Hürrem Dilekci

[GooD aNd EvıL]

Çocukluğumu Özledim



Seksenli yıllarda geçti çocukluğum.

Varoş diye dudak bükülen semtinde, İstanbul’ un.

İmkanlarımızla fakir, eğlencelerimiz ile zengindik.

Çocuk gibi oynadık, Çocuk gibi yaşadık.

Çocuk gibi yaşamayı özledim.



Top oynardık, şimdi villa ve sitelerin,

İşgali altında bulunan, alanlarda.

Çocuk oyunları oynardık;

Çelik çomak, kızgın kayış, saklambaç, dokuztaş…

Çıtalı uçurtmalar yapardık, upuzun kuyruklu.

Yapıştırıcımız yoktu, ama çarelerimiz vardı.

Üst üste getirdiğimiz naylonları, taşla çakarak birleştirirdik.

Uçurtma yapmayı, uçurtma uçurtmayı özledim.



Çok programlı çamaşır makineleri yoktu, analarımızın.

Dışarıya kurulan kazanlarda, ısıtılan sular,

Eller de yıkanan çamaşırlar…

Kazanların altında yanan odunların,

Nefes tıkayan duman kokularını özledim.



Kış bir başka geçerdi, o zamanlar.

Sobalı evlerde, odun-kömür yanardı.

Bir odası cehennem sıcağı, diğer odalar buzhane.

Soba üzerinde pişen yemeğin fokurtusu,

Biraz daha acıktırırdı, aç olan karnımızı.

Tek kanallı radyo programları eşliğinde,

Analarımızın ördüğü kazaklar.

O sımsıcak, ev ortamını özledim.



Rüzgar çığlıklar atardı, camımızın önünde

Beni de içeri alın diye, yalvarırcasına.

Lapa-lapa yağan kar altında oynan oyunlar.

Bir parça kar tanesinden,

Yuvarlaya-yuvarlaya yaptığımız,

Kocaman kardan adamlar.

Kardan adam yapmayı özledim.



Akşamları yapılan komşu ziyaretleri,

Kapatılan televizyonlar, başlayan sohbetler

Ağızlardan bal damlarcasına, anlatılan anılar,

Sanki o anı tekrar yaşarcasına-yaşatırcasına,

Canlanan hatıralar…

Büyüklerimin anlattığı hikayeleri özledim.



İlkbaharın gelişi ve çiçeklerin hayat çığlıkları,

Yemyeşil ağaçlar, şarkı söyleyen kuşlar,

Toprakla hasret gideren yağmurlar,

Yeşil elbisesini giyen tabiat ana,

Baharın gelişini karşılamayı özledim.



Sımsıcak yaz günleri…

Yaşasın okullar tatil oldu.

Yaşamaya doyamadığımız üç ay tatili.

Meyvelerini hizmetimize sunan,

Komşularımızın meyve ağaçları.

Ev sahibinden gizlice, sinsice

Ağaçlarından kopardığımız

Ve koynumuza doldurduğumuz meyveler…

Şeftalilerin tüylerinin, karnımı kaşındırmasını özledim.



Ve sonbahar!

Her yerde, her zaman, hüzündür, sonbahar.

Meyve veren ağaçlarımızın kış uykusuna yatması,

Upuzun okul tatilimizin bitmesi,

Okulların açılması,

Bir parça hüzün sarardı yüreklerimizi...

Yaprakların caddelere dökülmesi,

Rüzgarların elinde oyuncak olması.

Sonbahar hüzünlerini özledim.



Şimdi büyüdüm!

Ama anneme göre hala çocuğum…

Her duyduğumda mutlu eder beni,

Hala çocuk olduğumun söylenmesi.

Babam ya da dedem duysa,

Der ki hemen;

Ey oğul sende çocukluk mu yaşamışsın!

Evet! tam ortasından yaşadım.

Hem de öylesine dolu yaşadım ki,

Şimdi yüreğime sığdıramadığım,

Çocukluğumu özledim…



HÜRREM DİLEKCİ

05.03.2007 12:00






Hürrem Dilekci