Sevgililer, sevmek günü

[ÇaKıR-]

Nefes aldığımız her yeni gün, her an duyumsadığımız ve asla onsuz olmayacağımız bir duygu "SEVMEK"

14 Şubat sevgi gününün hikayesini bilmeyenimiz yoktur bu nedenle özel oluşuna saygı duyarak ama her günümüzün, anımızın sevmeyi unutmadan geçmesini dileyerek ulaştığım herkese kutlu olsun diyorum..

Sevgi;
aile, yar, dost, arkadaş, doğa, hayvan ,sanat , tanrı ve tüm canlılara duyulan, ne olursa olsun vazgeçemediğimiz duygu..

Bir fidan gibi tek başımıza doğuyoruz yaşam bahçesinde ve aldığımız can sularıyla yeşerip büyüyoruz.Dallarımız çoğalıyor güneşe döndükçe.Bazen sert rüzgarlar esiyor , acıtıyor canımızı, bu acılar içerisinde gözyaşlarımızın tuzu kurutuyor bazı dallarımızı ve yılmadan yenilerini filiz veriyoruz.Bu yaşayan tüm canlılar için geçerli değil mi dostlar?

Hangimiz , bilerek ya da bilmeyerek,acıtmadık, acıtılmadık ki.Ömür takvimimizin her dünde kalan sayfasında yeni bir tecrübe edinerek buruşturup attık..

Edindiğim bu tecrübelerin bana kazandırdığı ve çok önemsediğim bir öğreti şu oldu..!!

Sevgi duyumsanabilir , kaçınılmazdır, ancak sevdiklerimize rengini, dokusunu bizler veriyoruz, biz getiriyoruz oldukları yere. Bunu yapıyorken çok dikkatli olmak gerekliliğine inanıyorum.Asla emek verilmeden adlandırmayalım diyorum.İncinmemek, incitmemek için..Tanış olmadan, arkadaşlık olmaz, arkadaş olup emek verilmeden de "DOST" ; yanılıyor muyum?

Sevgi bitimsiz zenginliğimiz ve devredeceğimiz en büyük miras.Değerini düşürmezsek inanıyorum ki hak edenlerde daha da değerlenecektir..

Ben bu sevgi gününde, sevmeyi çok iyi bildiğine inandığım bir kişiye teşekkür etmek istiyorum.


Çok iyi bir Baba, arkadaş, dost.Belki karşılıklı hatalarımızla iyi bir sevgiili olamadık( aşkı yirmi küsür yıl yaşatmayı başarabilenlerdeniz) ama tıpkı bir ağacın dalları gibi bir dalı kırıldıysa da diğerlerinin gölgesini hep üzerimizde hissettiğimiz ulu bir çınar gibi oldu ve olmakta..

Bunca yıl tükettiğim bu yaşamda , öğrendiğim bir gerçek şu ki, saygının olduğu yerde sevgi de aslolan olarak kalıyor.

Ne yaşarsak yaşayalım, öncelikle bir birimizin acılarına daima saygı duymayı başarabildik, dertlerine ortak olmayı becerebildik.Bu nedenle emin olduğum, belki de tek olan bu "DOST" insana bu güne kadar olan birlikteliğimiz için minnettarlığımı sunuyor, teşekkür ediyorum....


alıntıdır