Şiirler

[GooD aNd EvıL]

Geleceğimiz karanlıktı, sen aydınlattın Atam.
Ülkemizi düşmanlardan, sen kurtardın Atam.
Cahillere ders verip, cehaletle savaşan,
Sendin Atam sendin, en büyük Başkumandan.

Bu vatanı bize sen armağan ettin,
İlke ve inkılaplarla bize öğütler verdin,
Okuyup yazmayı, ilk sen öğrettin,
En büyük Başkumandan, sendin Atam sendin.

Yollar, sanayiler, köprüler kurdun,
Çok güzelleşti, şerefli yurdum,
Ülke kalkınmasında en başta durdun,
En iyi Başkumandan Atam sen oldun.

Sana Atatürk dediler, Atamız sensin,
Yeryüzünde eşin bulunmaz, teksin,
Asla unutulmazsın, sen kalbimizdesin,
Atasını unutmak, yakışmaz Türk'e.
Seninle kalkındı, bu güzel ülke.

Durmadan savaştın, ne mutlu sana,
Canını adadın, bu kutlu vatana,
Adını yazdırdın, Türk destanına,
Atatürk adıda, yakıştı sana.

[GooD aNd EvıL]

Yağmur başladı birden
Saatler ayrılığı gösterirken
Özlemler tükenmeden
Kalp ağrısı dinmeden
Gözyaşım kurumadan
Daha sensizliği yaşarken
Elveda şarkısı bu
Merhaba derken
Mayıs yağmuru gibi
Başlamadan biten

[GooD aNd EvıL]

Sonu olmayan yolculuğa çıktım
Ne sonsuz bir yolculuk bu ya Rab
Ne garip bir denizdeyim
Gemim tabutum olmuş,yelkenim kefenim
Rüzgarım duaları olmuş ailemin
Bayrağım mezartaşım olmuş,rotam ibe ahretim
Kaptanı benim bu geminin tayfası da ben
Hangi iskeleden demir aldı bu gemi bilmem
Tek bildiğim ne garip bir yoculuktayım
Ufka yaklaşmış olmalıyım,yoksa uzaklaşmakta mıyım?

[GooD aNd EvıL]

Bir çocuk yaşardı
küçücük bir köyceğizinde Karadeniz’in
adı Memo.
Sıfır numaraya vurulmuş saçları
ayağında kara lastik,
sırtında yakasız gömleği.
Ve bir çocuk yaşardı
kapı komşusu Memo’nun
uzun.. Uzun saçları örülmüş
uzanır ayaklarına dek
çiçekleri solmuş,
basmadan entarisi.
Zeyno diye çağırır herkes onu.
Birlikte gittiler okula
okul yolu uzun mu uzun
çiçekler topladı yollardan Zeyno’ya
baharda Memo.
Kış aylarında donmuş karlar üzerinde
kayıp düştüğünde Zeyno
Memo kaldırırdı tutup elinden
ve ısıtırdı nefesiyle üşümüş ellerini.
Birlikte hayvan otlattılar yazları,
birlikte topladılar meyveleri dalından.
Aynı pınardan içtiler suyu,
azıklarını birleştirip yediler yıllarca.
Birlikte oynadılar,
birlikte güldüler,birlikte ağladılar
birlikte karşılayıp güneşi sabah
birlikte uğurladılar akşam.
Ve büyüdüler birlikte.

Güzelleştikçe güzelleşti Zeyno
Memo oldu yağız bir delikanlı.
Birlikte tattı yürekleri
o değişik duyguyu.
Sevgiyi bellediler,
sevmeyi öğrendiler birlikte.

-‘istet beni babamdan’ dedi Zeyno
dünürler gönderildi.
-‘başlık parası’ dedi babası Zeyno’nun
-beşi bir yerde,saat,bilezik
-yastık,yatak, yorgan
saydı da saydı.

Ne yapsın zavallı Memo.
Öküzleri satsa yetmez
tarla bir kaç dönüm zaten
para da etmez.
Düştü çaresiz İstanbul yoluna.
Gün ışırken bir sabah.
‘allahaısmarladık’ bile diyemeden Zeyno’suna.

Birlikte tattılar umutsuzluğu ilk.
Gurbeti Zeyno’su öğrendi Memo.
Ve ilk kez Memo’suz ağladı Zeyno
uzanmadı Memo’nun mendili yaşlı gözlerine.

Tamı tamına iki yıl geçti aradan
bekledi Zeyno
çalıştı Memo.
Çalıştı horlanarak
terini harca katarak.
Düşlerini katık etti ekmeğine,
Eminönü’nde hamallık yaptı
Göztepe’de amelelik
Kumkapı’da bulaşık yıkadı meyhanelerde.

Yine zeyno’sunu düşlediği bir akşam
bekar odasında.
Bir mektup getirdiler;emmisindendi.
‘oğlum Memo’m’ diye başlıyordu
ve Memo’nun beyninde bir balyoz gibi patlayan,
şu tümce okunuyordu ardından:
‘Zeyno’yu Kel Ahmet’in ortanca oğluna.....’

Perşembe’ydi köye vardığında Memo
son günüydü düğünün,yakındı akşam
en önde bir atın üzerinde,
kırmızı duvağıyla,boynu bükük
geliyordu Zeyno ardında gelin alayıyla.

Önce bir ses duydu köylüler,
dağı taşı inleten
bu sesi tanıyordu Zeyno, irkildi birden.

İki kez patladı silah..
İki can düştü yere..
Bir silah..iki mermi etmişti başlık parası.

Şimdi köy mezarlığında,her baharda
iki çiçek açar ,yan yana iki mezarda
iki sevda gibi eğilir birbirine.
Gelip geçen köylüler
iki mezar arasında
bir kara çalı görürler,
işte bu da
başlık parası derler.

[GooD aNd EvıL]

Anlamsız bir bakıştı yüreğimdeki aksin.
Çırpınışlar beyhude,
Zaman aceleci,
Geçip gittin yanımdan

Tanımıştın illa ki,
Durup merhaba demek yerine
Küçük bir bakış..
Belki yetti senin için..

Sen giderken ben,
Yüreğimi avutuyordum,
Sessizce gem vuruyordum duygularıma.
Dinletemedim, ağladım..

Bittin, karanlık odamda ışığım değildin artık,
Küçük bakışına inat değildin.
Sen giderken ben,
Karanlık odamda, sensizce, sessizce,
Ağladım!
...

29.11.2004

[GooD aNd EvıL]

Ne demekmiş
"Yasak!"
İşiniz mi kalmadı
Yapacak?

Ne diye karışırsınız
Saçımıza-başımıza,
Bizi oyuncağınız mı sandınız
Bakıp yaşımıza?

Sebebini anlatamayacağınız
Çocukça bir devrin hevesinden
Karşınızdaki en güzel portreleri
Mahrum ettiniz çerçevesinden!

Kim demiş, ki:
"Başörtüsüydü o!"
Başımızın -renk renk-
Süsüydü o!

Altında saçlarımız,
Arkadan, ne hoş sarkardı;
Kimimizde -örgü örgü- sarmaşıklaşır...
Kimimizde, su olup akardı!

Şu, bu nâmına "Yasak!" demiş
Bulundunuz, tezelden;
Ne olurdu, anlasaydınız biraz da,
Güzellikten, güzelden!

Siz, bizden değilsiniz,
Tanımıyoruz hiç birinizi,
Çekin başımızdan
Ellerinizi!

Bir gericilik tutturmuşsunuz;
Gericilik değil, Türk'ün köy modasıdır bu...
Üstelik, ninemizin başımızda
Taşıdığımız hatırasıdır bu!

Dediniz: "Çıkacak başınızdan
Başörtünüz!"
Alın -öyleyse- onunla
Yüzünüzü örtünüz!

[GooD aNd EvıL]

2003 Nisanında televizyon acı vitrininde gördüm seni,
Gözlerin haykırıyordu dünyaya..
Kandırık demokrasi yağdı göklerden,
Özgürlük üstümüzden geçti paket paket..
İnsan hakları namlularından,
Yüzü maskeli adamların,
Saniyede bilmem kaç bin adet..
Demokrasi bizim kenar mahalledeki eve isabet etti,
Bir gün sonra hastanede anladım,
Ayaklarımın koptuğunu,
giden gitti Ömer,
Şortun olacak artık pantolonun,
Anlayacaklar savaşın iç yüzünü,
Yıllar boyu senin acı hatıranla,
Anıt resminden ders alınacak,
O an duydum,
Babamın vücudundan tam on sekiz adet,
İnsan hakları saymışlar,
Annem zaten yoktu ben doğarken,
İlaç yokluğundan ölmüş,
Emperyalist ambargosundan,
Siz daha iyi bilirsiniz diyor Basralı Ömer,
Televizyon çerçevesinden bakan dünyaya..
Sizce barış bumudur?
Hele hele insan hakları,
Çocukları yetim ,yanık bedenli ve kopuk bacaklı,
Ey dünya...!
Gündüz vakti pazara düştü demokrasi,
ve zenginlik arsızlığı,
Uykusuz bırakıyor gece gündüz,
İnsanları ve beşikteki çocukları,
Sanki sokak lambalarını gökyüzüne kadar uzatmışlar,
Yanıp sönme vicdansızlığına bırakmışlar,
İnsan kumandalı ne biçim kuşları,
Acaba ne zaman terk edecek,
Uykusuz bırakan kuşlar gökyüzünü,
Babamın söylediği son dua beynimde,
Ayaklarım ve kollarım hastanenin başka başka odasında,
Yanık bedenim pusaraklaşmış merhemin beyazlığında,
Giymeye kıyamadığım ayakkabılarım elimde kaldı,
Al dünya...!
Acı dolu çocukluğumu televizyon vitrininize,
Bir işe yarasın ki,
Kim bilir insanlık baktıkça,
Savaş olmadan önce çocukları hatırlasın,

[GooD aNd EvıL]

Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda
Acılar unutulduktan sonra
Dönmeliyim.

Ölümlerin karşısında şaşırıyorum
Ne desem ki
Düşünüyorum.

Kalanları ağlıyor gidenin
Benim gözlerim kuru
Herkes bana bakıyor, biliyorum
İçlerinden geçenleri.

Başsağlığı dilemek
Garibime gidiyor
Ölen öldü, sen yaşa
Küçültmeye benziyor.

Beni böyle kitaplar mı yaptı ne
Kağıtlarda gidenlere içlenip ağlayan ben
Hayattaki ölümlerde put gibi duruyorum.

Ben canavar ruhlu muyum
Bir ölü evinde tek söz söylenmeden
Put gibi duruyorum

kimse anlamaz derdimi
Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda
Bir yakınım öldü mü.

[GooD aNd EvıL]

Yükseklerden baka baka
Her gelene attık kafa
Gizli gizli iş yaparken
Bu senede bastık faka

Zehir zemberek aşımız
Yalan söylemek tir işimiz
Eğik kaldı dik başımız
Bu sene de bastık faka

Ne söyledik ne de duyduk
İnsanları bir bir kırdık
Zalimlere köle olduk
Bu sefer de bastık faka

Gül bahçemiz diken oldu
Yaprakları birden soldu
Yalanlı söze uyuldu
Biz de böyle bastık faka

Kanadımız açamadık
Kuşlar gibi uçamadık
Vefalı dost seçemedik
Böylelikle bastık faka

Osman der ki hiç üzülme
Ateşten gömleği görme
Acılarla bitse ömrün
Doğruluktan ödün verme

[GooD aNd EvıL]

Ardımda seni bıraktım.
Yüreğimde yalnızlık…
O sokağın başlangıcında.
Bir akşamüstü zamanında.
İkiye bölündüğümüz bir gündü.
Bir veda etmeydi belki altı üstü.
İlk defa gözlerini benden kaçırmadın.
O sonbahar anlarında.
Şehir baştan başa sarhoştu.
Adımlar attım korkular üzerinden.
Geride gözlerinin altın damlaları.
Karışmıştı tuzlu tenime.
Saçlarının kokusu sinmiş ellerime.
Bir rüzgar ki güçlüdür ordusu.
Vermedim ne yağmura ne rüzgara kokunu.
Ardımda seni bırakmıştım.
Yüreğime yalnızlık…
Sırılsıklamdım…
Hiçbir zaman yokluğuna alışmayacaktım.
Günlerce uzak kalmanın,bu esaretin;
Tutkunun ve cesaretin,
Uzun soluklu amansız beklemenin,
Seni nasıl sevdiğimin;
Anlamıydı.
Her şey gün gibi aklımda.
Yaşarsın sevgili tüm anlarımda.
Büyür gözlerin o derin karanlıkta.
Sana döner,seni anlatır sonsuza…
Ardımda seni bırakmadım.
Seni yaşattım başucumda…