Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Sokak saatinin altında

seni bu sokak saatinin altında bekledim.
dün geceydi, belki bu sabah.
bir tramvay kırmızısı gibi.
saat tam on’u on geçiyordu.
sırtım saatin direğine yaslanmıştı.
zaman durmuştu
ama gölgeler büyüyordu
zaman durmuştu
ama kalabalıklar, tenhalara dönüyordu.
ben hala seni bekliyordum,
yanımda tükenen umutlarım
ve büyüyen sensizliğimle beraber.
bir parça ürkek ve hayli derbeder.
gelmeyecek diyordum kır papatyalarına,
boşuna dökmeyin yapraklarınızı.
ve siz diyordum sokaklara
saklamayın bir yere kalabalıklarınızı.
ben biraz daha beklerim burada.
baktım gelmiyor ve daha çok var sabaha
ne yapayım, kıvrılır yatarım
saatin altında.
ve yarın sana uykusuz,
ve dalgaya bulaşmış titreyen ellerimle
uskurdan fırlamış köpük gibi
gene yazarım hiç haberin yokmuş sanki.
“seni bu sokak saatinin altında bekledim,
dün geceydi, belki bu sabah.”

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Soluksuz sarhoşluklar zamanı

benim; aşk dilinin birleşmemiş hecelerinde okuduklarım
ağır bir ter kokusudur yada patlaması birden volkanların
hani dudakların yanıp kavrulur gibi,
dehşet bir şey yani.

kor ateşlerin arasında çırpınan kanatsız gelincik kuşlarım
tutabilsem bir daha okumak için ucundan en son satırın
ellerimi kına değil kan boyar be gülüm,
gerisi zaten ölüm.

her satırımda bin damla mürekkep, rengi tutkunu firarımın
içinde çiçekler açmaz, sadece ağlar çocuklar hatıralarımın
yırtık perdeler uçar gider pencerelerden,
izlerim, başka ne gelir ki elden.

berbat bir soğuktur, soluksuzluğun bedeli dumanı sigaramın
gün batımı, son kadeh sarhoşluğu gibi kış akşamlarımın
aklıma bile gelmiyor üzerime yağacakmış kar
ama koyuyor işte böyle gitmek, apar topar.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Son trenin arkasından

son tren hiç bir yolcusunu yolda bırakmadan
sabaha karşı geçip gitmiş olsun bu istasyondan
rüyamda seninle sevişirken, yani daha uyanmadan.

iyi bilirim uyanır olup ta açıversem gözlerimi
acemi grilere boyalı ne kadar bulut varsa dolar içeri
oysa ben pembeyi seviyorum desem eğilip kulağına
sen, mavi mavi gülümsesen.

sonra bir hayalet dokunuverse kampanalara birden
yerimden sıçrar gibi olsam ama uyanmasam
el yordamımda adımlansa tüm merdivenler.

çıkıp şöyle bir “nerede kaldı” gözleriyle baksam
son trenin geleceği uçsuzluklara ama umursamasam
biraz daha bekliyor olup sanki haberim yok gibi.

ve anlayınca artık hiçbir trenin bir daha gelmeyeceğini
doğru koşup gelsem yanına, yatağım soğumadan
ben seni seviyorum desem gözlerine rüya olup
hat boylarında koşmaya başlasak el ele tutuşup
hiç makas değiştirmesek, hiç uyanmasak …

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Son vapurun ardından

son vapur için kapandı gişeler.
tanımadık tüm yolcular güvertede,
gözlerine karanlık basmış,
uykuları hazımsız ninniler söyler.
uskur bu seferin saatlerinde,
dünyadan hızlı döner.

son vapurdur bu, alıp başını gider.
ben içerde son lambayı gevşetirim
çığ toplamış ellerimle.
dışarıda kuvvetli bir poyraz eser.
iskeleye birden bir yalnızlık çöker,
tarifine gücüm yetmez.

son vapur gitti işte, gözden kayboldu.
şimdi ilk martı çırpacak kanatlarını.
çığlıklı bir telaş olup gelecek
konup omzuma, şarkılar söyleyecek.
ben dün gece bıraktığı yerdeyim,
birazdan gelecek simitçiyi bekliyorum.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Son zambak kokusu

“bin yıllık fırtına korkusu mudur
kapının üstünde bin asma kilit
içeride saklanan zambak kokusu mudur.”

çok uzak ülkelerden sanki koparak gelen
şirket-i Hayriye nin son vapur dumanıyım.
ellerimde küçük dalgalar sahilden topladığım
her adımda gökyüzü biraz daha büyürken
ve uzaklık, adalarla moda arasına sakladığım.

şimdi kampanalarda Kurtalan ekspresi
yolcular ne kadar yorgun ve o kadar ağır.
hiç çıkmıyor bin acıya sarılmış çocukların sesi.
sanki hepsi birbirinden uzak birbirinden sağır
bağdadi bir hattın ıslak demiryoluyum.

işte bunları gönderiyorum kuzey gibi sana
İstanbul’a benzer belki ondan daha çocukça
bir güverte rüzgarından ve peron ışıklarından
geçmişe güneş olup doğacak, bu kokuyu koklasana
sende bırak gelsin zambak kokuları bu tarafa.

“korkma sevgili dostum bin yıllık korkulardan
gevşesin kapındaki kilitler, artık birer birer
bırak çıksın zambak kokuları kapı aralığından.”

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Sonbahar astrolojisi

bir beyaz tüy uçar gider Venüs e
uzaktan sibelius ince ay ayarındadır kemanın
bir beyaz tüy uçar gider Merkür den
ince ayarlanmış bir kemanın sesinden.
zümrütler nasıl parlar bir bilseniz
gözleri ışıldar ay ışığının
ve siz bir martı iseniz
boğazda bir kaptanın gözleri kamaşır.

tükenmiş kokulardan inci gerdanlık
senfoni gibi düşer Merkür ün, aydınlık yüzüne
kokularından inci gerdanlık Venüs ün
halkası olur bakır renkli kördüğümümüzün.
havadan toprağa düşerken çiçekler
bir el bakar resimli iskambil kartlarına
diğeri haykırır kıpkırmızı “yaşasın ispanya”
arenada bir matador, elinde papatyalar.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Sonsuz bir deniz

neresinden bakarsan bak,
bu deniz uçsuz bucaksız bir yolculuktur.
dalgalar isimsiz sarhoşluklar,
suçları hep rakıdan bulunur.
bir kayıp ilanıdır yani,
iskeleden bakıp ta ardından el sallanan.

güverte tuz kokar sanki adım boyu.
gece de üşümüştür, yıldızlar birer ölü gözü.
kapının dışında kalanlar,
kaybettiklerimiz değil kendini kaybedenlerdir.
ve sancak hep kötü
ve iskele hiç okunmayacak bir şiir gibidir.

neresinden bakarsan bak,
bu deniz uçsuz bucaksız bir yangın yeridir.
alevler bir başka tutku,
yeniden tazelenen bir ruj gibidir.
aynaların pas tutmasıdır yani,
güzellikleri asla gözüne göstermeyecek olan.

merdivenler her basamakta daha sıcak.
olanlar bitip tükenmiş, hizmet durmuştur artık.
bir yıldırım düşer, ellerin söner.
kavrulmuş duygular saklanacak yer bulamaz,
yelin esip götürdüğü
bir kimsesiz yolcunun yelkeni olur.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Sonu sessizliktir çığlıkların

korkuyla açılır gözleri.
içerden;
geçimsizlik aryalarının
anlamadığı dilden
çığlıkları gelmektedir.
kulaklarını kapatır küçücük elleriyle.
ama büyümüştür içindeki korku
daha da açılır gözleri endişeyle.
biri babasının sesidir, diğer kişi annesi.
kırılan yeşil vazomudur
masanın üstündeki.
yoksa dedesinin fotoğrafımı
göğsü madalyalı, duvarda asılı.
tatmadığı kadar acılı
ve yaşamadığı kadar sancılı
bir rüzgardır,
öğrenemediği yönden esen.
son çığlıkla beraber kapanır kapı,
annesidir giden.
ve terk ediliştir sessizce içeri süzülen.

ağlayarak kapanır gözler.
bilinir ki;
el sallamadan gidilen her gidiş
dönüşü olmayan son gidiştir.
özenle saklanan mektuplardan
silinir sessizce
göndericinin adresleri.
ne kalır gözlerinin önündeki
dudak izlerini taşıyan
son gecenin tanığı kadehler,
ne de bir yerlerde göze takılır
bir saç teli
ya da ayak izi kim bilir.
dinlenmez radyolarda güftesi
beraberliğe yazılmış tüm şarkılar
sadece dinlenen kimsesizliktir
ve sessizlikle beraber yaşanır
ayrılık öncesinde atılan çığlıklar.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Sorsalardı eğer

sorsalar sana bilir miydin,
evet bir martı konacak pencereme
belki yarın, der miydin.

sorsalar bana bilir miydim,
evet bir martı olup konacağım penceresine
belki yarından da yakın der miydim.

sorsalar sana,
martının kanatlarında boğaz kokusu olacak
yüreğini dolduracak
bilir miydin.

sorsalar bana,
ne martı ve ne koku, sadece bir rüya olacaksın
ve gerçek gibi yaşayacaksın
inanır mıydım.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Söylemez ki gelincikler

şansınız bol olsun demiştim o çocuklara
gökyüzü avuçlarına düşmeden hemen önce
denizler sahillere nikah kıymışlardı o gece
ormanların bütün ağaçları el ele halay çekmiş
sadece bir kenarda gelincikler ağlamıştı nedense
kim bilir akıllarına neler, neler geldiyse …

beni kırmızı bir denizin ortasında ve boynu bükük düşle.
bütün kapılarım kapanmış bildiğimiz şanstan yana
boyası çıkıyor yaşanmamış tutkuların ellerime.
ne renk dökülüyor gözyaşım gözlerimden, bilmiyorum
belki gene küçük bir yel eser bilmediğim bir yönden
şöyle bir sallanır, anlarım yaşadığımı
başka ne gelir elden.

Cevat Çeştepe