Hüznün Tasası Kaldı Tende

[GooD aNd EvıL]

alemi arzdan yükselen inleyişler çepeçevre kuşatırken
fezadan yar uzandı yüzündeki esrik tebessümle otağıma
bir çırpınış,bir haykırış kaldı naaşını taşıdığım tende
çaresizliğin naaşı kaldı dört duvar içinde kaybolan mücrime
gayrı bilmezlik diyarında adım kaldı,
her lahza karalarla zihnimin dar ağacında mazim kaldı
viraneye namzet atim kaldı avuclarımda
gayrı yokluğun girdabına sarılmış bir sedam kaldı
bir geday-fakr kaldı ürkek tende
hafakanlara sargın gerçeğin hüznü
mazinin kafesinde tükenen geleceğin hüznü
hatıraları,çürümüş kalıntıları,
yüreğimde perçinleşmeye yüz tutmuş çığlıkları kaldı
delice söylenişlerim
çocukça hıçkırıklarım
korkunun pençesindeki inleyişlerim.kabuslarım
kaldı bende
birde geçmişin sisli yüzünde hüznün tasası
kaldı tende
gün bin yıllık zamanla çekilirken
inceden titreyişlerle kaybolurken kızıllık
burk bir yürek kana kana yes-i ümidi yudumladı
boğuk-sessiz inleyişlerle
pencerenin tartısına oturan
hayatı büyük umutlarla dağlayan
küçük bir çehrenin,keskinliğinde sessizliğin,
kaybolan parıltısında nabzın,
yorgun bakışları kaldı,
sisli afakın tütmeyen bacasında
delice söylenişlerim.çocukça hıçkırıklarım,
korkunun pencesinde inleyişlerim,kabuslarım
kaldı bende
birde geleceğin sisli yüzünde hüznün tasası
kaldı tende.