Adını Koyamadığım

[CaKaLBoT]

kalbi şiir diye kanatıldıkça
“bir şairi en çok kelimeler öldürür”

gözlerimi alan bir güneşsin
seni görebilmek için geceyi bekliyorum
sen ardında bir dolunay bırakıp gidiyorsun
dolunayın ne güzel…

geceler sabahı emzirirken koynunda
yarına dünden saklanıyorum
bir nefesle üşüyen o sıcak kucağın
uyku damlatmıyor gözlerinden gözlerime hiç
yutkunamıyor gözlerim
gecelerinden çaldığım uykularını

senin için hecelerden bir dağı
tek sözcükle sırtlıyorum
ismine sığdırdığım dertlerimden
bana hiç yer kalmıyor
adını koyamadığım…
rüyalarda ıslanmış saçlarımı tararken
kim düşürdü ellerinden seni uykuya

zemheriler kıskansın ay düşende
kızıl saçlarından sonbaharı
sen kokarken kopartılan bütün çiçekler
kan yağdırıyor gözlerinden avuçlarıma
/yaprak yaprak
nasıl anlatacak bu gidişin
/benim nasıl geldiğimi

ölüm sana ben doğarken gebe kalınca
azrailin salladığı beşikten
hangi ayet kan damlatır damarlarına
imzalasın bir yıldız kayarak
/göklerdeki yemini
dualarımla nasır tuttun şu ellerimde
bir nefeslik yolculuk değil mi yanın
al beni de yanına
alsana anne…