Ahmet Yozgat

[GooD aNd EvıL]

Yüreğime Doldurduğum Baki’den Artakalandır
Apostol'la Yirmi Beşinci Sayfanın İlk Dibacesi
1/
Ekin denizinde köleniz,
Kadehim elimde bir aliterrasyon seyyaresi misali,
Dolanıyordu başım gibi.
Yüreğime doldurduğum Baki’den artakalan,
Fuzulini’nin fuzuli bulduğu birkaç kırık gazeldi.
Ve ben her gün yeniden mumyalıyordum bedenimi,
Kafiyenin en redif keteniyle.
İmgenin binlercesi ölen hücrelerimin son ömürleriydi...
***
İşte böyle bir panaromadaydı karegözümüzdeki illüstrasyon,
Bizim de sevmekle sevmemek arasındaki kararsız kuburumuz,
Leyl-ü Mecnun satır satır doğarsa gün diyarına, Mecnunun bahtına çölden gayrısı düşmezdi,
Optim müneccimler şahına da sorsak fuçurumuzu.
Masallarda ise altın elmalar düşerdi gökten,
Ve o ankayızümrüdümsü maviliklerden,
Yerle gök arası dudak taşıyan,
Lamba-yı Alaattin vilayetinde kayıtlı,
Ekstrem devler de inerlerdi saf saf.
Yani şehbenderzadem,
Şehzadenin bahtınadır zamanın doğurdukları.
***
Kabulse mirzadem,
Geçelim mi tarihi Yozgati’ye?
2/:
Böyle bir hikayet benimkisi ağalar işte.
Tarihi bir rüzgar taşıyordu dönemeçlere. Begleri taylar... Kronolijiyi ise huruf sırtlanır zaman şeridinde. Akar milenyumlar Judik bir lisan ile. Ve buradayız şahım. Ben, Sühreverd, Herzl, ve bir dolu gaz lambası. Ha unutuyordum. Son milenyumun son çelik piramidi. Ve bir firavun leşini saran uzun ve reçine banyosunu seven keten kumaştan mumya bezleri. Human çobanı gibiydi yöre. Ellerinde uzun üvendireler. Dillerinde “kis kis! ” Ben mi? İçiyordum anasını satıyım.
***
Apostol'lun gözünde bilmem kaçıncı sayfa Dibacesi,
Bilmediğimiz bir hikayet kadim zamanlardan arta kalan,
Anlaşılan o ki şiiri bağlamak zamanıdır.
'Lan barba ikiletme de doldur,” diyordum yüreğimi uzatıp.


Ahmet Yozgat