Gözlerin...

[DAREDEVİL]

Tam kenarda duruyordum ve bir adım daha atsam martılara karışacaktım; ama uçmaktan korkuyordum.

Geriye dönme zamanı çoktan geçmişti ve ileride ufuktan başka hiçbir şey gözükmüyordu.

Üstüne üstlük bulut da yoktu.

Yalnızdım.
Rüzgar hafiften hafife esiyordu ve nefesinden başka her şeyi dolduruyordu ciğerlerime.

Artık sen, sen kokmuyordun.

Senden nefret ettiğimi fark ettim.

Bir adım daha atamıyordum.

Gözlerin gözümün önünden geçtikçe daha fazla sinirleniyordum sana.

Martıların sesleri şiirden çok çığlığa benziyordu.

Nefretim daha da fazlalaşıyordu.

Gözlerin derin ve manasızdı.

Martıların arasında uçuyorlardı, bana bakarak, bir ileri bir geri gelip derine taa derine bakıyorlardı.

Ruhumu görürcesine.

Ama sadece yüzümü görüyordu.

Bense bir adım daha atamıyordum.

Güneş artık yakmayan ışınlarını rüzgarın söndürmesin izin vermişti.

Gözlerinse güneşle birlikte kaybolmuşlardı.

Biraz nefes aldım.

Ne kadar uzun zamandır nefes almıyordum halbuki.

Birden ciğerlerim yanmaya başladı.

Duyamadığım kokun bedenime sindi.

Görünürde gözlerin görünmüyordu ama bana bakıyordun.

Kaçmak istedim.

Bir adım daha atamıyordum.

Karanlığı ayın flüoresan ışınları aralıyordu.

Rüzgar ise fikir değiştirip denizi dalgalandırmaya karar vermişti.

Nedense çok benziyordu yakamozlar gözlerine.

Onlarda bir görünüp bir kaçıyorlardı alay edermişçesine benimle ve benim nefretim kat be kat artıyordu yakamozlara baktıkça.

Bir adım daha atamıyordum.

Dayanamaz olmuştum bana yukardan bakmana.

Belki de arkamdan gülmene.

Yüzüne doğru haykırmak istiyordum senden nefret ettiğimi.

Rüzgar durmuş, martılar susmuştu.

Bense bir adım daha atamıyordum.