Abdullah Karabağ

[GooD aNd EvıL]

Min Nivîsara Qîzekê Xwendibû

Qîza Hesenê Derbê destmala ber sihana şîvan bû,
ji gunde nêzîkî çemê miçikî û bajûrê deşta çolî.
Destnivîsa xwe de ji bavê xwe re pêşkêş dikir ku:
-Em li welatê kuçikan in, (ew bi têlefon jî gotibû) .
-Ramana te ne rast e, keça min, welat tucar na bin
welatên kuçikan û bi navên wan nayên xwendin.
-Ne wisa ye, bavo, te neditîye, hema hema
pê her jinekê an jî qîzekê kuçikek heye an jî du.
-Ma, bêje ku qîza min, ewan bi kuçik in,
kuçik li her derekê hene, ma dawî ji wan dibe!
-Belê, bav şekiro, serê wan dişon, porên wan
çêdikin û her wext paşiyên wan dimalin bi tûran,
û wan dixin odeyên xwe, dikin nav latên xwe jî!
Ji bona vê ez dibêjim ku ev welat, yên wan in,
ango welatên kuçikan in, ê wisa ye, bavo;
kurê destbirayê te jî li vir e, ew jî wer kifş dike!
-Qîza delal, ew gotinên we ne baş in ha,
ger hun zimanê xwe tûjik nakin, ê we biqewtînin!
Ew mezin in, bi fen in, welatên xwe pêş de birine,
kuçik û pisîkên xwe re jî kirine xweş welat...

Careka din bû li gor nivîsara qîza Hesenê Derbê.
-Yek caran ez diçim nav mezêl, mezelên van jî pir
xweş in, bihuşta xwe derxistine der, mirov hez dike
ku li nav wan bimîne, tim û tim lê binêre û bigere.
“Bavê min, yê qîz û law jê direvin, bihuşt û dojeh
hene û tune ne, eger tirsa wan li te hebûya te em
ne dikirin vî agirî,” devşilê Qasê wer dibêje, bavo!
-Qîza min li wan dûr bimîne, ê te biêxin, bixwedî
dewraneka baş nakin, dev ji kuçik û pisîkan jî ber de,
mezel nezel çi ne ji niha ve, çira mijûl dibî, bixebite
roj û şev, ez ê qîza xwe ya jîrik, wekî xatûneka mîran
bi ser û çav bikim, bi cêz û zêr, bi def û dîlan birêbikim.

Dawiya nivîsîna xwe de digot ku qîza Hesenê Derbê:
-Bavo, ez li vira jî dikarim bi we re bi têlefon bipeyîvim,
ne li welatekî xerîb im, gelek baş im, li ser kaniyekê me,
sifetên min bi zelaliyên avê re direqisin.


Sewta Berbangê

Abdullah Karabağ