Yıl 1989 4 Temmuz

[GooD aNd EvıL]

Yıl 1989 4 Temmuz
Bir bebek doğdu hastane odasında
İşte o an anladım ki, her bebek bir melek aslında.
Umuyordum ama bilmiyordum,
Tanrım, bu ne güzel duygu şimdi ben anne oldum.
Gözlerim her an takipte, kulağım nefesinde
Kol kanat oluyorum en küçük tehlikede bile,
Kısaca derler ya; vücudum artık nöbette.
Büyüyor melek gün, gün...
İlkler yaşanıyor ve ben tekrar çocuk oluyorum onunla oynadığımız oyunlarda.
Melek büyüyor ay, ay...
Doğum günleri oluyor yıl, yıl...
Gülümseyerek poz veriyoruz fotoğraflara
Şimdi baktıkca ağlanacağını bilmeden.
Yıl 2003'ün son ayı,
Melek bir çiçek gibi solmaya başlıyor, nedeni anlaşılamayan bir hastalıkla.
2004'e giriş hastane odasında oluyor
Son durağın orası olduğunu bilmeden.
Melek soruyor '' ne oluyor bana? ''
Ahh meleğim, hiç yalan söylememiştim sana
İlk kez söyledim ve inandın sen bana.
Diyemedim '' kanser '' hemde en kötüsü
Ama öyle zordu ki içim kanarken, yüzüme vermek tebessümü.
Yani oğlum, o tebessümde yalandı...
Üçbuçuk ay sürdü mücadele
Engelleyemedim dökülen saçlarını, kirpiklerini
Eridin, eridin gün gün...
Oysa doktordan daha doktor, hemşireden daha hemşire oldum ama
Yetemedim...
Kapadım beynimi bilinen sona, kabullenmedim.
Son üç gün ayrıldık senle, sadece kalbin attı yoğum bakım ünitesinde,
Bense hastane bahçesinde.
Sonra o haberi getirdiler, yani gittiğini...
Kim bilebilirdi ki; tanrının sana sadece 15 yıl ömür biçtiğini.
Şimdi zannediyormusunuz ki, ben yaşıyorum
Dostlar,
Ben yağmur yüklü bulut oldum,
YAĞIYORUM...
Vee şimdi
Islanıyor
Cansız yatan oğlumun üzerinde kara topraklar