Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Semerkand’a!

denizin safir renginde kayboldu yankılar
anahtarı yitirdi şair
arsızlaştı soluk benizli su
yollarda barikatlar
yollarda yalnız kalanlar
savaş alanlarının çığlıklarında unutuldu
gönül telvesine gizlendi hayra çıkması gereken fallar

kaderdi şaire
iç kanamalara yürüdü dosdoğru
başı eğik, yürek dimdik
Medusa’nın zalim saçında gizli
ölüme çoğalan erguvan acılar

mührü onurlandıracak bir ferman
bulamamak ne demektir bilir misiniz
katil bir nefes gibi takılıp kalmak kendi boğazında
“toprağını arayan tohum” diye öğrenmiştik oysa şairi biz
toprak çok uzaklarda!

ah acılı, ah küskün yol!
demek ki 'beşibiryerde' gibi kuşanmalı sanatı
kutsamalı kutsanmalı
donansın gökyüzü
tebessüm etsin yıldızlar

bir avuç umut, bir tutam toprak koy avuçlarıma
varsın zift karası olsun rengi
bin kere evladır safir sularda ambere dönüşmekten
korkma bu yürek siyahı da aklar!

bir elde sancak
ötekinde çırak mührü
haydi sür beni Semerkand’a
ustalardan öğreneceklerim var!

çık çağının içinden
___Zeus’un hükmünden
yakala bileğimden Apollon*,Semerkand’a** götür beni
görmüyor musun sanatın nadide işçileri Timur’un doğu kapısındalar

sancak
mühür
ve kalbimdeki hoyrat ıslık yol izni bekliyorlar

……

(*) Apollon: Mitolojide, güzel sanatlar tanrısı
(**) Sanata karşı işlenmiş günah ve sevapları olan büyük Türk hükümdarı Timur(lenk=aksak) (1336 – 1405) döneminde, Semerkand önemli bir sanat merkezi haline gelmişti. Tarih kitapları, Timur’un fethettiği topraklardaki - şairler de dahil olmak üzere - bütün bilim adamları ve sanatçıları Semerkand’a sürdüğünü yazar…Machiavellian yöntemler (yanlış totaliter politikalar) kullanılmış olsa dahi, sosyolojik açıdan değerlendirildiğinde, tipik bir “Partimonial Saray Kültürü” (sarayın, sanat koruyuculuğunda “baba” rolünü üstlenmesi) örneğidir. Benzer bir durum Osmanlı Sarayı için de söz konusuydu…

(3 Mart 2004)
(http://borgesdefteri.blogspot.com/)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Semerkant’ta Dolaşırken Cihan İle Hayyam’a*…

tökezlerdi söz
kan saatleri arardık Buhara Kapısında
taş suskunluğuna akardı su
erguvanın gizini kovalar aksakallı melekleri yazının
korkusuzluğu hatırlatırdı Nişabur’lu

sorardık:
“nasıl kaynaşır akreple yılan ve tecrit
denizin komşusu olur mu? ..”

sonrası:
cinnet!

bileyi taşına dönüşürdü öz
arik’e süzülen spermde döllenmiş masum birer ölümdü her şafak
karargaha sığınır nokta olurduk biz
tombul yanaklı bebesini bırakırdı kaos memelerimize

sonrası cihannüma bir ihtilal!
ki süt kokusu sevmeleri özletir
geceyi aralar Cihan
emzirilmeyi beklerdi Hayyam

sevdayı örterdik üstümüze


(*) Amin Maalouf’ın 'Semerkant' adlı eserinden esinlenilmiştir…


(4 Aralık 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sen Gel Yine!

kalbime zamansız bir ihtilal gidişin
büyüyor duvarımdaki çatlak böyle günlerde
dilinden akan her kelime
sevecen bir büyü
kıraç yüreğime

lodosa veriyorum yaprakları
bütün memleketler virane
bütün kentler yıkılıyor
üstüme yürüyor karabasanlar
boynunu her büküşünde

şahdamarımda patlıyor gökyüzü
kısılıyor nefesim
sele karışıyor yüzüm
bir şaman’dan ödünç aldım sabrımı
akıldan korunaklar inşa ediyorum kendime

sahibi bir’den çok bu acının
nasıl derim ben şimdi
“güle güle”

sevgi bekler çocuk!
sevgi bekler

gitmeler yazıldıysa bile
hazırdır yüreğimde yerin
sen gel yine!

sen
yine gel
yine…

(19 Ocak 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sen Üzülme

kopartsam hüznünü yatırsam göğsüme
tutsam ellerini yok etsem bu dönme dolap duyguyu
üşüyen ruhuna yağmur olsam
tomurcuğa dursa tenin

işte o zaman kıskanırdı bizi depremler
yeryüzünün bütün atları dörtnala koşarken yüreğinde

biliyorum ne çok sevdiğini beni
ah! bir de kaderimiz bilse
çözseydi bileklerdeki kelepçeyi
kuşlara inat nasıl da kanatlanırdık seninle

yere düşerdi gülün yüzü biliyorum
utanırdı dolunay kendi şavkından
ağlardı uyurgezer tüm sevdalar mevsimsiz yaşlanmaktan

bu yüzden çocuk kalmalıyız biz!

gömüyorum hüznünü derinlerime
gözyaşında yağmalansa da krallığım
şölenler kuruyorum tek gülüşüne
korkma sevdiğim mermi tetiğe sürüldü bir kez
iste kainatı vereyim
istersen canımı dökeyim eteklerine

sen üzülme yeter ki!


(12 Ocak 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sen Yoksun!

nağmeler sustu
ev soldu can
yürek odaları ıpıssız
ayrılık yorgunu

nasıl anlatsam ki sana
sen müziği götürensin!

duvarlar bir gülüşe hasret
titreşmiyorlar artık
karardı boşlukta resimler
ışık söndü saat sustu biz sustuk
ev taştan bir heykel bebeğim

bilemezsin
sen renkleri götürensin!

sevmek yokluğa kısa düşüyor
bir vurgun yedik ki hasretten
gül, gül değil bu ağlayan günde
'giryan' mı demeliydim yoksa Fikret dilinde
can alıcı ölümcül gül
ruha miller çekiyor canımdan öte

nasıl anlatsam ki sana
sen hayatı götürensin!

karpuz da çıktı heyhat sen yoksun!


(06 Mayıs 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Serapis

dedi:
-hepsini söylüyor adın
-söylesin
dedim o halde

her şey olurum ben, her şey
bir adım da Serap
…….Serapis benim
adıma tapınaklar
adıma mabedler kurdular
Bergama’dan tut
İskenderiye’ye kadar
bilirler yaşarım gayb aleminde
İthaka’sıyım ümitlerin
Odysseus’un hayalinden düşen düşlerin ta kendisi

çıkılır mıydı yola olmasaydı İthaka*?
ve dedi ki şair:
“…sana verecek bir şey yok bundan sonra…”**
bu sadece bir serap, anlasana!

Serapis
ey büyücüler perisi!
yalnızca bir illüzyonsun ışık kırıldığında
bakmayı bilen
görmeyi bilen gözün gördüğü ancak
ne yazık buharlaşır
kaybolur yaklaşıldığında

gaybe inanmaktır Serapis
nihayetsiz bir yolculukta

Serapis
Serap…
Sera…
…….

* İthaka: Odysseus’un yaklaştıkça kaybolan ütopik hayali.
**Kostantinos Kavafis’in “İthaka” adlı şiirinden alıntı bir dize.


(14 Haziran 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sessizliğin Koynunda Alacakaranlık

kainatı dinler
dolunay yakalarım sağanak yağmurlarda
ödünç alırım zamansızlığı bilinmeyenden

yarına ait bir düş olmamak kararım
düne dair olmadığım gibi
yerim yok anlamsız gösterilerde
gönderirim şenlikçileri
sığınırım bir küheylan kalbine

ellemeyin karanlığı!
imge şaire kalsın, ayrılık şarkılara
asarken aynaya has bir suretini sevdanın
kah burulur hayat
kah bir bayram yeridir yüreğimde

koşarım delidolu suskun bir infialin yangın yerinde
kelebeğin narin kanadına yapışır nazenin düşler
geceye tutunur yüzüm ölüler evinden koparak
sürgülenir kapılar dik başlı kale bentlerinde

sessizliğin koynunda kuru kalabalıktan uzak
derinleşir yaralar, yaşamayı sınar tek başına
alabildiğine kanar yüreğim
beni bekler bir gölge
elem çiçekleriyle aşkı inler durmaksızın
üşür alacakaranlık* dalgın gözlerimde

kainat susar
susar yağmur
dolunay susar…



(*) “Elem, bugüne boyun eğmişlik ile geleceğin umudu arasındaki altın halkadır. Uyku ile uyanıklık hali arasındaki alacakaranlık…” - Halil Cibran

(22 Ocak 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sev Realiteni

yedinci ev:
“altın ev”

farkındalık ve kendini sevme evi
değerini anlama iç benliğin
tanrının parçası olduğunu bilme yeri

aşkın
özgünlüğün
yaşamın onurlandığı yer

böyle diyor kitap

sessizdir sevgi, bedeli yok
şişinmez övmez kendini
bilgelikse
sezgisel bir harita rehberliğinde
özümsemek hepsini

“asıl realiten bilincin senin”*
her neredeyse düşünce ve düşlerin
oradadır gerçeğin

fiziksel olan sadece geçici

sev alabildiğine o halde sendeki 'ben'leri
sev realiteni



(*) Lee Carroll’un “Yuvaya Yolculuk” adlı Kryon meselinden esinlenilmiştir. Kitabın felsefesi tasavvufa oldukça yakın olduğu için özellikle ilgimi çekti…

(16 Temmuz 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sevda Dediğin Şey*

rüzgarın nefesine bezenmiş iğde kokusunda
kâh bir tutam zencefil
kâh karanfil sapında bulurum sevdayı
kasırga arabasına koşulmuş
rayiha gibi unutulmaz
unutmaz aşk
unutturmaz!

bugün günlerden “aşk”
burçlardan “aşk burcu”
adam gibi bir aşk var dilimde
acı boyutu ne olursa olsun
onurla taşınan bir madalya kalbe

eğreti bir el sıkışması değil
sıkı bir ruh tokalaşması

“seni seviyorum” dediğinde
“seni katıksız, seni karşılıksız
seni ölümüne seviyorum” demek bu!
bundan ötesi ruh oyalanması
aldanış
aldatış sadece

aşka ve insana dair
tüm cümleler gizli bu iki sözcükte

sureti ne yana düşerse düşsün
“seni yürekten seviyorum” diyen nidayı duyarım
şimşek gibi
fırtına gibi bir sevda sesinde

kalbi aşk tanrısının elinde
çılgın bir süvari misali unutulmaz
unutmaz aşk
unutturmaz
eros’un okları sayesinde!

aşk kutlu olsun hepinize

…..

(*) Ruhu genç olan; sevmeyi bilen her yaştaki dostlarımın “14 Şubat Sevgililer Günü”nü en içten dileklerimle ve gönülden kutluyorum….

(13 Şubat 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Sevda, Zaman ve İnsanın Şiiri*

sevda yanığı
nasır yarığı yüreğin
yaprak döküyor ey çocuk!

soyunmadan giyinmez ki doğa!

kuru dallarda sakla özünü
askıya alınmış ruhun ve gövdenle
toprak arasında sıkışsa da yaşam

tomura vurduğunda dallar
korkma! barışırsın tekrar hayatla
ürkmedi hiçbir nadastan insan
yaradılıştan bu yana değişmedi bu yasa
yerinde sayıyor görünse de can
devingendir
gebedir yeni uyanışlara

yegane galibi 'zaman' bu sürgit kavganın
korkutmasın yanıklar
korkutmasın yarıklar
sen yüreğe sıkıca tutun
hiç durma zamanı yakala!

bil ki kaçan zamandır
yalnızca zaman!


(23 Aralık 2003)


(*) Bir yıl daha gitti yaşamlarımızdan. Yenisinin hepimize hayırlar getirmesini diliyorum. Bu vesile ile dostlara bir mesajım var. Uzun zamandır hasret kaldığımız sevgili kızımız bizlerle birlikte. İzninizle vaktimin çoğunu O’na ayırmak istiyorum. Önümüzdeki iki hafta boyunca “net”e sık giremeyeceğim için, mesaj ve mektupları yanıtlayamazsam eğer, beni şimdiden affedin lütfen. Hepinize kucak dolusu sevgiler ve MUTLU YILLAR )))

Mutlu bir anne! ....

Naime Erlaçin