Türk Öğer Koç

[GooD aNd EvıL]

Bu Gün Pazardı

bu gün
nedense gönlüm
bir çınar ağacı
gölgesi istedi
Anadolu’nun ücra bir
köşesini aradı düşlerim
köklerine şiir bulaşmış
olmasa da olurdu
dayaya bilseydim sırtımı
en güzel mısralar dökülürdü
insan manzaraları oluşurdu
bembeyaz kağıtlarda
memleketimden

bu gün
nedense yüreğim
sıkıştı
denizin maviliklerine
kara sisler çöktü
geçicidir dedim
avuttum kendimi
sansam da
izin vermedi bilincim

ahhh
bir bilseniz
bu gün
ne çok
çoban olma
isteği vardı içimde
yada koyuna saymaya kendimi
olmadı
sisler dağılmadı
mavisini göremedim denizin
ne de gökyüzünün
bu gün
dediği gibi ustanın
pazardı

[GooD aNd EvıL]

Bu ne Çelişkidir

Şuurum açık
Planlıydı eylemim
Taammüden di yani

Açtım
Dolaştım rafların arsında
Biraz sayfa karıştırdım

Güneş süzülüyordu
Jaluzilerin arasından
Suskun kalamadım

On dokuz Yeni Türk Lirası
Diyordu etiket,
………………yüzde on ıskontosu
Kor gibi düştü İsyan ateşi
Sokaklar çağırıyordu beni

Şuurum açık
Planlıydı eylemim
Taammüden di yani

Kapıdan otuz iki adımdı
Eylemin yeri, Öyle yakın değil
Yirmi iki adım, yirmi iki ömür gibi geldi

Kaldırımın kenarına
Dizilmiş duruyorlardı
Emeğin incileri

Sessiz olmadı eylem
Hortum gibi gelip geçti bilincimden
Bu ne çelişkidir, kimseler bilmedi

Açtım…İsyan ateşine kapıldım
Yedi kitabı yirmi iki Yeni Türk Lirasına aldım
Kesin cezamı, iflah olmaz suçlara bulaştım

[GooD aNd EvıL]

Bu Ülke Seninle Gurur Duyuyor

şu ülkemde
ne çok önemli iş varmış
ne çok önemli adam
satırlar arasına saçılmış
vay anam vay
ne çokmuş anamı soran

[GooD aNd EvıL]

Bu Yanlızlık Değildir Be Gülüm

Orta yerinde Kentin
Hissediyorsan yalnızlığı nı
Bu yalnızlık değildir be gülüm
Gözlerinin açık,
Yüreğinin uykularındandır
Duygular sanma ki
Hep masum olurlar
Sanma ki her mazlum,
Sen olursun

Yaşamı gülüm
Çiçek bahçelerine de,
Benzetirler...
Sanma ki tüm çiçekler
Güldür, Gülüm

Bir şiir gelip dolanır
Dudaklarının ucuna
Bir efkar gelip dolar içine
Hasretler de birikir yalnızlık
Sanma ki bu tek kişilik bir duygu
Rüzgar olur, dağıtır yangınları
Sevdaların var oldukça…

Orta yerinde Kentin
Hissediyorsan yalnızlığı nı
Bu yalnızlık değildir be gülüm
Bilincinde ara suçunu

[GooD aNd EvıL]

Bulutlar gelmiş üstüne

Bulutlar gelmiş üstüne
Duygulara gebe düşüncelerim
Şiir değil aslında yazdıklarım
Damıtmışım yaşamı yürekten
Dalı yeni kırılmış fidanı
Yaşatabilmek için yeniden
En delice sevdaları
Akıtarak yüreğime
Korlamışım közü
Sevda, sevda tüttür erek
Dalıp gitmişim öylece
Bir baştan bir başa

Şiir değildir
Aslında yazdıklarım
Açılmaktır sakin limanlardan
Öfkemi dalgalara bırakmışım
Yaralarım ne sızlatır beni
Nede tuzlu dalgalara aldırmışım
Bir kırlangıç geçer yükseklerden
Göçmen kuşu değil ki sevdalarım
Bırakayım da gitsin uzaklara

[GooD aNd EvıL]

Bulutları Çekeceğim Üzerime

sen ki
söndürmek istersen
yüreğimdeki seni
bilirim
yakacak ateşi
tufanları göndersen
kar etmez

sen ki bastırmak için
sesimi
şimşekleri çaktırsan

kör etmek için gözlerimi
yıldırımlar salıversen

ben yinede
ılgın bir
sevda türküsü misali
kulaktan kulağa
gözden göze
gönülden gönüle
düşeceğim

bulutları
çekeceğim üzerime

toprağa
bereket olacak
ıslaklığım

[GooD aNd EvıL]

Buz Duvarları

Garip duygular içerisinde kıvranıyor yüreğim, koridorda yürürken, çeliğin çeliğe vururken çıkardığı büyük gürültülerin oluşturduğu yankılar da bölemiyor bunu, yüreğimi kaplayan kıpırtılar, binlerce arının, kovanın içinde kıpırdanışı gibi, arkasında dante gibi sevgi peteğini örerek büyüyor, hiç böylesine hissetmemiştim kendimi, bedenim özgürlükten yoksun iken, düşüncelerin alabildiğine üretkenliği ile birleştiğini.
Mezuniyet sonu idi, okuldan eve dönüşüm geliyor gözlerimin önüne, otobüsün on altı numaralı koltuğundayım, uykuya yenik düşmüyor bilincim, gözlerim hızla kaybolan karartılarda, karartıların geriye akışı gibi, zamanı geriye akıtıyorum, bir boşluğun içerisine atılmak gibi, On dokuz yıl sonra öğrencilik ile beraber ardımda bırakmıştım bir çok şeyi, sınav korkuları, ders kitapları, siyasi mücadelede bir belirsizliğin içindeydim, bağlantılar birer, birer kopmuştu kopuk yaşam içerisinde, Ailem okulu bitirebileceğime hiç inanmamıştı, benim içinde öylesine önemli değildi, bunca çıkmazın içerisinde, etiketin önemli olacağına hiçbir zaman inanmıştım... Koridorda hareket durmuştu, yeniden bir kapının önündeydik, kapının yan tarafındaki resimlerle dolu panoda 21. koğuş yazıyordu, siyah beyaz fotoğraflar, pul fotoğraf, fotoğraflardan yüzleri tanımak mümkün değil, kendi kendini bile tanıyamayacağın türden, Asker kapının mazgalını açarak boşluktan içeri bağırdı.
“Ahmet……”
Babamın, Annemin Mutlu yüzleri bölüyordu sık, sık daldığım düşleri, sabahın çok erken saatleriydi, zorlukla bulduğum Keçiören- Uyanış dolmuşuna binmiştim, dış kapı numune hastanesinin önünden geçiyorduk, yolda tek tük duran insanları gözlemleyerek yavaş, yavaş yol alıyordu Şöfer, eve dönüyordum, son dönüş yolculuğum, içimde tarif edilemez bir huzur, önemsiz gördüğüm etiketin, ailem üzerinde oluşturacağı sevinç dalgalarını düşünerek son kalan kilometrelerin bitmesini bekliyordum sabırsızlıkla, hayallerini gerçekleştirmiştim, onlardan, okula gitmek için, en son ayrılırken vedalaşmamızı düşünüyordum, zaman tünelinde, bir yolcu daha binmişti Dolmuşa, Babam pijamaları ile oturmuş televizyon izliyordu, bir an önce zamanın geçip, otobüs saatinin yaklaşmasını bekliyordum, ev boğuyordu beni, uzun sürecek bir zaman görüşemeyecektik...
Büyük bir gürültüyle açılan Demir Kapının sesiyle irkildim, hep korkuturdu bu ses, uykularımı bölerdi *******i, sürükleyerek götürecekler, peş peşe sorular yağacak sanırdım ardından, karanlıklar içinde bilinmezlikle boğuşmaya hazırlardım kendimi, Koğuştan iki kişi alınmıştı, sımsıcak bakışlarla selamladık birbirimizi, Ahmet;
“İbrahim’in mahkemesi ne oldu” dedi
araya giren Asker sert bir sesle
“ Konuşmak yasak, kesin konuşmayı” dedi
Ahmet gülümsemişti, buruk bir biçimde
“ Sen yenisin galiba Gardaş” diyerek
Askerin karşılık vereceği sırada, diğeri girdi araya, ortalığı yatıştırmak istercesine,
“Kusura bakmayın, kuş”
Merdivenlerden üste çıkıyorduk, İbrahim’in davasını anlatırken.
Saat 22.00 a geliyordu, yarım saatte garajda beklerim diye düşündüm, yerimden kalktım babamın elini öpmek için yanaştım,
“Baba ben gidiyorum” dedim
yerinden kalkmadan doğruldu,
“iyi oğlum güle, güle git “ dedi
Uzandım elini öptüm, yeniden televizyonuna dönmüştü, annem sarıldı öptü, kapıya kadar geçirdi, elimde küçük valizimle çıkmıştım evden, özgürlüğe doğru adım atar gibi rahatlamıştım, Yıkılması mümkün olmayan Buz duvarlarının dışarısındaydım, İnanıyordum ki bu Mezuniyet o Buz duvarlarını eritecekti...
Nizamiye yi Koğuşlardan ayıran, demir parmaklıklı kapının yanına gelmiştik, görüşme bölümü bu kapının ilerisindeydi, kapının yanında sıralandık, diğer görüşçüleri bekleyecektik, Kapının yanındaki masada Çavuş isimleri sordu, bizi getiren on başı, elindeki kağıttan isimlerimizi okudu, Çavuş deftere bir şeyler işaretledi,..
Dolmuştan indiğimde heyecanım daha da artmıştı, şu an olduğu gibi, yılları ördüğü buzdan Duvarlar birazdan yıkılacak mıydı, yüreğimde onun inanılmaz kıpırtısı olanca ritmiyle hareket halindeydi,Arıların uğultusunu duyar gibiydim, mezuniyetimin bu kadar değerli olabileceğini hiç düşünmemiştim, zile bastığımda kapının açılmasıyla hayalleriniz gerçekleşti diye bağırmak geliyordu içimden, saat sabahın 06.34’düydü,…
Yeni gelenlerinde isimlerini de deftere işlenmişti, Çavuş, yavaş, yavaş yerinden kalktı, sanki yaptığı işin, ağırlığının bilincinde olduğunu bize vurguluyor gibiydi, önce bizleri süzdü, tıraşlarımızın ve kıyafetlerimizin uygunluğuna kanat getirmiş olsa gerek ki belinden söktüğü anahtarlıktan seçtiği anahtarla kapının demir kolundan tutarak açmıştı,…
Kapıyı Annem açmıştı, uykulu gözlerle, karşısında beni görünce sımsıkı özlemle sarılmıştı, elini öptükten sonra yere bıraktığım valizi aldım, merdivenden yukarı çıktık, saat yediye geliyordu,
“Açsındır” dedi “mutfağa geçip kahvaltı hazırlıyım”
Aç mıydım, bilmiyordum, yolda da bir şey yememiştim, yorgundum beklide, hissetmiyordum hiçbir şey, sadece biraz heyecan vardı, biraz mı onu da bilmiyordum, Bir an önce Babama haber vermek istiyordum, zaman işliyordu, sanki yerinde sayar gibi,
“Babam yatıyor mu “ dedim
yatıyordu, dinlenmek istediğimi söyledim, odama geçerken o da mutfağa doğru gidiyordu, son çıkışımdan bu yana iki yıl olmuştu bu evden, odanın duvarlarına, kitaplığa baktım, bazı şeylerin yerleri değişmişti, valizi bir kenara bıraktım, ellerimi kitaplarıma sürterek geçtim yatağa doğru, soyunmadan uzandım, bir süre sonra Annem odaya girmişti, gözlerim kapalıydı, düşünüyordum, usulca battaniye ile üzerimi örttü, sessizce kapıyı kapatarak çıkmıştı,…
Bir çok Masanın konduğu salona getirmişlerdi bizleri, salondaki masalara, bizden önce ziyaretçilerimiz gelip oturmuştu, bizler kapıdan görününce, kıpırtı başlamıştı, ürkek hareketlerle masadan uzaklaşmadan, gözleri ile sevdiklerini arıyorlardı, ilk kez bir açık görüşe sahne olunuyordu, yıllar sonra, ürkek bastırılmaya çalışılan heyecanlarla doluydu salon, her an bir olumsuzluk beklentisi vardı sanki, Babamı görmeye çalışıyordum masaların önünden geçerken, biraz ilerde duruyordu ayakta, bir masanın yanında,…
Odanın içerisinde yattığım yerde düşüncelerim, hiç durmacasına anıları didikliyordu, kalktığında ne yapacaktı, odaya girsin istiyordum, yüreğim sarmaş dolaş olmaya özlem duyuyordu, yirmi altı yaşındaydım, yaşantımda öylesine sıcak sevgi gösterilerine yer olmamıştı, anlamsız gördüğümden değildi, koşullardan da değil, on altı yılı dolduran, okul yaşantım geride kalmıştı artık, okuyacağım kitapları özgürce seçebilecektim, kimse neden ders çalışmıyorsun diyemeyecekti, Aileme karşı sorumluluklarımın bir kısmını da olsa yerine getirebilmiştim, salondan gelen sesler kıpırtıları yeniden başlatmıştı, kalbimin atışı sanki hızlanmıştı,
“Oğlan mı geldi” diyordu
Annen doğrulamıştı,
“Ne yapmış “ dedi
Annemin hiçbir şey sormamıştı,
“ Yorgundu, kahvaltı bile yapmadan yattı, bende soramadım”
Annemin kapıdaki karşılaması ile onun için önemli olanın benim olduğum inanmam Mezun oldum diye bağırmamı engellemişti, salondan gelen sesler yavaş, yavaş duyulmaz oldu, Mutfağa geçmişlerdi, odaya girmemişti, umutlarım, düşlerim, önemli olmadığına inandırmaya çalışmam gerekiyordu, yeniden başlamıştı bir şeyler, anlamsız buz duvarlarının sertliği, Kapının usulca açılması ile sıçramıştım, Annemdi kapının önünde duran, sıçrayarak kalkışım tedirgin etmişti onu, dalmışım bir saat kadar,
“Kahvaltı hazır, istersen bir şeyler yedikten sonra yeniden yatarsın “ dedi
Babam gitmişti, hiç unutamadığım bir hüzündü, yüreğime çöken,…
Masaların arasından geçerken yanına gittiğimde, elini öpmeye yöneldim, benden önce davranmıştı, beni ilk kez kucaklamış, Babam olduğunu hissettiriyordu, sanki zaman o an durmuştu, yıllardır aradığım şeydi bu kollarını değdiği yerlerden yüreğime doğru akan sıp sıcak seldi sanki, önüne katmıştı yılların birikimini, “Her şeye değer, her şeye “ diyordum içimden, tekrar, tekrar, bir dakikanın içerisine sanki tüm yılları sığdırmıştık, bu adamı bu kadar sevdiğimi hiç bilmiyordum, Seviyordum onu, Masaya karşılıklı oturduğumuzda bembeyaz olmuş saçları, buğulu gözleri, Nikotin den sararmış bıyıkları, dakikalar süren sessizlik boyunca bunu söylüyordu bana, konuşamıyordum, damlaları dışarıya akıtmak istemiyordum, babam gibi, Buzdan örülü duvarlar yıkılmıştı, Sevginin sıcaklığı bir kez daha zaman ve mekan tanımadan yapacağını yapıyordu, iki buğulu göze sahip yürek sessizce konuşuyordu…

NOT;
Anlatmaya çalıştığım sevginin gücüdür, Babam yaşantım boyunca tanıdığım en nitelikli insanlardan biridir, Onun Kültür birikimine erişmek için daha çok çaba sarf etmem gerektiğinin bilincindeyim, ama ben kendi çocuklarımı onun gibi yetiştirme yolunu tercih etmedim, onun izlerine basmadım, tüm kardeşlerimle, onun yetiştirdiği insanlarla her zaman gurur duydum, onlar kendi dönemlerinin koşullarında en doğru olduğuna inandıkları yöntemleri hayata geçirdiler, öğrendiklerini bir bilgi bikrimi olarak görmediler, yaşamın bir parçası yaptılar, onlar altmış sekiz kuşağının Ağabeyleri Babaları idi, bizlere vakit ayır maya zamanları yetmedi, bizler yetmişli yılların kuşağı olduk, çok farklıydık, sevmeyi sevilmeyi öğrenmeden savaşmayı öğrenmiştik,..yirmi beş, otuz yaşlarından sonra ergenliğimizi yaşamaya fırsat bulabildik, mürekkepli kağıtların kokusundan kurtulamadık, geçmişe uzanmalarımız öylesine basit hatıralar değil, oradaki eksiklerimizi bizden sonrakilere yaşatmamak içindir.
Okuduğunuz bu satırlarda görmüş olduğunuz anlatım tarzı, kurgu yada daha başka türden eleştirileriniz var ise bildirmenizi isterim, Buz duvarlarının hiçbir zaman örülmemesi dileğiyle.

[GooD aNd EvıL]

Büyük Adam

sevmek için
yaşatılmışlıkları
bir kedinin göz ile
bakmalıyım yaşama
bazen bir kuşun
bir koyunun
yada çakalın gözü ile
o zaman
işte o zaman
çalışmaz belki bilincim
durur muhakeme yetim

yaprağı görürüm
ağacı severim
suyu havayı
arabanın markasını
vücudunu kadının
şivelerini insanların

kamçılarım
tüm erkekliğimle
şehvetimi
büyük adam olurum beklide

ama nerde
bir kez ışık
parçalamış ağlarını
bilincimdeki örümceklerin
ne mümkün
ne mümkün çoban olmak
dağda ceylan
ovada keklik
ne mümkün
o gözlerle bakmak

[GooD aNd EvıL]

Büyük bir sessizlik

Büyük bir sessizlik
Kaplamıştı dört bir yanı
Bir çitlembik kanat çırpsa
Yıldızlara ulaşırdı esintisi

Düşüncelerim sıkılıyor

Sessizliğin gölgesinde
Birikiyordu, cellatlar

Hükümsüz yarınlardı
Karaya çalanlar
Bir fırtına esti
Deniz karıştı
Kıyılardan öte sakinlik

Haykırdı bir ses
Suçlusun ayağa kalk

Okunacaktı hüküm
Yüreğinde sevgi olan
Oturmaya kıyamadı
Kıyılmaya hazır
Oysa ne güzelde
Rüyaları vardı

Dalgalar vurdu kayalara
Köpükler uçuştu
Ak umutlar gibi
Kaybolmuşluklarla
Kucaklaştı

Dilimde dolanan nakarat
Bir türlü dışa vurulamayan
Bilincimde isyan olan ağırlığı ile
Oturanlaraydı pimi çekilmeye hazır

Ahh sevgili
Babam benim
Küfre alıştıramadın beni
Yağmalanan şehirler değil artık
Küreselleşen bir öfke benimkisi

[GooD aNd EvıL]

Büyüyoruz

büyüyoruz
ham dolsun
iyi gidiyor işlerimiz
ter bulaşıyor ayağımıza

anlaşmalar yapıyoruz
ikili üçlü beşli
satıyoruz aldıklarımızı
alın terini kanı filan

karlı bir iş
tıkır tıkır işliyor
düzen