Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kaptan Çevirdi Rotasını Güneşe

Kaptan çevirdi rotasını güneşe
Attı şair damarlarındaki zehri
Acılı bir vapur bağırdı limanda
Martılar uçtu sonsuzlukta
Çözmüşçesine sırrını hayatın

Yürek küstü sevmelere
Bırakıp bedenini
Üç yanı ayrılıklarla kaplı yalnızlığa
Ruhunu saldı sonsuz mavinin hürriyetine

Dedi ki kendine
Merak etme dost
Deniz yükselir boğar bu yalnızlığı
Yer gök sevda olur
Yer gök
Hürriyet...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kar Tanesi

Hala burnumu cama yapıştırıp izlerim
Düşen her kar tanesini.
Çocukluğumdan mı,
Şairliğimden mi
Bulamam bir türlü
Beyazı neden bu kadar sevdiğimi.

Küçüktüm,
Düşmanım olurdu o zamanlar
Yolda ayaklarını sürüyerek yürüyen her adam,
Bilmezdi çocuk yüreğim
O adamın her akşam iş çıkışında
Kentin öbür ucundaki evine yürürken
Yorgun adımlarını kaldıracak dermanı kalmadığını
Bilmezdim o zamanlar
Bu havalarda üşüyenlerin de olduğunu.
Ve düş ülkemi kuracağını sandığım
O ucu bucağı olmayan kırmızı bulutun
Kimsesiz kalmışlığın üzerine ölüm yağdırdığını

İstasyonlar görürdüm sonra
Yirmili yaşlarımın başladığı yerde
Lacivert gövdeli trenlerin kalktığı…
Ulaşıma kapalı
Ancak düşlerin sonsuzluluğa açık bir karayolunun
Gecenin beyazını bir bıçak gibi kesen parlaklığıyla
Kesiştiği herhangi bir kilometresinde
Avuturdum kendimi boş hayallerle
“Düşlerinde gördüğün aydınlık
Hiçbir zaman düşlememiş olsa da seni
Sanma ki hep karanlık geçecek gece.”

Sokağımda tek ışık yanmadığı halde
Korkusuzca yürüyebildiğim
Kıpkızıl bir gökyüzünün geceyi yenişiydin sen.
Şehrin bütün kirine rağmen
Değişmeyen tek rengi çocukluğumun…

Belki sadece bu yüzden
Bu kadar çok seviyorum seni…

2005

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kar Tanesinde Sevdim Hayatı

Ben hayatı
Çizgili, üzgün yüzünde gördüm halkımın
Kaldırımlardaki çıplak ayaklı kızın bakışlarında gördüm
Bir annenin gözyaşında gördüm
Şarkılarda, şiirde sevdim hayatı
Yaprağın yeşilinde sevdim
Kar tanesinde
Zindanda bile sevdim hayatı
Mazlumun sevincinde sevdim
Ama sevmedim ölümü
Hayatı sevdiğim için
“Yaşamak ağır bastığından...”

28 Mayıs 2002
00: 02

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kar Toplayan Güneş Soğuğudur Yüzüm

Kahkahalarla gülen yüzüm
Kar toplayan güneş soğukluğudur
Yağmaya başlar ansızın
Anlayamazsın

Her yara kendi bedeninde sızlar çünkü
Her kan kendi damarından boşalır

Herkesin acısını
Duysan da derinlerinde kendi acın gibi
Yine belli etmek istemezsin başkalarına

Hep başkalarının acılarından yanan yüreğin
Yine de yanacaktır
Onlar yanmasa da sana
Bir kere bile bakmayacak olsalar da
Işık taşıyan gözlerinin içine

Onlar uyurken
Uyanık kalacak onların yerine de
Kan ter içinde mısralar dökecek sabahlara dek
Anlamasalar da...

15 Nisan 2003

[GooD aNd EvıL]

Kar Yağardı Usulca

Kar yağardı usulca
Kirlenmiş bir şehrin sokaklarına
Örterdi bir yorgan gibi
Kirletilmiş ne varsa bu şehirde

Kar yağardı şehre
Ve biz sahiplenirdik bütün beyazları
Onlar bizim aydınlığımızdı
Bizim beyazlığımız

Sen, yolda dalgın yürüyen çocuk
Bastığın yere dikkatli bas
O üzerinde yürüdüğün bizim beyazlarımızdır.

Hiç bitmesin isterdik
Bu sonsuz beyazlık
Hep böyle sürsün
O kirletilmiş şehir dönmesin geriye
Bitmesin içimizdeki çocukça sevinçler...

(Ne mutlu sana çocuk
Bir kar tanesi bile yetiyorsa
Seni mutlu etmeye)

9 Kasım 2002
23: 18

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kar Yağdı Dağlarına Şehrin

Kar yağdı dağlarına şehrin bu sabah
Bu sabah çocukluğum geldi aklıma
Ağlamadım bu sabah
Boş boş baktım sadece
Hissizleştim
Ne aşk geldi aklıma bu sabah
Ne zulüm
Şiir kitapları yığıldıkça yığılıyor başucumda
Ders kitapları açılmak istemiyor
Telefon hiç çalmıyor bu sabah
Ben varım dünyada sadece
Ve yanımda yine ben
Ne hasret
Ne ihanet
Ne yalnızlık
Akşamı bekliyorum
Parçalamak için
Bu iğrenç hissizliği

O karlar hiç erimemeli
Çocukluğum hiç silinmemeli hafızamdan
Bir tarafım ağlamalı sürekli
Bir tarafım gülmeli
Boş kalmamalı beynimin hiçbir köşesi
Dişlerimi sıkıp
Ağız dolusu küfretmeliyim duvarlara
Kalbim çarpmalı hızlı hızlı sebepsiz yere

Akşam oluyor
Yalnız *******imizde çalan
Şarkılar çalıyor yine odamda
Yalnızlık bile daha güzel
Düşünmeden geçirilecek bir ömürden
Yaşamamaktan her duyguyu derinlemesine
Yaşamaktı düşünmek
Öyleyse daha ölmemiştik

O dağ başlarına yağan kar değildi aslında
Dağ başlarındaki çocukluk hayallerimizdi
Yitip gitmesin istiyorduk o çocukluk düşümüz
Hep çocuk kalalım
Hiç kalkmasın dağ başlarından çocukluğumuz...
Yitmesin hayallerimiz....

10 Kasım 2002
16: 18

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kar Yağmasaydı Bu Gece

Belki kar yağmasaydı
Şiir yazmazdım bu gece sana
Yüreğimin ardına saklanıp
Gizli gizli ağlamazdım

Dışım toprak ve durgun bir deniz kadar sakin
Ama bilemezsin ne çelikleri eritir
İçimde yanan ateş

Belki sevmeseydim bu kadar seni
(Kim olduğunu ben bile bilmiyorum halbuki)
Yazmazdım bu şiiri
Belki şair bile olmazdım böyle bağlanmasaydım sana.

Bir tek soru kaldı aklıma takılan
Şair olmak mı seni sevmek?
Yoksa seni sevmek mi şair olmak?

Belki kar yağmasaydı bu gece
Yazmazdım hiçbir zaman bu şiiri...

[GooD aNd EvıL]

Karşılaştırma (Sen ve Ben)

Sen suyu görürsün sadece akan nehirlerde
Ben içinde boğulduğum zamanı
Sen güneş dersin adına
Ben avucumda yanan hürriyet.
Bir çift gözdür sana göre
Benimse sadece bir bakışı
Yaşamama sebep.

Senin için erken gelen
Bende çok geçtir.
Sana göre karaysa
Bende aktır.
Sende nefretse her an
Benim yüreğimde bitmeyen aşktır.

Sende korlaşan
Bende küldür çoktan.

Her şeye rağmen ben yine de severim seni
Sen benden nefret etsen de
Aslında en büyük farkımız da bu...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kaybediyoruz Unutuldukça...

İçimizden her geçeni
Kalbimizin sularına gömdük
Kayıp okyanus ölülerine döndü
En masum düşlerimiz.
Her geçen gün biraz daha yittik
Bir gidip, bin döneriz dediğimiz yollardan
Yalnız başımıza döndük her defasında.

Şimdi anladık ki;
Sadece eski filmlerin sonunda
Kaybediyor o kötü adamlar
Artık sadece bayram kartlarının
Süslü yazılarına sıkışıp kalıyor
Güzel şeylere olan inancımız.

Her gün biraz daha eksiliyoruz
Her gün eski bir dost adı daha siliniyor defterlerimizden
Ve her gün eski bir dost daha
Unutuyor adımızı ve adresimizi.
Gidiyoruz binlerce
Yitiyoruz yüz binlerce
Artık kimse dönmüyor o yollardan geriye
Ve sonunda bekleyeni de kalmıyor ardında
Hiçbir gidenin.

En güzel düşlerimizi kalbimizin sularına gömüyoruz
Yerçekimine meydan okuyan yumruklarımıza
Çöküyor binlerce ton ağırlığı zamanın
Ve hayat gereksiz bir inatla
Vermiyor hak edene karşılığını
Artık her seferinde o kötü adamlar kazanıyor
Kaybediyoruz dostlar
Unutuldukça...

2003

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kayıp Bir Kalbin Haritası

Kayıp bir kalbin haritasıydı
Taşın üstünde kuruyan kan lekesi
Kimsesiz ve
Kimliksiz bırakılmış kalbimin
Son haykırışı.

Kayıp bir şehrin haritasıydı
Kimsesiz bırakılmış çocuk yüzüm
-Ki insanlar kaybolmazlardı
Yirmi birinci yüzyılda
Sevilmiş olsalardı
Biraz olsun-

İntiharı düşünmezdi belki bir adam
İnsan gibi yaşayabilmiş olsaydı
Bir gün bile.

Çoktandır unuttum gülmeyi
Ağız dolusu,
Çoktandır kanla yazıyorum şiirlerimi
Yorgun duvarlarına şehrin.

Gökyüzünü çizdim yeniden
Ölmesin diye avcumda can çekişen güvercin.
Elimden geleni yaptım
Hayat adına
Hürriyet adına
Ne yapalım ki
Başka bir şey gelmezdi elimden
“İnsan olmaktan başka”.

Kayıp bir kalbin haritasıydı
Taşın üstünde kuruyan kan lekesi.
Duy beni artık
Son haykırışı bu sana
Sahipsiz bırakılmış kalbimin...