Bizi yaşayamadıklarımız mahkum etti..

[Ultra-aslan-1905]

Bizi yaşayamadıklarımız mahkum etti..
Özlemin insanın içini yakan bir kor olduğunu gördüm seni özlemekle. Gözlerindeki şefkatin ışık taneciklerini gördüm taa derinlerde.

Düştüğüm uçurumların dibinde gökyüzünün ne kadar uzak olduğunu görüp şaşırdım. Oysa beraberken nasıl da yakındı gökyüzü bize. Bizi yaşayamadıklarımız mahkum etti bu uçurumlara.

Elimizde olsa neler yapardık. Birlikte yaşayamadığımız ve beynimize bir kitabe gibi yazılan düşler, geleceğe dair beslediğimiz, kendimize bile itiraf etmeye çekindiğimiz umutlar, büyüyen hayal kırıklıkları arasında kaybolup gitti.

Birbirimize tutsakken başka hapislerde çürümeye yüz tuttuk. Başka başka sürgünlerde hiç bitmeyecek gurbetleri yaşadık. Ayağımızdaki zincirlerin kilidini kör bir kuyunun içinde arandık durduk boşuna.

Öfke silahı oldu beynimizin, ihanet kuşkusu ise mermisi.

Bu sevdayı yaşamak suç oldu hayat mahkemesinin adaletsiz yasalarında. Hakim kırıp kalemini aşkın ölmesi kararını verdi bir kere.

Bu mahkemeyi reddediyorum.
Ben “an” ların peşinde koşmaya devam edeceğim.
Aşkı hücrelerimde hissetmeye…
Güç benim çünkü
Ve benim gücümün, aşkımın karşısında boyun eğmeye mahkum ediyorum hayatı...

güzel yazı tşkler