Yangın/Bayram/Cenaze

[KoJiRo]

Dinle küçük ayı;

Anlatacaklarım var.

Sana daha önce yazılmamış sözler duyuracak değilim.

Herşey son derece aşikar.


Yanık kokulu hüzünlerim var.
Dumanın isi boğazımı yakıyor.


Hani ben and içmişken eskimiş hayallerin kırıklığına kırılmamaya, boğazımdaki yangından yaşarıyor gözlerim.

Bak küçük,
Dün, geçen gün bayramdı... Bugün de bayram. Sen bayram nedir bilmezsin, ben biliyorum.

Güzel elbiseler alıyorlar küçüklere, ağladıklarında küçükler, ele şeker tutuşturuyorlar, sözler veriyorlar "misafirler gidince parka gideceğiz" diye. Ama misafirlerin gideceği yok.

Ağır misafirler çünkü....

Anneler ağlıyor küçük. Şekerle silinesi değil yaşları. Ocakta dibi tutmuş yemekleri var. Ahhh, keşke her yangın, özenle pişirdiğin yemeğin tenceresnin, dibinin tutması kadar olsa.

Ama olmuyor küçük.

Yangın büyük...

Öpülesi elleri, sanki çürümüş.

Ağır bir misafir, gelmiş baş köşesine oturmuş yüreğin.

Ne ah dinler bu acı, ne aman.... Zamanla geçer diyorlar... [Z]aman!




Böyle işte küçük ayı,

Parka gideceğimiz falan yok. Ağladığımızda bizi susturmak için kullanılan, basit bir yalan bu. Keşke, tüm göz yaşları, bir park yalanıyla kurutulabilse.

Ben:Anne, abim niye gelmedi?

Annem:O gelmeyecek bebeğim, biz gideceğiz...

Şekerle silinesi değil yaşlar. Ocakta dibi tutmuş yemekler var. Ahhh, keşke her yangın, özenle pişirdiğin yemeğin tenceresnin, dibinin tutması kadar olsa ve bitse...

Alıntı...