Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kurtlar Sofrası

”Güçlüdür ve insafsız
kurtların hayatı ve bizim hayatımız….” - Carl Zuckmayer (“Kurtlar” şiirinden…)


inikti perde
uzanıyordu eller
tutunamıyordum
kurt sürüsüydü acı
vahşi ve parçalayıcı

deri değiştiriyordum durmaksızın
ağrı ateş ve küller
sonra yeniden o acayip döngü
ödemekle bitmiyor hesap
tespih dayanmıyordu

şafağı özledim ******* boyu
perdenin kalkışını
ışık tutuşunu yüzümün
uzanmışken boylu boyunca taşlara
hayat zor ve soğuk
yol uzuyor...uzuyordu

yaşanması gereken
hayata dair acılardan biri işte
aydınlığı sevmek
karanlığı bilmekle oluyor zahir!

yalnızlıkta büyüyor ışık
içimizdeki sancı siyahı geçtikten sonra

kurtlar sofrasında bile insan
kaderinin bekçisi
kendi kapısında!


(21 Şubat 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kuru Ayaz

avazım oldu şiir
savunmasız çığlıklar

dost dergahında niyazdım
sevda bağında naz
durmadı
susmayı bilmedi çileli saz

şiire yazdım gönlümün pasını
yaz’ımla güz’ümle şiire farzdım
dönüp arkama baktım da şöyle
“hiç”mişim meğer!
henüz pek az’dım

safi kuru ayaz!


(10 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kurum Kaçtı Gözüme

-çeker mi çeker
toprak mı çekiyor ne!

ne hoştu ovam benim
bağım bahçem Seyhan Nehrim
taşköprüsü vardı ilk şiirim ona
Kleopatra fırlayacak sanırdınız bir halıdan
sıcacık taşlarına

okaliptüs dalları altında
mandalina çiçeği kokladınız mı hiç
nehre çimmeye gelen çocukları
oyunlarını gördünüz mü
aşlama ve şalgam suyu tattınız mı orada

demek ki yalnızsınız!

taze nohut bilir misiniz bağ yerinde
nereden bileceksiniz!
saf ekşimsi tuz tadı gelir ağza

siz dut da çırpmamışsınızdır eminim
alacaya dönen salkımları bilmezsiniz
koruğun boncuksu büyümesini
can erikleri yapışır da teninize
yürekten zincirlenirsiniz

dünyayı kucağına koydular
dünyayı görmek istemeyen kızın
“saçımın her teli dünya benim! ” diyen
sesini duyuyorum halen
söylediği doğaçlama şiirler...fonda dinlettiği Chopin
dans edişini hayal ediyor...durduruyorum zamanı
her zamanki gibi muakale yapıyor yine
düşünüyor
ve düşünüyor...

ağlamıyorum korkmayın!
yolculuktayım öteki alemde
kara trene bindim böyle oldu
o gün bu gündür kahretsin dolaşıyorum!

bu trenler de ne bela böyle
hep kurum kaçıyor gözüme

toprak mı çekiyor
yoksa özlem mi
Anadolu’nun sesi mi çeken

Anadolu sesli Anadolu’m benim!


(15 Haziran 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kuşatma

kaç zaman sürer bir kuşatma ey!

yol kapalı
mermiler uçuşur başucumuzda
şaşırdık nereye bakılır ah!
neye uzanılır ve nasıl

mühürlendi sınırlar
her yer barikat
her yer kurak
terimizi emerek besleniyor içimiz

sen olmasan
ben olmasam
biz olmazdı

kuşat o halde
kuşat beni sevdiğim
ki senden bileyim kendiliğimi

ben böyle yapıyorum
akıyor sonra su

son’dan ra’ya doğru


(17 Mayıs 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kuşbakışı

tepeden bakınca değişen ne
yıkıntı görünmez göze
bu bir!

nedir kuş olmanın yararı
kuş gibi hissetmekten başka

farklı bir bakış olmalı kuşta
farklı bir duruş yaşama
hani varıyor ya buluta
keşfediyor mu acaba bir yıldız daha

kırlangıç ömrü altı kısa ay
süzülüyor da burkuluyor içim
gözlerini ödünç alsaydım keşke
bakardım altı ay kuşbakışıyla

yorulmazdım dünden geceye
cezaya durulmazdı böyle
sevincim taklalarda yaşardı
kuş sanırdım kendimi en fazla!


(13 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Küçüğüm!

tutun küçüğüm o minik yüreğinle
ne anlıyorsan artık
bu acımasız düzen bu azgın vahşetten

bildiğin eğlence parklarına benzemez burası
ne atlıkarıncadasın şimdi
ne ürkerek okşadığın dönme dolapta
dönen dünyadır yavrum
sana karşı
bana
bize karşı!

ne demişti büyükler hani
çözüm evrenselleşmede
çözüm küreselleşmede!

biz uygarlaşmadık ki küçüğüm
sadece oyunlarını çaldık yüreğinden
oyuncaklarını bile vermeden ellerine

erken büyüyeceksin sen
ateşin külleri bulaşacak eteklerine
ölümü koyacaklar kucağına
canın yanacak
masumiyeti bırakacaksın ardında

menekşe mavisi nedir bilmeden büyüyeceksin
öfkeyi sorgulayıp yoğururken kafanda
solarken gülistan soğuyacak taşlar
göçecek leylekler bilinmez diyarlara

asmayacaklar artık bebeleri gagalarına!

sürgünler duracak
kavrulacak ekinler
sen küçüğüm!
iki evren arasında sıkışıp gideceksin

salt çocukluk değil
seni beni onları da bırakacaklar
dipdiri topraklayıp bedenlerimizi
sonsuzda unutacaklar

tutunmalıyız yine de biz
umudu yitirdik mi bittik!

tutun küçüğüm minicik yüreğinle
uçmasın yeter ki umut
çaresizlik yüzünden


(25 Şubat 2003)


(Asla onaylanmayan ama girilmesi kaçınılmaz gibi gözüken bir savaşa karşı son çırpınışlar! ..)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kül

kül bir isyan bıraktık eskimiş yangınlara
kanlısı olduk ömrün
tükendi bütün firezler
yanık kokuyordu toprak

yürüdü aşk!

bizdik gömen
onca sancıyı ejder ini sulara
timsahlar bize saklamıştı gözyaşlarını
külden doğduk külrengi akşamlarda

ben unuttum!
biliyorsan sen söyle
hangi acının adı anka değildi
görülmedi böyle hiç
yürüdü aşk!

hani diyorum ki

varsın
çemkirsin dursun hayat!


(5 Ağustos 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Kül’den Kül...

anlamak gerekmez
anlam yeter tek başına
namluya sürülmüş
tehlikeli bir oyundur ince analiz!

yanarak geçmek vakti şimdi geçitlerden
sindirerek ateşi ağır ve aksak
zamansız alev almamalı tek bir söz
-tek bir sancak
ağlar sonra rıhtımdaki bütün gemiler
kanatlarını kırar şiir kuşu
düşer

şeceresi sağlam sahillerde
ölü bir kahraman kadar tedavülden kalkmış
olabildiğince suskun sonuncu yüzer-gezerim
--dibi yanık gurbetlerde kayıp
nevi şahsına münhasır ve müstakil
kendisiyle müsemma cüz
kendi gölgesinde

kah mutlu
kah mutsuz bir cengaver

harcıalem ocaklardan uzak tutup yak beni
sözün özünü ve geleceğini hecenin
duman vermesin sakın od
yürek bilir alevde gizlenmeyi
küller de yok olmaz ya!
yaşamı saklayandır onlar
yalnızlığın bağrında

şiir ölen
şiir doğan
şairler gibi


(11 Haziran 2005) – “6. Dekad” Dosyasından…

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Küsurat

'suya karışmış küsurat olacağız... '
demiş miydim
yanacağız güneş kızılında bir gün

maviliklere uzanacak bomboş ellerimiz
kundaklarken yaraları sımsıkı içimizde
taşları saracak suretimiz

ah yürek tanırsın sen bu ağrıyı
öksür şimdi!
gırtlağında serseri bir balık kılçığı varmış da
yutkunur gibi

pirana savaşları didiklerken göğsümüzü
izlesin ilahlar gök kafesinden
bölünsün lokmalar ufak ufak
karşılasın bizi
ölümü bohçasında gezdiren hayat
:
silinecekmiş sudaki izlerimiz
buz’muş bundan ötesi
buzdağı imiş
vız gelir!

lanet olsun aşk da ölmedi ya!


(15 Haziran 2005)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Lâl

-sükut altın

baraj kapakları açılınca bir kez
toplanmaz gerisin geriye su
gökyüzüne kazınır söz

söz gümüş söz ihanet
söz sadakat söz bıçak
söz taahhüt bazen

susmalı lâlce o halde
tarihi yazan
yazdıran zaman
kafa tutmak kimin haddine!
akmıyorsa su
akmasın varsın
düşmeli derviş sabrıyla
çilelerin peşine

fonda yeşil olacak
tene bir katre yeşil yansımalı
ak koca yeşil çınar ah!
yaprak hışırtısı bile dinlerim ben
fırtına sesli bu yürekle

sen söyle
sen yine söyle
:
ben dinlerim
en son nefeste bile

benim adım lâl
benim adım…
benim…


(12 Haziran 2003)

Naime Erlaçin