsin..

Gece şu an soğuk
Evde sessizlik hakim
Annem namazını kılıp yattı.
Düşünüyorum da nereye geldik
Ben sokak serserisi gibi gezerdim
Annem camda sabah ederdi.
Sanki evlenen kurtulmuş sanırdım.
Sonra evlenenlere baktığımda
Aynı kavgaları gördüm
Çoluk çocuk hep aynı.

Ben boş hayatın o boş günlerinde,
Seni unutmak için gittiğim şehirlerde
Hep yazısız duvarlar gördüm
Beton girmemiş dağlık yerlere gittim,
Ne çare görünce o yemyeşil manzarayı
Sen geldin aklıma,

Köyümde-sapsarı Sakarya nehri
Uzun fındık bahçelerinde
Şehir görmemiş dostlarım vardı
Onlarla gölde balık tutar
Dağlara odun kesmeye giderdik
Tatmadığım anlardı onlar

Günler ağır hareket ederdi.
Bu zamanlarda kendi kanımdan birçok kişiyi gömdüm
Şerefiye'nin sararmış çamlarının, otlarının altına.
Ve ağlayan akrabalarımı teselli ettim
Dayanmaya çalıştım
Yaşamın zorluklarına
Ve sen yine yoktun beni teselli etmek için.

Izdırap şeritli yolların
Gişelerinde kaybettim gözlerini
Ve bir daha anımsayamadım rengini.
Sonra gökyüzünde simsiyah bir bulut gördüm
O sel gibi yağmurun öncesinde
Ama sen yine yoktun.

Şimdi,ise
Her şeyiyle hayat zor hepimiz için
Artık eve erken geliyorum
Geç geldiğim zamanlarda annem ağlıyor

Bulduğumu sandığım denizin dalgalarıydı göz yaşlarım
Umut dolu bacaların tütüşü beni hayata bağladı
Havaların çekilmez soğurundan kaçıp
Eve kapandığımda anladım
Ailemin bu denli sıcak olduğunu
Bir vapur çığlığını çağrıştırdı
Martıların yalnızlığı
Uzaklara öylece bakışımı
Beklentilerin koynundaydım yıllardır
Sevgi denilen duygu beni hayata bağladı..

Birkaç arkadaşı toplayıp
Kaplıca’daki çay bahçesine götürüyorum
Herkes çok seviyor burayı
Ama kimse daha önce seninle geldiğimi bilmiyor
Birkaç bambu masa
Bir kaç sandalye dışında
Birde yaşıyorlarsa simit attığımız martılar..
Arabada oturduğumuz saatleri anımsıyorum hep
Camların nefesimizden buğu yapması
Heyecanlandırırdı ikimizi
Bana sarılıp uyuyuşlarını
Sevişlerini birde deli gibi.

Çamlıca da boğazı gören tepelerde
Şimdi seni arıyorum
Şu koskoca istanbulda
İnsanların birbirine karıştığı
Kalabalık ada vapurlarında
Ve Haldun Taner tiyatrosunun önünde
Sevgilisini bekleyenlerin arasında
Ben kendimi yalnız hissediyorum
Tek başıma rıhtımda balık tutuyorum
Yakaladıklarımı öldürmeden
Yaşamın sularına bırakıyorum.
Sonra sonbahar geliyor ansızın
Ağaçlardan solgun ve kupkuru döşüyor yapraklar
Bahara inat bir kaçı çiçek açıyor
Ve sen yoksun yine baharda yanımda
Şimdi çizgiler aşılmış gibi geliyor bana
23 yiyen kaybedilen onlarca akraba
Bir saksıda solmuş gibi çiçek
Kalkmış saatler önce yaşamın gemisi
Ne senden bir şey kaldı artık
Ne her akşam yediğimiz kokoreç
Mısırcımızda yok sahilde
Yoksa sana doğum gününde aldığım vak vak gibi
Bir kenara mı atıldım mı canım.

O günlerde duvarlara seni sevdiğimi yazardım
Pencerenden görebilicegin her duvar dolmuşu
Akşamları arkadaşlarla toplanıp
Gizli gizli sigara içerdik
Ve ben sana duygu yüklü şarkılar olurdum
Ama cama sen değil
Hep annen çıkardı
Ben utanırdım...

Pazar kahvaltılarımız vardı
Çatalların havada uçuştuğu
Annemin evlatlarına bir şey olacak diye haykırmaları
Bayılmaları yok artık.
Tıpkı
Amcamın,İlhan Ağbinin,Şehnazın Sedat Agbimin
Beyza nın Ananemin ve Babamın olmadığı gibi canım
Sende yoksun..

31,temmuz,1998 Cuma

Ertuğrul Bayam

05-28-2009, 03:51 PM	#37
GooD aNd EvıL Aşmış Üye Üyelik Tarihi: Aug 2007 Konum: İstanbul Mesajlar: 281,268 Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts Üye No: 44033 İtibar Gücü: 57931 Rep Puanı : 34658 Rep Derecesi : Cinsiyet : Erkek	Ailem Hayatım Ve Sen Biz on bir kardeşiz,altı kız beş erkek. Çoğumuz tam olarak babamızı bile tanıyamadan Elimize tutuşturulan siyah beyaz bir resminle avunduk. Hep babamızı özlediğimizde Amcamıza bakardık baba yarısı diye Ama artık amcamızın da resmine bakarak avunuyoruz. Böyle yılları yıprattığımızı zannederken Geriye baktığımızda yıprananın biz olduğunu anladık. Birkaç ablam evlendi önce Sonra kavgalarımız azaldı Pazar kahvaltılarımız vardı Çatalların havada uçuştuğu Annemin evlatlarına bir şey olacak diye Haykırmaları ve bayılmaları vardı. Gülsuyu'nda bir evimiz vardı. İçinde çocukluğumuzun sevimli günleri Tahta zeminine sakladığım misketlerim vardı. İki tarafı bahçeli Ön kapısında bembeyaz güller Arka bahçesinde mısırlarımız,kuyumuz Uzun kavaklarımız vardı. İçim içime sığmazdı o evde, mutlu olurdum Ve bir gün o baba yadigarı evimiz yandı. İçimdeki çocuk ağladı. Renkli hatıralarım simsiyah bir kül oluverdi sonra Ne misketlerimi bulabildim Ne bir daha beyaz güllerimiz açtı. Öylesine sustu yıllarca bizimle dertleşen Göz yaşlarımızın saklı evi. Çok ihtiyacım vardı bir dosta Ama sen yoktun... Yeni bir mahalleye taşındık Eski eve nazaran biraz lüks Gençliğimi,o mahallede büyüttüm Aşkımı iki sokak ileride. Sonra seni gördüm hayatım değişti O günlerde duvarlara seni sevdiğimi yazardım Pencerenden görebilicegin her duvar dolmuştu. Akşamları arkadaşlarla toplanıp Gizli gizli sigara içerdik Ve ben sana duygu yüklü şarkılar okurdum. Ama cama sen değil hep annen.çıkardı Ve ben utanırdım. Büyüdükçe sevgimin derinliklerini keşfettim Seninle gittiğimiz o pikniklerde Yemyeşil çayırlara uzanıp Senin bana uzattığın Tereyağlı ekmeği yerken O anın hiç bitmemesini isterdim Sonra aradan yıllar geçmiş Bunu yeğenlerim asker olunca anladım Ağbim evlendi,sonra ablam Ağbim ablam derken ben kaldım Birde ufaklık. Tabi artık ona ufaklık denebilirse Büyüdü asker oldu Annem onca evladını evlendirmenin rahatlığıyla Bazen mutlu oluyor bazen ağlıyor Tam sevmeye başlarken hayatı Yaşlı ananemizin körlüğünden faydalanan ölüm Bir sabah beş kat aşağı dikti bizi Bir daha çıkmak istemedim o balkona Ne gözümde yaşam var artık Ne günün doğması mutluluğa Bir elime yıldızlara emanet bıraktığım hüzünlerimi aldım Diğerinde senin ilgisizliğini Yine aynı yalnızlığın kapısındayım işte Sana en çok ihtiyacım olduğu bir akşam, Camınızda satılık yazısını gördüm Sonra kopkoyu karanlıkta kayboldun sen. Duvarlardaki yazıları sildim önce Sonra göz yaşlarımı Artık sigara tat vermiyor Şarkılara da küstüm. Büyüdükçe sevgimin derinliklerini keşfettim Sensiz uzandığım boş çayırlarda Şimdi yıllar geçmiş o günlerin üzerinden Duydum ki sen evlenmemişsin.. Gece şu an soğuk Evde sessizlik hakim Annem namazını kılıp yattı. Düşünüyorum da nereye geldik Ben sokak serserisi gibi gezerdim Annem camda sabah ederdi. Sanki evlenen kurtulmuş sanırdım. Sonra evlenenlere baktığımda Aynı kavgaları gördüm Çoluk çocuk hep aynı. Ben boş hayatın o boş günlerinde, Seni unutmak için gittiğim şehirlerde Hep yazısız duvarlar gördüm Beton girmemiş dağlık yerlere gittim, Ne çare görünce o yemyeşil manzarayı Sen geldin aklıma, Köyümde-sapsarı Sakarya nehri Uzun fındık bahçelerinde Şehir görmemiş dostlarım vardı Onlarla gölde balık tutar Dağlara odun kesmeye giderdik Tatmadığım anlardı onlar Günler ağır hareket ederdi. Bu zamanlarda kendi kanımdan birçok kişiyi gömdüm Şerefiye'nin sararmış çamlarının, otlarının altına. Ve ağlayan akrabalarımı teselli ettim Dayanmaya çalıştım Yaşamın zorluklarına Ve sen yine yoktun beni teselli etmek için. Izdırap şeritli yolların Gişelerinde kaybettim gözlerini Ve bir daha anımsayamadım rengini. Sonra gökyüzünde simsiyah bir bulut gördüm O sel gibi yağmurun öncesinde Ama sen yine yoktun. Şimdi,ise Her şeyiyle hayat zor hepimiz için Artık eve erken geliyorum Geç geldiğim zamanlarda annem ağlıyor Bulduğumu sandığım denizin dalgalarıydı göz yaşlarım Umut dolu bacaların tütüşü beni hayata bağladı Havaların çekilmez soğurundan kaçıp Eve kapandığımda anladım Ailemin bu denli sıcak olduğunu Bir vapur çığlığını çağrıştırdı Martıların yalnızlığı Uzaklara öylece bakışımı Beklentilerin koynundaydım yıllardır Sevgi denilen duygu beni hayata bağladı.. Birkaç arkadaşı toplayıp Kaplıca’daki çay bahçesine götürüyorum Herkes çok seviyor burayı Ama kimse daha önce seninle geldiğimi bilmiyor Birkaç bambu masa Bir kaç sandalye dışında Birde yaşıyorlarsa simit attığımız martılar.. Arabada oturduğumuz saatleri anımsıyorum hep Camların nefesimizden buğu yapması Heyecanlandırırdı ikimizi Bana sarılıp uyuyuşlarını Sevişlerini birde deli gibi. Çamlıca da boğazı gören tepelerde Şimdi seni arıyorum Şu koskoca istanbulda İnsanların birbirine karıştığı Kalabalık ada vapurlarında Ve Haldun Taner tiyatrosunun önünde Sevgilisini bekleyenlerin arasında Ben kendimi yalnız hissediyorum Tek başıma rıhtımda balık tutuyorum Yakaladıklarımı öldürmeden Yaşamın sularına bırakıyorum. Sonra sonbahar geliyor ansızın Ağaçlardan solgun ve kupkuru döşüyor yapraklar Bahara inat bir kaçı çiçek açıyor Ve sen yoksun yine baharda yanımda Şimdi çizgiler aşılmış gibi geliyor bana 23 yiyen kaybedilen onlarca akraba Bir saksıda solmuş gibi çiçek Kalkmış saatler önce yaşamın gemisi Ne senden bir şey kaldı artık Ne her akşam yediğimiz kokoreç Mısırcımızda yok sahilde Yoksa sana doğum gününde aldığım vak vak gibi Bir kenara mı atıldım mı canım. O günlerde duvarlara seni sevdiğimi yazardım Pencerenden görebilicegin her duvar dolmuşu Akşamları arkadaşlarla toplanıp Gizli gizli sigara içerdik Ve ben sana duygu yüklü şarkılar olurdum Ama cama sen değil Hep annen çıkardı Ben utanırdım... Pazar kahvaltılarımız vardı Çatalların havada uçuştuğu Annemin evlatlarına bir şey olacak diye haykırmaları Bayılmaları yok artık. Tıpkı Amcamın,İlhan Ağbinin,Şehnazın Sedat Agbimin Beyza nın Ananemin ve Babamın olmadığı gibi canım Sende yoksun.. 31,temmuz,1998 Cuma Ertuğrul Bayam __________________ Buraya Kadarmış ..