Simli Dünyalar 2000Yedi

[Stinq]

Rukiye Üstündağ, ‘Simli Dünyalar 2000Yedi’ adlı resim sergisini 23-29 Aralık 2006 tarihleri arasında Beşiktaş Belediyesi Başkanlık Binası’nda açıyor.



Yeni Ataköy Lions Kulübü’nün sponsor olduğu ‘Simli Dünyalar 2000 Yedi’ sergisinin yarı geliri ‘Bir Işıkta Sen Tut’ sloganıyla başlatılan kampanyaya bağışlanacak. Kampanya, erken dünyaya gelen bebeklerde önlenebilir körlük rahatsızlığının giderilebilmesini amaçlıyor.

İlk kişisel sergisini 2003 yılında Taksim Asmalımescit Sanat Galerisi’nde açan Rukiye Üstündağ, resimlerini, değişik tekniklerle büyük boyutlarda yapıyor.



Rukiye Üstündağ’ın resimleri arasında beliren yüzler, insanlar; gündelik hayatımızın her alanında karşılaştığımız o hüzünlü, sevinçli, umutlu, ıstıraplı, telaşlı, huzurlu, figürleri temsil ediyor.

Sanatçının kullandığı masalsı anlatım dili, resmini daha coşkulu kılıyor.

‘İnsani olan hiç bir şey bana yabancı değil’
Hiçbir sanat ekolüne bağlı kalmadan çalışan Rukiye Üstündağ resimlerinde, toplumun ve bireyin sorunlarına yabancı kalmamayı hedefliyor.

“Dünya yeni bir çağa adım attı. Bilgisayar ağlarının örüldüğü otomasyonun ilerlediği, tekniğin ve teknolojinin hakim olduğu bir çağ... Bu yeni çağı bekleyen büyük bir tehlike var!” diyor Üstündağ.



“Makine ve robotların oluşturduğu ortamda milyonların arasında yalnızlaşan insan problemi... Toplumu oluşturan birey, yani en küçük yapı taşı, gün geçtikçe sevgiden, iletişimden, saygıdan, birliktelikten, sanattan, yardımlaşmadan en önemlisi paylaşmaktan uzaklaşıyor. Acilen bir şeyler yapmalıyız! Savaşsız, sevgi dolu, gülen yüzlerin oluşturduğu sağlıklı bir dünyaya ihtiyacımız var. Din, dil, ırk, düşünce gözetmeksizin herkesin birbirine destek olacağı bir dünya... Ben de resimlerimde, sanatımda bireyin ve dünyanın sorunlarına yabancı kalmak istemiyorum.”



ve bir değerlendirme...
“Deneysel çıkışlar aracılığıyla bazen çevremizdeki nesne, olay, kişi, soyut fikirleri yeniden yorumlarız, buluruz. Elle tutulmaz soyut fikirleri renk katmanıyla belirli ve sınırlı bir düzleme aktarma işlevi kolay değil.
Rukiye’yi yıllar önce hayatın daha somut ve keşmekeşli ortamında ilk tanıdığımda resim sanatına nedenli aşk ve tutkuyla sarıldığını hissettim. Sanatsal üretim süreklilik kazandığında anlamlı olur, niteliği ne olursa olsun, zaman içinde bir akış, süreklileşme, sonsuzlukta renk renk ışıldayan bir deneyimi tüm zorluklarına rağmen yaşamak ve öznel bir tercihi mavi’yi bir umut yanardağı gibi hep sıcak tutmak.
Azim, irade, ve çalışkanlığıyla ulaştığı özgün bir anlatım dili var Rukiye Üstündağ’ın. Resimleri arasında beliren yüzler, insanlar, gündelik hayatımızın her alanında karşılaştığımız o hüzünlü, sevinçli, umutlu, ıstıraplı, telaşlı, huzurlu, figürlerdir. Masalsı bir anlatım dili resmini daha coşkulu kılıyor. Onun için sanat parça parça eserlerle adeta bütün yaşam deneyimlerinin yöneldiği çabayı da gösterir.
Umudun, ışığın, mavi’nin kendi renk paletinden asla solmaması istemine, resim tutkusunu da ekleyen genç, yetenekli fırçanın disiplinli ve düzen içerisinde üretimine devam edeceğinden kuşkumuz yoktur.”
[Javid Moghaddas]