Zülfikar Yapar Kaleli

[GooD aNd EvıL]

*Sen Olmasaydın...
Suya hayat veren, sırrına erdim
Ben nasıl yaşardım, sen gelmeseydin...
Seni nasıl özler, nasıl severdim
Gönül fincanımda yer bulmasaydın...

Bulut gibi ağlar, sel gibi akar
Dünyaya yıldızın gözünden bakar
Damarda dolaşır, yüreği yakar
Selam selam olmaz sen almasaydın...

Hayatın güneşi bir kez doğardı
Kanımı coşturur, tenim sağardı
Nefis ki içine düşsem boğardı
Bu aciz yüreğe sen dolmasaydın...

Çözen miyim dersin, bilinmez ahir
Üzer miyim seni bu yolda mahir
Evveliyat kahır, ahiri kahır
Belki huzur bulur geç kalmasaydın...

Deliler söz dürmez, anlayamazdım
Peşimde kin, garez, anlayamazdım
Ömrü uzun sürmez, anlayamazdım
Paslanmış kapımı sen çalmasaydın...

Sökemezdim katmer derdin katını
Süremezdim aşkın eşkin atını
Gönlüme kök salan ayrık otunu
Düze çıkar mıydım sen yolmasaydın?

İncecik her yolu, en kısa anı
Yaşarken kalbime koydun gümanı
Hazan mevsiminde, hasat zamanı
No’lurdu bir tanem sen solmasaydın...

Bıkar mıydım musibetin zamından
Düşer miydim düşmüşlerin damından
İnsan ahvalinden, dünya gamından
Derdini çekerdim sen yılmasaydın...

Hayalde kurduğum sarayı, köşkü
Gönülde bulurken kavrul, yan, piş ki
Gören imrenmezdi, gönlüme aşkı
Lav gibi, kor gibi sen salmasaydın...

Hep aradım, kendim bildikten beri
Hayat girdabında ileri geri
Bana hayat verdi cihan serveri
Ben beni bilmezdim sen olmasaydın!