Kimsenin yokluğu bu kadar

[F.S.Mehmet1453]

Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni Kendimi zor günlerin adamı görürdüm ya hiçbir güçlüğün beni bırak yıkmayı sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm

Oysa şimdi yarımım Ve sen böylesine uzakken benden hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum

'Tasalanma' diyeceksin tasalanmayayım ama kendime bakıyorum da bir kaç umut kırıntısı dışında hiç bir şey göremiyorum

Nerede olduğunu bilmek ya da döneceğin umuduyla yaşamak da kandırmıyor beni

Her sabah sensiz uyanmaktan her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık Bu yüzden uyanmak istemiyorum 'uyuduğum uykuları'

Ve ******* ne yıldızları görüyorum ne gecenin sesini duyabiliyorum Saniyelerin ne kadar uzun ne kadar bitmez olduğunu görüp şaşırıyorum Zamanı bu kadar geçmez kılan sensizliği lanetliyorum Bir maraton koşucusu gibiyim Ama finişe ulaşamıyorum bir türlü

Bildiğim bütün hasret şarkılarını ard arda ekleyip söylüyorum Sesimi kendim bile duymuyorum Ertesi gece bir kez daha Her gece aynı hüzün

Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum Ve hiçbir köşe başından çıkmayacaksın üstelik

Yaşamaksa yaşıyorum elbette Şairin dediği gibi 'senden uzak olduktan sonra nerde olsa yaşıyor insan'

Yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum bile



Bekleyeceğim seni Zor olacak çok zor olacak ama bekleyeceğim

Bu yarım yüreğin diğer yarısı yani sen

Geleceksin değil mi?


alıntı