Asla göründüğüm kadar güçlü olmadım...

[x_irma_x]

Söylemek istediğim sözler var. Anlatılacak hikayeler, anılar. Gücüm olsaydı da eski suçsuzluğumu anlatabilseydim. Tek haykırış nefesim kalmadı şimdi. Anlatamasam da, yüreğime kazımışım onları, soğuk gecelere sarılmışım. Anılarımda esen meltemlerle savrulmuşum, yorgun kaldırımları aklıma getirip, yine uzak yollar düşlemişim. Anlatamasam da, acı verse de kopamamışım senli günlerden. Pişman mıyım? Asla...

Yaptığım hiçbir şeyden pişman olmamayı öğrendim yıllar önce. Her ne olursa olsun, kararlarımın arkasında durmayı. Ama içimde karşı koyamadığım, yüreğime yayılmasını engelleyemediğim bir duygu; “özlem...” Bana ne oluyor, bilmiyorum...

Eski günlerde, rüzgarları dize getiren, hırçın karşı konulamaz, sözünden dönmezken, şimdilerde çaresizlik içinde. Korkuyor, çünkü kendisine bile itiraf edemediği bu hain duygu iliklerine işliyor. İşte bu benim ve yüreğim parçalanırcasına özlüyorum. Nerelerde şimdi o giderken içimi dağlayan gurur?

Lanet olsun ki sen beni mahvederken karşı koyamayacak kadar güçsüzdüm. Oysa kendimi içimden fışkıran sevgiye kaptırsaydım; ne şimdi böyle çaresiz, ne de bu satırları yazmak için nedenim olurdu. Artık geri dönüşü yok bunun. Mucizeleri ise haketmiyorum. Keşke beraber ve el ele yürüsek yine, beraber yürüdüğümüz o yollarda diyorum, keşke demekten nefret ederek.

Artık eski halim kalmadı hiç. Gözlerimde yanan o ışık çoktan söndü. Eski coşkusu yok yüregimin. Bedenim, bu kendinden nefret eden ruhu taşımak istemiyor. Ve Bir Itiraf ; Asla göründüğüm kadar güçlü olmadım...