Son Durak

[вσυя∂¢αη]

Son Durak





Bir yolculuktur benimkisi son durağını aradığım
Her durak bir başkasına götürüyor amaçsızca
Yalnızlığın öfkesi sarıyor fırsat kolluyor sanki
Yarınıma dünden yakın bugünden çok uzak olan
Son durağımı arayıp duruyorum yıllardır
Yanlışları nerde yaptığımı aramaktan çok
Suratıma tokat gibi inen sensizliğin
Takvimlere sığmayan öyküsünü yaşıyorum
Kan kırmızı olmuş gözlerimden
Akacak yaş bile kalmadı
Gecenin ay ön dördü vaktinde
Her gidenin bir nedeni olsa gerek
"Son durak yolcusu kalmasın"
Öyle çok duymak istedim ki bunu
Yalvar yakar olduğum yalın akşamlarda
Bir teselli bulamadan sürgün geçer gönlüm
İşte yine çalınıyor aynı şarkı
Adım gibi beynime kazınmış kurtulamıyorum
Benliğimde tutunamadığım yaşama arzumu
Çoktan tüketmişim son durağımı ararken
Çabalamaktan bıktım usandım yersizim
Derdimi ummana yaysam kendime geçersizim
Lekesiz gün görmemiş bir aşka yelken açmak!!!!!!!
Çok uzaklarımda kaldı artık vazgeçiyorum
Dönüşü olmayan yollarında aranırken
Bitkinliğim ve çaresizliğim yüzünden
Her akşam bu saatler kendimden geçiyorum
Benimkisi ne densizlik ne yersizlik
Dualarımda saklanır aşk-ı dilberim
Anlasa keşke ne kadar kötü sevgisizlik
Ama artık ben anlıyorum ve biliyorum
Benim son durağım kara toprak... Görüyorum.