Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anarşist Şiirler I

bu sular fazla derin
ne balık olmaktı amaç
ne balıkçı ağlarıyla deniz örtmek

bu sular fazla dalgalı
bir o yana savruluyor tekne, bir bu yana
buzdağı çarpsa da öleceğiz
sular kudursa da

ölelim o halde!

denizi size verdim gitti
ölümcül esrarlı denizi
dağlar benim olsun yeter
düşlerini çalmıyorlar orda adamın
düş bağışlanmıyor ki çalınsın!

yamaçta yankılanan her sedanın anlamı var
çünkü gidiyor
çünkü dönüyor insana

bulutla öpüşürken dağda
tanrılar varsın ateş yaksın
insan tipiye teslim, insan soğuğa

ne çıkar!

deniz çok fırtına, deniz çok dalga
içinde bir olta ve balıklar
iyi bak! hepsi orada

dağ yollara düşmez
yol dağlara düşer bugün!


(28 Ekim 2003)
(Devamı Var)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anarşist Şiirler II

savrulmalı tepelerden külüm
yangına vermeliyim kendimi önce
acımasız bir tipide soğumalı

dağarcığım söz, beynim ağrılarla dolsun
acıtayım beden ve ruhlarınızı
baç verir gibi beni benden sunaklara yatmalıyım kendiliğimden
ağzıma bir zoka çok fazla gelir istemem!
mayalanmalı dillerim kendi iliğinden

düşleriniz çalındı mı hiç sizin?

alın çizdiğim bu resmi
boydan boya asın oraya kara suratlarınızı
bugünden tezi yok
yarısı kayıp ruhum yepyeni düşler uğrağı

yetiyor bana ıssız dağ başları

korkmayın
niyetim az sorgulamak
biraz acıtmak
utanmaz düş hırsızlarını!


(28 Ekim 2003)
(Devamı var)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anarşist Şiirler III

bekliyordunuz beni değil mi dağımın bereketli ormanları
geliyorum!

denizi vereceğim ağaçlarınıza
denizi kurutacağım dallarınızda
nefesimin kızıl göğü titreyecek yapraklarınızda

onların olsun pejmürde uykular, karınca ezmez entrikalar
riyakarlıkla birlikte gömülsün sinlerine gündüzleri görülen rüyalar
derilerini çoktan yüzdüm ben
soydum hepsi çırılçıplak!
gördüm asıl suratlarını
çok çirkindi renkleri, utanmaktan bile korktular!

eğreti kolluk güçleri sürek avında
itlerin kokusu çarpıyor burnuma
ön avlusunda sahte prensliklerin
kubur deliklerinden fışkırıyor titanlar
gırtlağa kadar pisliğe bulanmışlar!

nereye gizlendi tanrılar?
tanrılar tedirgin, savaşın hışmını izliyorlar

toplanın ey ahali artık hesaplaşma vakti

hazır olun asılmaya düş kırıcıları!
düş tuzaklarıyla tanıştıracağım sizi titanik bir kader yazgısında!



(28/ Ekim /2003)
(Devamı Var)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anarşist Şiirler IV

bu sular fazla derin
ben artık dağbaşıma giderim

gölgemin yakınından geçmeyin sakın!
dokunmayın kuzgunuma şahinime
sevdiğime dağ aslanıyım ben
kolay yedirmem bana ait olanı!

durmayın kuşanın silahlarınızı
her atılan ok ve kurşun
içinizde açan bir voyvoda kazığına dönüşecek
kapanınız olacağım

yakından bakın bana
fareler iyi tanır kapanları!

düşlerimi ellemeyin düş kırıcıları
cellat kesilir belanız olur
pazar yerinde üç kuruşa
kanıma doğrarım düşüme dokunanları!

hikayem uzun
anlamayan “fransız”, anlayana ne mutlu!
önünde sonunda sahibini bulur söz
bilen bilir lisanımı

dağ yola düşmez
yol dağa düşer bugün
şimdi hesaplaşma zamanı

asacağım sizi düş kırıcıları!



(28 Ekim 2003)
(Devamı var)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anarşist Şiirler V (SON)

sakın aldatmasın sizi hayali ağlamalarım
kendime tuz ruhu
size kibrit suyu hazırladım
önünüzde tepenizde ardınızdayım!

darağacı dallaradır kuşatmalarım
düşlerin hesabını soracağım

bana öfke
size siygalar düşer dağ burcundan
ellerimle yağladığım urganın ucundan

sığınmayın tumturaklı kibarlaşmalara
nihayete erdi uyuşturucu ninniler
detone şarkıları susturdum birer birer
terk ediyoruz sahte masalları
aslanlar tükenmiş besbelli memlekette
ki farelere yediriyorlar kahramanları!

şanına uygun düşmeli ölüm
boğmayacağım sizi tükürüğümle
göğüslerinizde “alçak” yazan bir yafta ile geberteceğim
iyi okuyun!
“burası benim arazim! ” diyen bir pankartla ellerimde

büyük duyar kulaklarım
gözlerim derin görür
lisanımın sırrını çözmek için azıcık ermiş olmanız gerekir
ateş kalkışıyor içimde ateş!
ya öleceğiz ya öleceğiz

ölelim o halde!

asacağım sizi düş kırıcıları
yeminim olsun!

dağ yollara düşmez
yol dağlara düşer bugün


(28 Ekim 2003)
(Şimdilik SON! ...)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anla ki!

içinde eridiğim denizi
çaldığım için pişman değilim
su yakarmış demek ki
alnımdan dağlandım ben

dilsizdi sancılar
çevrede korsan tekneleri
limanlar kelepçeli yalnızlığa
su kuşları can verirdi sevdaya
denizin dibindeydi dağlar

anla bir şey var canımı sıkan
ağunun lezzeti sıvaştı dilime
kayboldu ebemkuşağım
suya indi şaman

yosunlar saçlarımda ağlayacak
kirpiklerimde ağaracak tan
deniz çekildiğinde korkma!
bir kayıp ilanıyla ellerimde
bekliyor olacağım
renklerin doğduğu yerde

dipsiz mavide ara beni
turkuaz tortularda
istersen
kendi hamurunda

anla ki sevdiğim
anla işte!


(7 Ekim 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anla Korkuyorum!

-kızıma mektup,

...bir yerden başlamalı
başlamak bitirmenin yarısı ne olsa
bir Buruşuk anlardı beni
bir de sen
anlatmalı o halde…

özlüyorum ölürcesine
kimi zaman ölüyorumdur zahir
neredeyse üç yıl, az buz değil
örtülerini kokluyor
kokusunu duyuyorum

nasıl da şaşırmıştı herkes
yediveren gülü gibi bu sevgiyi keşfettiğinde
“bu kadın böyle sever miymiş! ” dediler
oysa bilseler
en son nefeste bile
henüz başlamamıştım sevgimi vermeye

“bekle beni, geleceğim seninle! ”
diyen çığlıklarımı duyuyorum halen
kargalar konuştu bir o konuşamadı
olsun!
söyleneni anlamayı öğrettim ya
yüreğim mangal
inanılmaz bir sabırla
konuştuk aramızda bilinmez bir dille

nasıl da güven verirdi insana
kör şafakta
gece karanlıkta
hiç korkmaz düşerdik yollara
kimse yanaşmazdı
köpek değil aslan sanki fırlamış
destansı bir dağ zirvesinden dünyaya

kitabı bitiremedim
sormuştun hani
ne anlatsam az, ne söylesem yetersiz
uzayıp gider bölümler
işte öyle!

efendisiz iki köleydik biz
aşk şarkılarına bile ağlıyorum artık
aklıma düşüyor da kırılıyor kol kanat
dört duvar arasında voltalar atıyorum
tükenmez bu hapislikte

çok ihanet gördüm insandan
ama görmedim köpekten iyi dost
yenisini edinmenin yolu var elbet
zor olan
karardır yüreğime
yazık olmasın, güz yaprakları düşüyor şimdi
bir o anladı beni bir de sen
anla yarı yolda kalmaktan korkuyorum
korkuyorum
yarı yolda bırakmaktan

ömür boyu özleyerek yaşamak bu
sen iyi bilirsin kızım

kendine iyi bak
sevgilerimle...


(2 Haziran 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anlam Aşkına Bilmece Sorular

ruhuna ziynetler armağan edilmiş bir kadın
cam kırıkları serpilse yoluna ne hisseder?

hazinesi çalınmış yoksul birinden farklı olmalı!

ateşi sımsıkı giyinmek değil mi aşk
ister en derin kuytusunda ormanın
isterse esrar yüklü ılgım buğusunda
savrulan her zıpkın, çekilen her çizgi aşka
bir nakkaş titizliği ile sorgulatır anlamı
kadın gibi bir kadının ruhunda

aşk bir çeyiz sandığı
ağırlaştıkça artar gönül tutsaklığı
oysa gençlik tek servet
öyle diyorlar!

yıllar çoğaldıkça tavan arasına mı kalkar sandıklar

varsın zor olsun sorular!
inancımı yitirmedim aşka
küllerine sığınıp kor ateşlerin
cam kırığında yürüdüm çıplak ayakla

ah o iz bıraktığım yangınlar
ardımdan anlamı sorguladılar

bal akıtan arının iğnesi yok mu
özünü yitirmeden dikeni nasıl saklar gül
sorulardan doğar yanıtlar
sorusuz bilmece neye yarar!

anlam aşkınadır
sorulmuş ve sorulacak tüm sorular


(12 Ocak 2004)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Anlatılmaz Duygu

için küçülür de
kaybolur bedeninde hani
çoğalır kapılar kaçmak için
yine de tıkılır kalırsın zindanda

bilirsin yollar çıkmaz
arkası kesiktir köşelerin
gerçek değil orası sanki plato
dem tutmuş bir acıyla yüreğinde
anlam yükleyemezsin yokluğa

tarifi yok yorgunluğun
susmanın
yanıtlamanın

geride yalnızca bir soru kalır:

-kendi kalemiz midir savaş meydanı
fethedilmediği için yakılan
bizimle birlikte
boşluğa bırakılan

rüzgar yakalanmaz biliyorum
kalbimdeki ovayı çekiyorum üstüme
gene de üşüyorum, çok

sır dökme mevsimi şimdi aynalarda
:
var mıyım
yok muyum
bilmiyorum
zamanı dinliyorum


(17 Temmuz 2003)

Naime Erlaçin

[GooD aNd EvıL]

Annem Diyen Karanfiller (Babalar Günü İçin Düz Yazı)

Bir şiirinde babasını ne çok sevdiğini anlatıyor Can Yücel. Eve gelince, hemen gidermiş.
“Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi”nin aceleymiş işi. Öyle diyor…

tıpkı seninkiler gibi
ateştenmiş gözleri
ve yine
seninkiler gibiymiş geliş ve gidişleri…

Onca telaş arasındaki buluşmalarımızı anımsıyorum baba. Ne çok ayrıntı fışkırıyor belleğimden… Çakallardan ürktüğüm gece göğsüne sokulmalarımı, bağbozumlarında birlikte çiğnediğimiz üzümleri, pestil kurutmak için toprağa gerdiğimiz sakız gibi çarşafları... Ayaklarımızı nasıl yıkar, nasıl da kırklardık… Bağ yıllarımızdan yansıyan akrebin zehrine, “koca incir”in altındaki yılanın tıslamasına ve hercai salkımlarla donanmış asmalara doğru bir gezintiye çıkıyoruz sıkça. Dut silkeliyoruz baba. Yayladaki pınara salıyoruz karpuzları. Böyle anlarda o denli gençleşiyorsun ki; bazen bir delikanlı, bazen bir çocuğa dönüşüveriyorsun.

Hayat kavgasında ertelenmiş yılları boşluğa savuruşumuzu düşünüyorum bir de. Ne çok çalıştın sen. Seksen sekiz yılın, dolu dolu yetmiş yedi yılı… Gecenin kör saatlerinde ağabeyinin elinden tutarak, Taşköprü üzerinden Karşıyaka'ya çalışmaya giden çocuğun yürek depreştiren korkularıyla bütünleşiyorum birden. Ta ki, ellerinin sadık yoldaşı bağlamanın iniltileriyle 'ham meyve' yi kopartıncaya dek dalından... Öfkeni, hiddetini, bin voltluk duygusallığınla yazdığın şiirleri; sana dair her şeyi anlıyorum şimdi. Sararmış bir eylül yaprağı gibi hayatın merdivenlerinden kayarak inişini anımsıyorum sonra… İşte böyle baba… Keder bastığında bunları düşünüyorum.

Biliyor musun, ayrılıklardan korkmamayı; örselenip devrildikçe ayağa kalkmayı; küllerimden bir kez daha doğrulmayı senden öğrendim ben. İnsanın değerini bilmeyi, az rastlanan “erdem”e sıkıca sarılmayı; benim olan her şeyi özenle korurken, kıskançlıktan uzak durmayı… Neleri sahiplenebilirdim; nelere dokunmamalıydım, sayende bildim.

Şimdi nasıl ödenir bu borç? Hep “ana hakkı” diyoruz ya bence haksızlık ediyoruz babalarımıza.

Bilirsin, hala doğmaya çabalayan bir ruhum var. Oysa bir eylül ikindisi ölümle tanıştık biz. Sen mi bana geldin, ben mi sana gittim bilmiyorum ama sanki toprağa eşzamanlı olarak uzandık. Ve bugün, karşıdaki yamaçlara vuran baharın rengini birlikte seyrediyoruz yattığın tepeden. Sabah yelleri kimi gün muson yağmurları getiriyor gözbebeklerime, kimi gün meşin bir kamçıya dönüşüyor bedenimde. Her mevsim anılar ekip biçerek seni özlemeyi sürdürüyorum... “Bu yaz Fransız edebiyatındayız” diyen sesin çınlıyor sabahın er vakitlerinde. Zola’dan steplere iniyoruz birden. Bazen bir Çehov hikâyesi oluyor geçmişimiz veya ertesi yaz Gulag Takımadaları’na doğru çileli bir yolculuğa çıkıyoruz. Neşeli-umutlu-umutsuz günlerimiz bir fotoğraf albümünün soluk sayfaları gibi dökülüyor kucağıma. Anneler Günü’nde “annem-annem” diyerek getirdiğin çiçekleri hatırlıyorum sonra. Ebruli karanfiller saçılıyor zihnimin eteklerine… Hayatı ve kaçınılmaz sonunu düşünüyorum sıkça…

Üzerine ölüm gölgesi düşmüş yatağından, mecalsiz sesinle “Vakit geldi; ben gidiyorum, hazırlan kızım” diye fısıldayışın geliyor aklıma. Ahengini çoktan yitirmiş sözcüklerinde tüm kaygıları aşmış ince bir teslimiyet vardı. Kulaklarım kanıyordu adeta. Çok korktum baba, çünkü doğru söylediğini biliyordum. Ağıtını tırnaklarıyla ruhuna gömen, yetişkin bir kadının bedenine sığınmış çaresiz bir çocuktum o an. Babalar gittiğinde, kızlar eksik kalırmış.

Öğrendim!

Alacakaranlık saatlerimin kıyılarına vuran ateş gözlüm, üzülme sakın! Ben bugün de birlikte yattığımız toprağa bıraktığın tohumlar sayesinde çelimsiz ancak inatçı şıvgalar büyütüyorum. Özüm ve sözümle…

artık biliyorum
geride ne kalırsa kalsın bir babadan
en çok “annem! ” deyişi kalırmış
karanfilleri sevgi ile uzattığı geçmişteki o andan

bütün karanfiller bizimdir bugün
birikmiş borçlarla sulanıyorlar, üzülme sen!



(S’İMGE Dergisi - Mayıs 2006, Sayı 23)

Naime Erlaçin