Ve sessizlik kaplıyor dört bir yanımı!

[LeGoLaS]

Ve sessizlik kaplıyor dört bir yanımı!
Yüreğim alevler içinde, çare olmuyor hiçbir yangın söndürücü.
Umut yağmuru duasında binlerce ben,
Ellerinde boş kovalar.

Hiçbir adak rağbet görmüyor tanrılarca,
Hiçbir değer biçilemiyor yüreğimin kefaletine.
Ellerimde hançerler defalarca saplıyorum,
İşte yaşamımın diyetini ödedim, bırakın artık ruhumu.

Rüyalarımın kıyametini haber alıyorum, şizofren sanrılarımda,
Bir gemi yapıyorum, ölümlerimin artıklarından.
Her düşümden bir parça saklıyorum ama bir –sen- kaplıyorsun her yeri.
Göktaşlarının isabet noktası oluyor bedenim.

Yıldızlar –kan-ıyor düşselliğine,
Göreceli yalnızlığımda tekrarı olmayan sanrılar görüyorum.
Dengemi kaybediyorum, vaftiz ediliyorum düşüşlerden.
Bata-çıka ilerliyorum tahta değneğiyle ölümün.

Kader oyunlarda hep kart çalıyor,
Ellerim açık oynuyorum, bilinçsizliğine hayatın.
Şarap şişelerinde kemikten gemiler yapıyorum,
Ağırlık merkezim, arzın merkezine doğru.

Şahsız satrançlarda hep piyon oluyorum,
Kemiklerime vezirlik öneriliyor,
Kendimin suikastına uğruyorum, satılar ruhumdan içeri.
Bir elim kalbimin derinliklerinde, diğeri biletsiz bir seyirci sadece.

Anlamsız besteler yapıyorum deliliğin sınırında,
Tamamlanmamış öykülerimde, aramda bir kelime kalıyor soğuk yüzlü jiletlerle.
Gözyaşlarım acılara büyüteç oluyor,
Amaçsızlığında devriliyorum boş-a yaşanmışlığın.

Hacıyatmaz oluyorum yaşlı Kaderin oyun sahasında.
Yeminler ediyorum “ayakta ölüm”lere,
Gün batımından şafağa sövüyorum tadımlık mutlulukları.
Her gün batımında karanlık oluyor kefenim.
Ve her gün doğumunda,
Yeniden,
Ayakta,
Ve yaşama söver halde...