sen de git...!!!!!

[CaKaLBoT]

Eyvallah be gözüm, sen de git. Al ufak tefek ellerini,
mini minnacık burnunu ve parmaklarını, yani bütün
ayrıntılarını..neyin varsa...

Hatta asıl ana mevzuyu, yani gözlerini... Gözlerini
yani, aklımı başıma dar eden, canevimin başköşe
konuğu. Yani gözlerini, yani uğruna ömrümü hapislere
ayarladığım..gözlerini yani, ölmecesine tutunduğum...
asıl mevzu yani... Onları da al.

Zaten başından beri senin değil miydi, ben de benim
sanmıştım.

Yahu bizim seninle bir tarihimiz vardı be ! Öyle
uyduruktan, ağaç gövdesine eziyet, çakı resitali
hurufattan ibaret değil. Hakiki bir tarihimiz vardı
bizim, iki kişilik ve evrensel. Gerçi bu noktada
üçüncülere söz düşmez ama, aşkımızın neticede toplumda
bir yeri vardı. Yani simitçiler, sahlepçiler, kafeler,
sinemalar... Bereketli bir şeydi beraberliğimiz. Şimdi
hepsi öksüz ve mahzun kalacak. Kendim için bir şey
istiyorsam namerdim ama, diğer insanları da düşünmek
lazım.

Halbuki biz seninle adamakıllı bir hayat emek
vermiştik. Öyle balmumundan değil, alınterinden bir
heykeldi ellerimizin arasındaki. Bir yola beraber
koyulmuştuk, geceyi koyultan ne varsa ağartacaktık, bu
yola baş koymuştuk... Koy gitsin ha !

Oysa benim yalın yalnızlığıma ne kalabalık bir
kadroyla gelmiştin..her yanağında birer gamze, her
gamzede başka güzellik... Ablalar, enişteler,
müstakbel kayınpeder-valdeler.... Hepsinin
hayatlarının incir çekirdeğine ziyan
ayrıntıları...seninle birlikte doluşmuştu hayatıma.
Sevdiğin ve sevmediğin şeyleri de katarak hesaba, çeki
düzen veriyordum kendime. Kahvelerden, erkek
meclislerinden, okey partilerinden çekip almıştım
kendimi-oralarda iğretiydim zaten- senin kalabalık ve
karmaşık dekorunda yer bulmuştum kendime. Orhan
Veliler, Cemal Süreyalar, Hayyamlar karışmaya
başlamıştı cümlelerimin arasına. Hatırlasana, iki
bakkal defteri dolusu şiir de yazmıştım sana. Ben
yazarken ağlardım, okurken gülerdin sen. Çocukça
bulurdun herşeyimi. Esasında sevmenin çocuksu yanını
sevdiğimi anlamıyordun.

İçimdeki çocuğa güneş göstermekti seni sevmek, parka
çıkarmak, salıncağa bindirmekti sana
bakmak..anlayamadın.

Rutubetli inşaatlarda geçmiş bir çocukluğu sana
uyarlamak kolay olmuyordu. Babam inşaatlara götürürdü
ellerimden tutup..nasırlıydı elleri. çok geçmeden
benim ellerim de onunkilere benzedi. Hayatımda
ellerinden yumuşak bir şeye dokunmamıştım ki...

Lafı daha fazla döndüremiyorum, sen anla...

Şimdi işsizsem ne olmuş yani. Bir ben miyim hem. Elbet
sıra kendi evimizin inşasına da gelecekti. Ne olmuş
zengin bir kısmetin çıktıysa. Ne olmuş evi, arabası,
dolgun maaşı varsa. Bizim de paha biçilmez, paraya
tahvil edilemez, dop dolgun bir kalbimiz yok muydu ?

Eyvallah gözüm, git. Savur saçlarını sonbahar
rüzgârına. Bir yaprak ağaçtan düşsün, bir yaprak
takvimden. Eyvallah gözüm durma. Yapacak işim var
benim, daha kederli şarkılar dinleyeceğim. Sonra gidip
bakkaldan bir defter daha alacağım.. güle güle...