Yirmibir Yaşında Ben

[вσυя∂¢αη]

Yirmibir Yaşında Ben

Kaybediyorum..
Otuza dokuz kala,
Yirmibir yaşında ben,
Hayatı kaybediyorum!.

Zevk alamıyorum.
Ne yaşadığımdan ne de yaşayacağımdan.
Kaybediyorum…
Geleceğimi kaybediyorum.

Sabahları yataktan kalkmak zor.
Güne başlamak zor.
Hiçbirşey yapmak istemiyor canım.
Uyumak istiyorum.
Unutmak için uyumak, ölü gibi…

Otuza dokuz kala,
Yirmi bir yaşında ben,
Şimdiden ölümü düşünüyorum.

Nedir beni gerçekten rahatsız eden?
Bilemiyorum, türlü gelgitler kafamda,
Kafam allak bullak.
Sensizlik ya da sana hiç ulaşamayacak olmak mı,
Yoksa seni düşünerek hayatım için hiçbirşey yapmamak mı?

Haftalar geçti sen geçmedin.
Geçen her hafta yeni duygular yaşamayı öğrendim:

Önceleri seni tanıycak olmanın tatlı heycanını,
Sanki hayatıma giren ilk kızmış gibi seni ilahlaştırmam…

Daha sonra hayatımdaki en uzun vedayı yaşadım.
Tek taraflı veda etmek nasıl, onu öğrendim.
Tek taraflı sevgi…
Tek taraflı sevmek ne acı, onu öğrendim.
Bir başına erimek,
Sen hiç bilmeden.

Belkide beni esas rahatsız eden bu…

Haftalarca süren veda nasıl ,onu öğrendim.
Bir gün gideceğini bilmek.
Ve o günün adım adım yaklaşması.
Adım adım son…

Bu yüzden her gün ayrı bir vedaydı.
Hergün belki seni son görüşümdü.

Şimdi gerçeği kabullenmenin hissettirdikleri.
Zor da olsa kabullenmenin.
Şimdi benim için nesin bilemiyorum.
Neden hala aklımdasın,
Neden hala resimlerine baktığımı bilemiyorum.
Hala seni seviyorum, hala boş bir umudun peşindeyim.

Otuza dokuz kala,
Yirmi bir yaşında ben,
Hala seni düşünüyorum.
Bir gün biteceğini umarak…