*Sonsuzluğun Sesi*

[*DewiL*]

SONSUZLUĞUN SESİ

Güzel başlayan bir ilkbahar...
Bütün güzellikleri aşkla seyreden ilkbahar güneşi...

Sevginin,mutluluğun,aşkın,
En güzel,en sihirli ânı,
İşte o an,
Gözlerin konuştuğu an...
Bütün dünya sessizliğe bürünür
Ve o gözler çok şeyler anlatır;
Dinleyene...
Ve o gözler çok şeyler anlatır;
Sevene...
Ve o gözler çok şeyler anlatır;
Anlayana...
Ve o gözler gün gelir ağır ağır kapanır,
Bir zamanlar dünyayı sessizliğe bürüyen bu gözler,
Susmuştur artık,
Sonsuzluğa doğru yola çıkmıştır...
Mutluysa,muradına ermişse,sadece sıradan bir yolculuktur bu;
Mutsuzsa bitmiş,ölmüştür...
Her kapanan sonsuzluğun ardından bir umut açılır;
İstersen bu,sonsuzluğa giden umut,
istersen umuda giden sonsuzluktur...

Bir gül solar ,diğeri kollarını iki yana açar ve gerinir,
Yatağından yeni kalkmış,
Küçük,saf,günahsız bir çocuk gibi...

Ve doğa girer araya,
Her derde devadır,
Kendini bulmak isteyen,herkesin ilacıdır doğa...
Ve bir ıslık yükselir güneşten kızaran yeşil otların arasından
Ve bahar selamı verir kavaklar yere kadar eğilerek
Ve yüksek dağların dumanlarının arasından,
Aşk rüzgarları esmeye başlar...

Güzel başlayan bir ilkbahar...
Bütün güzellikleri aşkla seyreden ilkbahar güneşi...

İlkbahar SENSİN...
İlkbahar güneşi BEN...