Zaman Dİlİmİnd€ BoĞuluyorum

Bir ben var hayatıta.. Hangi nefesin ardına saklanmış bir hayat? Karanlık ve aydınlığın arasına sıkışmış zaman diliminde boğuluyorum.. Boğulan bir yürek, nefesi can gibi isterken; aldatıcı nefesin arkasından göz yaşı dökemiyorum.. Doğru ya! Nefes almadan göz yaşı da akmaz!..


Güneş benim içim doğarken, karanlığa koşuyorum.. Her aydınlığın bir gölgesi var.. Ve her gölgenin boşluğa giden bir yolu var.. Karamsarlık eylemiyorum benliğime.. Ateş uzaktan hoş gözükür, yakından acı estirir.. Yaşamak yerine hissetmeyi yeğliyorum.. Hissederken bedenin de iz olamıyor.. Yaşarken hissedemiyorsun huzuru.. Hissederken yaşıyorsun vehim durumu.. O durumu hissederken ahlıyorsun.. Yaşarken ağlıyorsun.. Birgün göz yaşlarının tarafından boğulmayacağını nerden biliyorsun?


Hani karanlık dedim ya.. Nasıl bakarsan öyle görürsün sözü aklıma geliverir.. Karanlığa hiçbir zaman karamsarlık gözüyle bakmadım.. Kendini hissediyorun karanlığın derin mabedinde.. Bir ben varım cümlesi ağzından düşmüyor.. Geçmişini düşünüyorsun zamanı dakikaların önünde bırakarak.. Hataların önünden yavaş ve emin adımlarla ilerliyor.. Kabullenmeyi öğreniyorsun.. Kendini öğreniyorsun.. Ben nereye gidiyorum sorusunu soruyorsun.. Hesaba çekiyorsun hesapsız bedenini..

Aydınlıktır seni aldatan.. Karanlıktır hakkı anlatan...


Bir de tan vakti vardır.. Öyle tan vaktidir ki; ne aydınlığın göz yaşları karanlığa bürünüyor ne de karanlığın damarından akan kan, aydınlığa akabiliyor.. Öyle tan vaktidir ki; güneşin sıcaklığı karanlığı soğutuyor.. Öyle tan vaktidir ki; kahkahaların ardına saklanmış damlalar, şelale oluyor, siniyor durgun yüzüme..


Bir ben var hayatıta.. Ne aydınlıkta karanlık buldum ne de karanlığın içinde aydınlık sakladım.. Ya şimdi... Aydınlık vurmaz siyah gözlerime.. Karanlık benden kaçar, ben de olmayan bensizliğin şafağına..


Bir tan vakti kaldı.. Bir de ben...
Dünyada akLa de?er veren yok madem.
AkLi az oLanin parasi çok madem.
Getir şu şarabi, aLsin akLimizi
BeLki böyLe be?enir bizi eLaLem