İsmet Zeren

**GooD aNd EvıL** · 05-13-2009, 05:05 PM

Aynalı Sandık

Ezan sesleri geliyor penceremden
İnce hastalığa tutulmuş bir kadının hıçkırıklarıyla karışık
Alıp götürüyor beni bir garip serçe
Düşüm bekliyor sanki buna alışık
Yıl kaç bilmiyorum ama mevsim ilk bahar
Bir tavan arasındayım önümde bir aynalı sandık
Dudu kalfanın ben arayan yumuşak sesi
Sandığın kilidi paslı kapağı kırık

Bir abla vardı evde bir sessiz gölge
Mendilleri ıslaktı gözleri yaşlı
Karşılaşırdık gün aşırı karanlık sofalarda
Öperdi koklardı bana deyip 'ince nakışlı'
Dudu kalfa zor alırdı beni elinden
Derdi 'ayol bitireceksin oğlanı kem göz bakışlı'
Abla ufalıp kaybolurdu loş odalarda
Bir ince ağıt duyardım 'Yemen'li Muş'lu'

Hiç unutmam sofaya son çıkışımda
Ablayı görmüştüm aynalı sandık başında
Sırtı dönüktü bana sandık açıktı
Bir hüzün vardı
Sandıktan bir eski resmi eline alışında
Fısıltıyla konuştu resimle saatlerce
Çok sonra beni gördü geriye bakışında
Usul usuk yanaştım bende baktım resime
Sanki kendimi gördüm yirmi yirmibeş yaşında

Bir gün yaylı ile gittik Abdülselam Çiftliği'ne
Yanımda Dudu vardı,Dedem ve Babaannem
Konaktan ayrılırken son kez baktım geriye
Abla penceredeydi,yarı açıktı perdem
Bir beyaz mendil gördüm bana doğru sallanan
Gözlerim yaşardı mı yaşarmadı mı bilmem
Lakin lavanta kokusunu hala hatırlıyorum
O kokuyu yüreğimden,gönlümden hiç silmem

Ilık bir Eylül sabahı döndük yine geriye
Sessizce başladım bir leyli mektebine
Ablayı aradım evin tüm odalarında
Yasaktı soramadım konak sakinlerine
Aynalı sandık bile yerinde yoktu artık
Bir kilit vurdu kalfa tavanın girişine
Ablayı sorup durdum gizli gizli her zaman
O lavanta kokulu sofa köşelerine

Sonra hızla büyüdüm mazide kaldı hepsi
Sırayla dedem,ninem,bir gün konak yıkıldı
Çamlıca yollarından yaylılar geçmez oldu
Dudu Kalfa Samatya'da bir göz eve tıkıldı
Gittikçe dedemle ninemin mezarına
Gözlerim hep isimsiz iki mezara takıldı
Kim bunlar diye sordukça zalim Dudu Kalfaya
'Ah! ..Kuçuk Bey...' diye inler uzaklara bakardı

Çok sonra küçük halam anlattı hikayeyi
Yemen'de şehit düşen Binbaşı Ekrem Beyi
Abla bir Gürcü kızı ve fakir bir beslemeymiş
Ailem benden saklamış yıllar boyu herşeyi
Meğer ben bu aşkın yasak bir meyvesiymişim
Dedem layık görmemiş bana böyle anneyi

Dudu Kalfa bile annemden kıdemliymiş
İki yaşına kadar annem beni görmemiş
Bir gün şehit babamın ölüm heberi gelmiş
Dedem anneme beni görme iznini vermiş
Buna karşılık annem namus yemin etmiş
Ölene kadar bana asla oğlum dememiş

Konaktan ayrılışsa meğer bir vedalaşmaymış
Annemin tam iki aylık bir ömrü kalmış
Gerçeği öğrenince kızamadım o iki sevgiliye
Biliyorum artık dönmek mümkün değil geriye
Bir kez olsun onlara Anne Baba demedim
Aynalı sandık inanseni bile özledim

05-13-2009, 05:05 PM	#11
GooD aNd EvıL Aşmış Üye Üyelik Tarihi: Aug 2007 Konum: İstanbul Mesajlar: 281,268 Teşekkür Etme: 98 Thanked 355 Times in 320 Posts Üye No: 44033 İtibar Gücü: 57914 Rep Puanı : 34658 Rep Derecesi : Cinsiyet : Erkek	Aynalı Sandık Ezan sesleri geliyor penceremden İnce hastalığa tutulmuş bir kadının hıçkırıklarıyla karışık Alıp götürüyor beni bir garip serçe Düşüm bekliyor sanki buna alışık Yıl kaç bilmiyorum ama mevsim ilk bahar Bir tavan arasındayım önümde bir aynalı sandık Dudu kalfanın ben arayan yumuşak sesi Sandığın kilidi paslı kapağı kırık Bir abla vardı evde bir sessiz gölge Mendilleri ıslaktı gözleri yaşlı Karşılaşırdık gün aşırı karanlık sofalarda Öperdi koklardı bana deyip 'ince nakışlı' Dudu kalfa zor alırdı beni elinden Derdi 'ayol bitireceksin oğlanı kem göz bakışlı' Abla ufalıp kaybolurdu loş odalarda Bir ince ağıt duyardım 'Yemen'li Muş'lu' Hiç unutmam sofaya son çıkışımda Ablayı görmüştüm aynalı sandık başında Sırtı dönüktü bana sandık açıktı Bir hüzün vardı Sandıktan bir eski resmi eline alışında Fısıltıyla konuştu resimle saatlerce Çok sonra beni gördü geriye bakışında Usul usuk yanaştım bende baktım resime Sanki kendimi gördüm yirmi yirmibeş yaşında Bir gün yaylı ile gittik Abdülselam Çiftliği'ne Yanımda Dudu vardı,Dedem ve Babaannem Konaktan ayrılırken son kez baktım geriye Abla penceredeydi,yarı açıktı perdem Bir beyaz mendil gördüm bana doğru sallanan Gözlerim yaşardı mı yaşarmadı mı bilmem Lakin lavanta kokusunu hala hatırlıyorum O kokuyu yüreğimden,gönlümden hiç silmem Ilık bir Eylül sabahı döndük yine geriye Sessizce başladım bir leyli mektebine Ablayı aradım evin tüm odalarında Yasaktı soramadım konak sakinlerine Aynalı sandık bile yerinde yoktu artık Bir kilit vurdu kalfa tavanın girişine Ablayı sorup durdum gizli gizli her zaman O lavanta kokulu sofa köşelerine Sonra hızla büyüdüm mazide kaldı hepsi Sırayla dedem,ninem,bir gün konak yıkıldı Çamlıca yollarından yaylılar geçmez oldu Dudu Kalfa Samatya'da bir göz eve tıkıldı Gittikçe dedemle ninemin mezarına Gözlerim hep isimsiz iki mezara takıldı Kim bunlar diye sordukça zalim Dudu Kalfaya 'Ah! ..Kuçuk Bey...' diye inler uzaklara bakardı Çok sonra küçük halam anlattı hikayeyi Yemen'de şehit düşen Binbaşı Ekrem Beyi Abla bir Gürcü kızı ve fakir bir beslemeymiş Ailem benden saklamış yıllar boyu herşeyi Meğer ben bu aşkın yasak bir meyvesiymişim Dedem layık görmemiş bana böyle anneyi Dudu Kalfa bile annemden kıdemliymiş İki yaşına kadar annem beni görmemiş Bir gün şehit babamın ölüm heberi gelmiş Dedem anneme beni görme iznini vermiş Buna karşılık annem namus yemin etmiş Ölene kadar bana asla oğlum dememiş Konaktan ayrılışsa meğer bir vedalaşmaymış Annemin tam iki aylık bir ömrü kalmış Gerçeği öğrenince kızamadım o iki sevgiliye Biliyorum artık dönmek mümkün değil geriye Bir kez olsun onlara Anne Baba demedim Aynalı sandık inanseni bile özledim

Konuyu Görüntüleyen Aktif Kullanıcılar: 1 (0 üye ve 1 misafir)