Neden?

[KoJiRo]

Neden?

Aslında o kadar çok nedeni var ki.
Mutsuzluğumuzun, karamsarlığımızın, dibe doğru çökmemizin, çökertilmemizin sebebini kendimizde mi yoksa başkalarında mı aramalıyız bilmiyorum ama sanırım sebebi kendi içimizde.
Her şeyin kendi içimizde olduğu gibi.

Hayat Berbat...

Çünkü kendimizi kandıramıyoruz.
Çünkü duygularımızla yaşamaya çalışıyoruz, mantığı ve aklı bir kenara bırakıp.

Bizi mutlu eden her şeye sımsıkı sarılıp kendimizi adıyoruz, çünkü biliyoruz ki hayat berbat.
Kendini adamanın sonunda her zaman acı olduğunu bile bile yine de duygularımıza gem vuramıyoruz, vurmuyoruz.
Hayatın berbat olmasının diğer bir yanı ortaya çıkıyor daha sonra;
Mutluyken zaman çabuk geçer.
Oysa, karamsarlığa kapıldığınızda, mutluyken bir çırpıda geçip giden zaman bitmez olur. Dakikalar saatler gibi gelir. *******se hiç bitmez.

Hayat Berbat...

Çünkü biz "hayat berbat" demeyen insanlar gibi değiliz.
Pollyannaâyı sadece çocukken severdik.
Şimdilerdeyse Cohen, Tom Waits, Jeff Buckley seviyoruz.

Hayat Berbat...

Çünkü sevdiğimiz şeylere hiç de farkında olmadan o kadar fazla değer verip, o kadar çok planlar tasarlıyoruz ki kafamızda. Bu verilen değer, olması gerektiğinden fazla verilen bir değer anlamında değil. Biz hep olanı veririz çünkü.
Ama,

Hayat Berbat...

Ve,
O değeri vermeyenler kazanıyor.

Hayat Berbat...

Biz bunu çok önceden fark ettik aslında.
Okul hayatımız başlayınca, iş hayatımız başlayınca, ilk terk edilişimizde, son terk edilişimizde, parasız kaldığımız günlerde, aldatıldığımız günlerde, sarhoş olduğumuz günlerde, seçmek istemediklerimiz "seç" diye bize sunulduğunda, kendi kendimize ilk defa "nereye kadar" diye sorduğumuzda, etrafımızdakilerden farklı olduğumuzu düşündüğümüzde, aşkta taktik yapamadığımızda, hayatı sorgulamaya başladığımızda, dini sorgulamaya başladığımızda, kendimizi sorgulamaya başladığımızda, çok sevdiğimizde ki biz hiç az sevmedik zaten- , çok sevildiğimizde, sevilmeden sevdiğimizde, sevmeden sevildiğimizde, sevişerek sevildiğimizde, severek seviştiğimizde...
Biz bunu çok önceden fark ettik aslında.

Biz bunu çok da sevdik aslında. Acı çekmeyi, melankoliyi, sabahlara kadar içmeyi, anılarda yaşamayı, kendimizi hergün öldürmeyi, kendimizi öldürmeyi becerememeyi, yağmursuz günlerde yağmur altında kalmayı...

Hayat Berbat...

Çünkü hiç aldatamadık kendimizi, ya da farkında olmadan hep aldattık kendimizi.
Çok da fazla şey istemedik aslında.
Finanstan, borsadan, bankacılıktan, döviz kurlarından anlamadık hiç biz.
Hayallerdi tüm gerçekliklerimiz,
Gerçekliklerimizse hep acıyla noktalandı.
Noktalansa yine iyi. Sadece bir virgüldü. Kısa bir an da olsa soluklanabilmemiz için.