YoKLuĞuNa aLıŞaMaDıM HaLa....

Her şeyim sensin dedim,her şeyimi alıp sende gittin!!!Gidişinde haklıydın belki ama bu kadarını hak etmedim ki???Son sözlerini söylerken sen,içimde fırtınalar kopuyordu,ağlıyordum ben...Bu bile senin kalbini yumuşatmaya yetmedi,nedenini kim bilebilir ki???Aslında onlar gibi değildin,anlar gibiydin,Sen yaşama sevincim her şeyimdin...Seni tanıdığımda, perdelerin yavaş yavaş aralandığını hissettim... Karanlıklara hapsolmuş kalbim gözlerindeki ışıkla birlikte artık özgürdü...Ölümsüzlüğün anlamını seninle birlikte anlamış,hayata hiç gülmeyen gözlerim yıllardır aradığı ışığı senin gözlerinin derinliklerinde bulmuştu...Ve o ışığı yansıtan sevgi zerreciklerinin kaynağını bulmaya kararlıydı... Aslında o ışık hep uzaktı bana ama,uzakları yakın edebilecek kadar seviyordum seni..!!!Senden istediğim sadece kalbinin benim olmasıydı,daha doğrusu kalbin olmak istiyordum...Günler geçtikçe,beni kendine bağlayan o kahverengi gözlerindeki ışık daha da yoğunlaşıyor yaşama daha sıkı tutunmamı sağlıyordu... Sen hayatıma ben karanlık alemlerde, ızdırap komalarında,hayata küsmüş dört duvar arasında yaşarken girdin...Ve düşündüğümde senin bir melek olduğuna karar vermiştim...Evet ya melektin sen ve beni o hayatın içinden çekip çıkarmak,mutlu etmek için görevlendirilmiştin.. Seni gördüğümde onun sen olduğuna karar vermiştim...İnsanlardan kaçan ben, yalnızları oynayan ben,hapis hayatı yaşayan ben gitmiş yerine yaşam dolu birisi gelmişti..
Seninle birlikte hayatın yaşanabilir olduğuna inanmıştım biliyor musun?her şeyi öğrendiğim, Sevgiyi tattığım,yaşama sevinci kazandığım o kahverengi gözlerinin derinliklerinde bir gün kaybolabileceğimi düşünmemiştim...Tekrardan kendi cehennemime kendi bataklığıma,kendi acılarıma boğulabileceğimi düşünmemiştim...Doğru ya düşünemezdim de zaten...Çünkü sen benim sahip olduğum en kutsal varlık, Kusursuzumdun..Hiç gitmeyecek, hiç tükenmeyecek olanım,Vazgeçilmezimdin...Tamamıyla gitmesen de benden,artık eskisi kadar sevmediğini söyleyemesen de,Kendine bile itiraf edemesen de....Her şeyin farkındayım bana yaşama sevinci veren o gözlerindeki ışık yavaş yavaş azalıyor ve görünmez bir hal alıyor...Ve benide o karanlığa yavaş yavaş hapsediyor..Elimden sessiz çığlıklar atmaktan başka bir şey gelmiyor...Sanırım o karanlıklar bana tanıdık geliyor...Evet ya bu zaten benim kurtuldum sandığım kendi cehennemim,kendi zindanlarım değil mi??? Özgür kaldığını sanan kalbim,Şimdi daha büyük acılarla işkencelerle baş etmek zorunda...Sessiz sedasız gidişinde,gözlerindeki sevgi nefrete dönüştüğünde beni kendi cehennemime , kendi bataklığıma tekrar itip gittin...Sen sanıyorsun ki, kolay geliyor gidişin bana... Arkanı döndüğün ilk andan gözlerim gülecek mi yeniden sanıyorsun?Söylesene!!!Sen ne sanıyorsun aşkı, sevgiyi,söylesene!!!Kolay olan,kaçmaksa,yalansa, vazgeçişse;ben zor olanı seçiyorum ve Seni Hala Seviyorum...Sen öyle san,farzet ki her şey çok kolay...Gittiğini sandığın sen,giderken bende kalanlarını,yani seni,yani aşkı,yani bizi alamayacaksın benden...Geri vermeyeceğim onları, benim onlar, bana ait...Biliyor musun,acı olan asla gidişin değil...Belki bir gün sevmeyi öğrendiğin de yanında ben olmayacağım...Benim içinse sadece "sen" var olacak baktığım her yerde... Ve işte ilk defa o gün sebepsiz ağlayacağım,o gün yağan yağmur gizlemeyecek gözyaşlarımı...Kim bilir belki de aynadaki hayalin ilk kez asacak suratını bana ve o sabah sensiz ve üşümüş uyanacağım...
mavi....