Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Karşılaştırma (Sen ve Ben)

Sen suyu görürsün sadece akan nehirlerde
Ben içinde boğulduğum zamanı
Sen güneş dersin adına
Ben avucumda yanan hürriyet.
Bir çift gözdür sana göre
Benimse sadece bir bakışı
Yaşamama sebep.

Senin için erken gelen
Bende çok geçtir.
Sana göre karaysa
Bende aktır.
Sende nefretse her an
Benim yüreğimde bitmeyen aşktır.

Sende korlaşan
Bende küldür çoktan.

Her şeye rağmen ben yine de severim seni
Sen benden nefret etsen de
Aslında en büyük farkımız da bu...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kaybediyoruz Unutuldukça...

İçimizden her geçeni
Kalbimizin sularına gömdük
Kayıp okyanus ölülerine döndü
En masum düşlerimiz.
Her geçen gün biraz daha yittik
Bir gidip, bin döneriz dediğimiz yollardan
Yalnız başımıza döndük her defasında.

Şimdi anladık ki;
Sadece eski filmlerin sonunda
Kaybediyor o kötü adamlar
Artık sadece bayram kartlarının
Süslü yazılarına sıkışıp kalıyor
Güzel şeylere olan inancımız.

Her gün biraz daha eksiliyoruz
Her gün eski bir dost adı daha siliniyor defterlerimizden
Ve her gün eski bir dost daha
Unutuyor adımızı ve adresimizi.
Gidiyoruz binlerce
Yitiyoruz yüz binlerce
Artık kimse dönmüyor o yollardan geriye
Ve sonunda bekleyeni de kalmıyor ardında
Hiçbir gidenin.

En güzel düşlerimizi kalbimizin sularına gömüyoruz
Yerçekimine meydan okuyan yumruklarımıza
Çöküyor binlerce ton ağırlığı zamanın
Ve hayat gereksiz bir inatla
Vermiyor hak edene karşılığını
Artık her seferinde o kötü adamlar kazanıyor
Kaybediyoruz dostlar
Unutuldukça...

2003

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kayıp Bir Kalbin Haritası

Kayıp bir kalbin haritasıydı
Taşın üstünde kuruyan kan lekesi
Kimsesiz ve
Kimliksiz bırakılmış kalbimin
Son haykırışı.

Kayıp bir şehrin haritasıydı
Kimsesiz bırakılmış çocuk yüzüm
-Ki insanlar kaybolmazlardı
Yirmi birinci yüzyılda
Sevilmiş olsalardı
Biraz olsun-

İntiharı düşünmezdi belki bir adam
İnsan gibi yaşayabilmiş olsaydı
Bir gün bile.

Çoktandır unuttum gülmeyi
Ağız dolusu,
Çoktandır kanla yazıyorum şiirlerimi
Yorgun duvarlarına şehrin.

Gökyüzünü çizdim yeniden
Ölmesin diye avcumda can çekişen güvercin.
Elimden geleni yaptım
Hayat adına
Hürriyet adına
Ne yapalım ki
Başka bir şey gelmezdi elimden
“İnsan olmaktan başka”.

Kayıp bir kalbin haritasıydı
Taşın üstünde kuruyan kan lekesi.
Duy beni artık
Son haykırışı bu sana
Sahipsiz bırakılmış kalbimin...

[GooD aNd EvıL]

Kendi Başıma Büyümek İstiyorum

Kim derdi ki
Bu kadar yaralayacak çocuk yüreğimi bahçeme düşen kar tanesi
O hiç bitmesin dediğimiz beyazlık her kış beni böyle ağlatacak.

Papatyalar soluyor esmer teninde toprağın
Ayazlarda kalmış göğsüm soğuyor
Tutup çekmek istesem seni
Ellerim yetişmez ki
Bağırsam duyulmaz ki sesim

Kendi şehrim bile yabancı olmuş bugün bana
Bütün tanıdıklarım yabancı
Silinmiş gözlerindeki umut eski dostlarımın
Yüksek binalar sarmış çocukluk bahçelerimi

Rahat bırakın artık beni
Kendi başıma büyümek istiyorum...

[GooD aNd EvıL]

Kendi Bilincinin Tutsağısın Sen

Ellerin kayıp
Ve durmadan titriyor dizlerin
Paltosu yamalı bir çocuk üşüyor
Yüreğinin saçaklarında
Yanı başındaki serinlik
Yalancı bir dünyanın sahte esintisi
Kollarına bağlı değil o ipler
O ipler beynindedir artık senin

Kayıp yüzleriyle
Bakıyorlar yüzüne
Yüksek binaların tek yüzü karanlık pencerelerinden.
Sen onları göremesen de
Kitapları, şifreleri
Ve ordularıyla
Hizaya sokuyorlar
İtaatkar bedenini.

Yüzün silik
Yüzün kayıp ilanlarının ezik çehresi
Işıksız bir bahçede yeşili aramak gibi
Tanıyamıyor artık seni
En sevdiklerin bile

Adına kader dedikleri bu dayatma
Doğmadan adı konmuş bir çocuk gibidir artık
Ve düşünmek
Değiştirmeyecektir gideni ve gelmekte olanı

Kollarında değil asıl o paslı zincirler
Beyninin her hücresinde hapis yatan
Binlerce tutsak
Dünyanın en özgür insanlarıdır aslında
Düşündüğünü yaşar insan nerede olursa olsun
Düşündüğü kadar aşıktır
Ve düşündüğü kadar asi

Kimse kapatmadı seni
Bu karanlık hücreye
Kendi bilincinin tutsağısın yani sen
Kendin kardın harcını
O güneş geçirmeyen duvarların
Kollarına bağlı o ipler,
Kendi ellerinin emeği
Çeliğini bile kendi ellerinle soğuttuğun
Bedenini paramparça eden silah.

Kendi ellerinde
Büyüttüğün bir canavardır artık
O esaret denilen
Ve yine
Kendi marifetli ellerinle
Yok edilecek olan...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kendi Gözlerimle Anlatabilmek...

Kendi gözlerimle anlatabilmek seni
Dünyayı
Aşkı ve kavgayı
Karanlıkta dişleyip de
Rengini kendi damak tadımla
Tarif ettiğim bir elmanın tadı gibi...

Sussam da bağırırım
Yalnız sen duymazsın sesimi
Bilincim, sadece saçlarını okşamasını bilenlere açılan
İçine kapanık bir çocuk
Dokunmadıkça koku vermeyen
Kırmızı bir gül yaprağıdır yüreğim.

Kar çiçeği değilim
Uzak dağ başlarında
Keşfedilmeyi bekleyen.

Bağırarak söylüyorum işte;
Benim sebeb-i hayatım
Sende değil
Bir ömrü boyu karşılıksız sevebilmekte...

2005

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kendi Yüreğimle Yarışmak

Yüzerken uçsuz bucaksız imgeler denizinde
Kollarıma değer milyonlarca balık
Yosun kokar avuçlarımdaki çizgiler
Sensizlik kaçar genzime her hece
Nefessiz kalırım
Uzun bir sessizlik olurum

Kendi yüreğimle yarışırım her gece
Her hece çıldırtırım açık denizlerde yakamozları
Kokun karışır soluğuma
Gözlerim dolar hiç yoktan
Ağlarım...

2004

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kendi Yüzüne Küskün Çocuk

Sen,
Kendi yüzüne küskün çocuk
En güzeli sendedir sevmelerin
İlk aşk gibi
İlk pişmanlık gibi
İlk sürgün gibi
Kaybolup gitmelerim gibisin
Kimselerin bilmediği ıssızlığa,
Ve ansızın çıkıp gelmelerim

En büyüğü sendedir kederlerin
Zamansız uzanmak gibi
Toprağın sırılsıklam koynuna

Mutluluk;
Hiçbir zaman boyanmamış resim
Sendedir bütün renkler...

Kederden gebermek de senindir
Başkaldırıp kader diye sana dayattıkları yalana direnmek de

Sen,
Kendi yüzüne küskün çocuk
Herkes kadar seninde hakkındır
Hakça yaşamak
Ve bölüşmek her lokmanı korkmadan...

2003

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kendim İçin Yarım Bıraktım Bu Şiiri

Hangi dilde söylendiğini bilmediğim türküm benim
Uzak denizlerdeki yalnızlığım
Şu anda hiçbir şeyi yazmak mümkün değil
Mümkün değil anlatmak

Sadece kendim içim yarım bıraktım bu şiiri
Ve sadece tamamlamak için döneceğim geri...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Kendimden Kaçtım da Geldim

Bize en berbat şarkıları sevdiren
Keşfedilmemiş kederlerin
Koynundan çıkıp geldim
Ben ve çıplaklığım
Tam da yürürlükten kaldırılmışken bütün sevmelerim
Tam da herkes vazgeçmişken ölesiye aşık olmaktan

Anason kokulu bir akşamın koynundan çıkıp geldim
Ben ve sarhoşluğum
Tam da tozlu sayfalarda kalmışken
Adam gibi dertlere efkarlanmak
Tam da karışmaya başlamışken alkol damarlarıma

Halk dilinde türküler söyledim
Emek kutsallığında
Tam da zulüm dolamışken kollarını sarmaşıklar gibi
Kıldan ince boyunlarımıza
Tam da öfkem aşmışken yüksek duvarları

Sımsıkı tut beni
Gitmeme izin verme ne olursun
Kendimden kaçtım da geldim...

Melih Coşkun