Kağan İşçen

[GooD aNd EvıL]

Kalbim Kendine Tehditkar
anlarsın gecikmişliğin ölümü beklemek olduğunu
sevda çektiğini unutmadan yaşamak sırasız delirme tutkusu
kaygıların boş olduğunu anlamak gibi rahattır kavuşmayı düşünmek
ayrılık felsefi derinlik içerir sevdiysen eğer
unuttuğun ölümü unutmuşluğumuzu
çocuk gönencidir seni çeken deniz yanılsaması sokulganlığına
her gece onikiden vurulurum kötülüğüne yalnızlığın
sen buruşmuş battaniyemin sıcaklığı olsan ne yazar
ince bir sızıyla sıkışmışsa kalbim kendime tehditkar
ben aşka vahim sen göze cüretkar
anlıyorum aşk sensiz yaşamak olabildiğince mahzun
belki de yalnızlığın yavru kuşun ağzını açması gibi göğe
saltanatını yıkar gibi mutluluğumun ansız anısız
anlıyorum aşk inandıramamaktır seni anaç tortusunda
günlerin /sımsıkı sarılması takvimlere nihayetine kanmak gibi ayrılığın

[GooD aNd EvıL]

Kaldım Sende
yıllarla yiten mi pişmansızlık vurgusu
kandırmak mı sözsüz birleşmesizliği
tüm fiilleri atmışım ömrümden
sende durdum kaldım sende

[GooD aNd EvıL]

Kaldırım Mühendisi
mevsimler akşam rüzgarı deniz kenarı bakışlı
geçmişi andığım an yanımdaymışsın bıldırcın sürüsü yorgunluğu gözlerimde
sana uçar ağlayışımın kör sessizliği kanatları çırpınır olmayışının yediveren ölümlerine
gözlerimde düşlemek sesini yaslanmak eski bir duvara sanki
yerlerde adagio sarımtrak hüzün içimi dışıma çıkaran
kararmış yatarsın yeşil gözlerimde idare lambası varlığınla
cenaze kaldırmak gibi yokluğunun dahi aydınlığında özlemek bir kıpırtıyı
sahneler boş caddeler suskun mor bahar yağmurlarına
vakitsiz açan erik dalı umudu beyaz yalan iklimlerimde gözlerinin varlıkla yokluk arası tutuşması *******ime
hastalıklı ihtiyar bir dilenci bekleyişim suyun akışı inatçılığında
şehirler susmuş yıkıntılı is kokulu evler ağlar gibi yalnızlıklarına
yüzler yitik anlamlı
çevirip dudaklarımı neye gülsem katran rengi boşluk anlamsızlığa çalan acı renginde
uzatsam kolumu kucaklasam ağaçları belirsiz bir yabancılaşma kısır döngülü harap anılı bir ev sanki
ağlasam çıtırtıya boğulan akşam kuşları göz kapaklarımda
kaldırım mühendisiyim senfonik bir aptal eğik sesimle
sokaklar saklar benden asıl yüzünü
anılara gömülmek gibi üşengeç bedenim kabullenmeye
hayata eğilen bir can gibi mezar çelişkisi günbatımlarının aşklılığı bol ucuz
yeryüzü aşk ve yaşama dair ne varsa yırtık bir aba kumaşının işe yaramazlığı sensiz
ben şimdi oturup sonsuz kanamalara çalan şarabımı yudumluyorum gülümseyerek gökyüzünün kalender arkadaşlığına
adagio düşlemek serinliğini güneşin kırmızısı gibi derinliğinde yaralarımın
derinlerimde sen yatağı kurumuş bir nehir suskunluğu
derinlerimde sen cam kesikleri kirpiklerimde