Bu Coğrafyaya Kazınmış Sevda

[GooD aNd EvıL]

Annen,
Binlerce yılın yorgunluğunu taşıyordu.
Gittikçe büyüyordu yüreği
Sevgisiyle örtüyordu
Üstünü açan uykuları…
Baban,
Toprağı yoğuruyordu
Tırnağıyla, dişiyle…
Ve cesaretle örüyordu,
Gittikçe büyüyen evinizi…

Emeğin ve umudun dirilişiydin,
Mutlu bir çocuktun…
Güzel bir çocuktun…
Altında kayan yeryüzü
İçini alıyordu
Hayallerini ve seni…
Gözlerin ayrılık şiirleri kadar
Hüzünlüydü…

Ansızın bulandı çamura
Ayak bileklerin
Suyu ürküten bir telaşla çekti,
Baban seni
Alıp göğsüne bastırdı.
Zamanı değildi ayrılığın…
Sabun kokan elleriyle
Sildi yüzünü annen…

Rüzgara çarpıp kanatlarını
Soluksuz geldi güvercinler,
Barış ve cesaret serptiler
Gittikçe büyüyen göğsüne…

Ve dokundun toprağa
Toprak…
Temiz ve cömert…
Sevdalı suya…

Ateşe değdi ellerin,
Kavruldun güneşle…
Uçsuz bucaksız tarlalara
Vurdun hasretini…
Yüzyılların birikmiş sevdası
Dağladı yüreğini…

Birdenbire karardı gök,
Yağmurlar yağdı sonra
Çok yağmurlar yağdı…
Baban dedi :
'Gitmek gerek.'
Oysa harmanlanmıştı kaderin
Bu toprakla…
Dayandı annen,
Rüzgara boyun eğmeyen başak gibi
Durdu başı dik…
Dayandınız…

Kanayan geceye karşı
Bekleyen sabaha karşı
Sımsıkı sarıldınız birbirinize
Buraların türküsüydünüz siz
Bu yanık sesti,
Toprağa can veren
Suyu gürleten…

Baban, annen ve sen
Bu coğrafyaya kazınmış sevdaydınız…