Köylü Mehmet
Oyuncaklarımı telefon tellerinden,
Çocukluğumda kendim yapardım.
Trahomdan gözlerim kapandığı zamanlar,
Oturur, ağlardım.
İlk mektebi köyde okudum.
Yeterliydi, çalışmam.
Okul birincisiydim.
Nüfus kağıtsız verildi, diplomam.
Kilis'te başladım, orta mektebe,
Ömrüm gençliğe gebe...
Kızlara gizlice bakıyor,
İkinci sınıfta sigara yakıyordum.
İlk şiirlerimi yazdım, o yıllarda.
Tek odada,
Kirada okudum, liseyi.
Sınıf arkadaşımı...
Sosyete bir kızı, o sıralarda sevdim.
Ben köylü Mehmet...
Sevmeye hakkım var mıydı?
Sevdiğimi söyleyemedim...
Üniversite çok zordu, o yıllarda.
Üstelik rahmetli de hovarda.
Batırmış, binlerce dönüm araziyi,
Barlarda, gazinolarda...
Felekten başka da torpilim yok.
Eh, bize de öğretmenlik düştü.
Bu garip, ıssız dağlarda,
Ker*** köy okullarında,
Yirmiyedi yıl boyunca pişti...
Siz bakmayın, benim sevda şiirlerime.
Gönül hep sevmek istedi ama.
Kim sever, köylü Mehmet'i?
Yıllarımın yarı demokratik hükümeti,
Vergisiz, taksitsiz hayal kurmakta,
Özgür bıraktı, beni her zaman.
Bütün şiirlerimde.
Gerçekleşmeyen hayallerimi seriyor,
Doyumsuz özlemlerimi gideriyorum.
O kadar...
Mehmet Nacar
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|