Tuhaf Bir Gün

[GooD aNd EvıL]

Bugün günlerden tuhaf bir gün.
Güneş ölü bir kalorifer gibi,
Dokunsam donacağım
Mevsim karışmış,
Aylardan Ağustos.
Kar yağıyor siyah siyah
Kaynayan denizlere.
Denizler boş,
Gemiler demir atmış caddelere.
Gökyüzü boş,
Uçaklar ard arda caddelerde taksicilik yapıyor
Kayısı ağacında kırmızı bir elma.
Gökdelenler kuş yuvası.., kükreyen kuşlara.
Bende bu şiiri yazıyorum, şiir tuhaf, gün tuhaf, ben tuhafım.
Tuhaf demek de tuhaf.
Ondan da öte bu gün,
Ondan da öte bu şiir,
Ondan da öte,
Ondan da,
Ondan,
On
9.8.7.6.5 tekrar başlıyor tuhaflıklar, saçmalıklar 1.2.3,
Sahibine attığı kemiği getirmesini emreden;
Kravatlı konuşan köpekler.
Kedileri kovalayan kırmızı fareler.
Camilerde ezan okuyan papazlar,
Kiliseler de günah çıkaran imamlar.
Sokakta top oynayan 80lik nineler,
Erkek istemeye giden kız evi.
Havada bulut yok, yağmur yağıyor altın çöp kutularına.
Kaldırımlar yürüyor insanların üzerinde.
Yeşilde duruyor, sarıda hazırlanıyor, kırmızıda geçiyor ama(KÖR) şoförler.
Saat da ters dönüyor güne uymak için,
Ve bitmeyen saçmalıklar bugünde
Saçmalıklar ler lar ler lar
Of Allahım of çıldıracağım,
Ve ardında sessiz bir ses uyanıyorum.
Neyse rüyaymış be ,uyandım ki yatak üstümde,
Kalktım pencereden baktım.
Ay sokağa inmiş insanlar uçuyor üstünde,
Ben uçuyorum.
Neyse seviniyorum,
Her şey uyanıkken gördüğüm bir rüyaymış
Ama ne rüya