Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

İntiharın Eşiğinde

Her taraf karanlık ve soğuktur intiharın eşiğinde
Gözlerini kapadığın an cehenneme sürüklenirsin.
Ömür boyu mutlu olmadın da ölürken ederler mi
Yok öyle şatafat içinde ölmek sana yedirirler mi.

Yok öyle kolay değil uçuruma atlamayı seçmek
İki gözyaşı döküp arkana bakmadan çekip gitmek.
Önünde ölmeyi çok isteyen nice insanlar vardır
Düşünce iflas etmiş, duygullar bayrak çekmişken.

Önünde atlamayı bekleyen çok sıranı bileceksin.
Önceden kalma borcun varsa onları ödeyeceksin.
Bilinmezler içinde bildiklerin ne ki? Koca bir hiç.
Haykırsan sesini duyan yok, ölüme sevinen çok.

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

İstanbul'da İmdat

Saraylar cariyeler gördüğü gibi
Haliç'in kenar sularında,
Sokak çocuklarını da görmeliydi.
Mimar Sinan'ın avlularında
Dilencileri görmeliydi İstanbul.

Yedi tepeden yokuş aşağı
Kaydığını hissetmeliydi ayakların.
İnci gibi boğazına dizilirken yalılar
Kenar mahallelerde mavi gözlü
Yosun kokulu çocukları işitmeliydi.
Zengin bir ruh taşımalıydı İstanbul.

Martı gözleriyle dünyayı gezmeli
Engin bir bakışa bürünmeliydi.
Dizlerine kadar denize boğulmuş
Kadırgaları karadan yürütmüş şehir.

Kaldırım taşlarında üşürken insan
Parklarda, bahçelerde ateş gülleri
Caddede palmiyeler dikmemeliydi
Taşı toprağı altın dindar İstanbul.

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

İstemiyorum Seni

Dökülen sıvalardan duvarlarda bir şeylerin kalmaması gibi..
Daha az seviyorum seni...Gün gün tükeniyorken ömrüm,
Daha çok, daha acı dökülüyor gözlerimden bıraktım seni
Hayallerim, aklım, beynim çürüyor yeter istemiyorum seni

Bir çiçeğin önünde otuz saniye durur gibi seviyorum seni
Bir duvar gibi üstüme çöküyor bana ettiklerin, eziyetlerin
Yoruldum bak ve gün, ay, yıl eksiliyorsun takvimlerimden...
Hayallerim, aklım, beynim çürüyor yeter istemiyorum seni

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Kadavra

Gri metal levhanın üzerinde bedenim upuzun
Neşter acımasızlığında kadavra cesedim ben
Boynuma açılan yarıkla kesik tenim kırmızı
Derimi yüzen eldivenden dökülmektedir kanım

Vücudum donuk bakışların altında problemli
Dehşet dakikasında kaburgalarım açık oturum
İç organlarım ibret tablosu ressamsız resim
İnsanlar ten ve kemik değildir ruhumu kurtarın

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Kadehten Dökülen Kadın

Kadehten önce kadının gül kırmızısı saçları aktı.
Sonra köpük köpük sarhoşluk sardı her yanı.
Kadının yemyeşil gözleri ihtiras kokan topraktı.
Asma bahçelerinin üzümü gibi baygın bakardı.

Ahh! Şarap tadında bir kadın dudağımdan öptü.
Üzüm dolusu aşkı köpürte köpürte kalbime saldı.
Başımı döndürdü kızıl şafaklarıma saçını döktü.
Kadehten dökülen kadın kokusunu habire yaydı.

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Kadın ve Yatak

Kadınlar gözlerini kapatıp kocalarını dinlerler
Yalancı sevişmeden yalan çocuklar doğururlar
Bir sis perdesi akşam güneşiyle sulara değer
Yatakta kadınlar kaybolur çarşaf didiklerinde

Her yerde saç her telde ince can çekişmeler
Okşamalardan arta kalan kan revan cinayetler
Zor kibar ellerin hoyrat avuçlarda yok olması
Kadınlar çizgidir o incelikten herkes geçemez

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Kafirin Hüznünü Yaşar Gönlüm

Öksüz çocukların ahları içinde bir kafirin hüznünü yaşar gönlüm
Tutuşur yüzüm bir cehennem olur gözüm bir teselli göremem ki
Her köşe başında cinayetim işlenir katilim cennete kaçar gider.
Bakışlarımda kar yağar parmaklarımda kuşlar üşür ölürüm böyle.

Bir hazin türkü dolar gözyaşlarıma ağlarım duymazsın hıçkırığımı.
Bir sayfa aralanır şiirlerimden kaçan kuşları vururlar seyredersin.
Kendini Müslüman bilirsin beni sevap niyetine cehenneme itersin.
Şiir yanar, kalem yanar, elim tutuşur her şeyimi yakıp gidersin.

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Kan Yağar Merhamet Dilenenlerin Üstüne

Mor zambaklar ellerini havaya kaldırır
Keder içerisinde kalır bedenleri kıvranır
Çakallar kuşları kanatlarından yakalar
Bembeyaz bulutlar kirli kanlara bulanır

Kan yağar merhamet dilenenlerin üstüne
Bütün yapraklar kararır zambaklar ölür
Yer ve gök titrer güzelliğe çirkinlik karışır
Kan yağar merhamet dilenenlerin üstüne

Siyah güller ak güller daim renksiz kalır
Kara kıştaysa turuncu açar nar çiçekleri
Sen ipince bir dalsın başında kavak yeli
Uyu sevdiğim serçe kuşları ötsün sana

Bir serinlik dolar her akşam rüyalarıma
Derede çakıl taşları saflığını hatırlatır bana
Gülüşünde masal kuşları beyaz kanatları
Rüzgar senle öpüşürken ruhumu uçurur.

Kan yağar merhamet dilenenlerin üstüne
Öyle sevdim ki seni ölürüm gülümsesen
Toprak dağlardan sel gibi koparak gelir
Duygular yüreğimden can vere vere gelir

Ben ağaçlara, dallara tutuna tutuna çıkarım
Seni meyvelerin kekremsi tadında ararım
Yapraklar ellerinle doldurur dünyamı ansızın
Titrek, ürkek bir duyguyla hazanını yaşarım

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Karalahana

Bu ara karalahana gibiyim. Karalahana kara değil; ben de ben değilim.
Kendi rengimi ortaya koyamamaktayım.Evet, ben yeşilim ama nedense kara talihim peşimde. Sürekli bana kapkara bir ön yargı giydirilmekte. Kişiliğime uygun bir boya hayatımı renklendirememekte.
Sürekli fırçalamakta beni insanlar kişiliğimi karalamakta. Benim yaprak yaprak bir mahşer yeri olduğumu görmemekte. Yemyeşil bir tabiata sahip olduğumu düşünememekte. Herkes bana dünya kazanında cehennem azabı yaşatmakta. Beni iliklerime kadar kaynatmakta.
Bembeyaz kar örtüsü üstüne karalahana gölgesi düşmekte. Yeşil ve beyaz kompozisyonu kış manzarasını oluşturmakta. Soğuk bakanlara yemyeşil lahana sımsıcak ruhunu akıtmakta. Soyadımı eriyen buz sarkıtlarının sularına katmakta.
Yoksulun karın tokluğudur karalahana. Bir coğrafyanın yamaçlarından kopup gelen sevgi selidir aslında. Bir toprağın yüreğine ekilmiş aşk tohumudur. Karadeniz ruhunun alevden bir bitkiye dönüşümüdür. Bütün ocakları tutuşturan bir fitildir bir kişiliktir başlıbaşına.
Bir karalahana iklimi yaşamaktayım. Kimse ruhumu yansıtan yayla yeşilini görememekte. Herkes beni içindeki karanlığa çekmekte. Bana karalahana demekte. Sonra oturup yemekte. Aslında şunu kimse bilmemekte:
Bir isyanın kök salışıdır karalahana.Dağlarda toprağa tutunmanın ve bir rüzgarı hissetmenin adıdır. Yaprak yaprak yeşil yeşil hayatın tadıdır ve benim açlığımdır.

Osman Demircan

[GooD aNd EvıL]

Karanfil

Korkular poyraz estiriyor düşlerime.
Bir yaprağı bile titremiyor karanfilimin.
Binip gidiyorum kapkara bulutlara.
Karanfil serpiyorum aydınlık yarınlara.

Biliyorum zayıflıklar boyun borcum.
Boyun eğmiyorum zavallılıklara.
Bembeyaz karanfiller koklatıyorum
Kan içre kan kırığı burunlara.
Senden ışık taşıyorum ağaran ufuklara.

Osman Demircan