Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İnsanı Yıktılar!

ilkin damı yıktılar
orada uyurdum
üç beş vakit
sonra duvarları
ayıp saklardım oysa
insanı yıktılar dahasında
___________çığlıklarım yalnızlık




*kalemi gönülden mürekkepli kadının günlüğünden

14.04.2005 İst.


Şule Döğer Aydemir

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İntihar -2

temizlendi
bir bebek tuttu ellerinden

hüzünlüydü
sevgileri düşmüştü ömründen
ölü yıkıyordu düşleri

bütünün parçası değildi
anlamını yitirdi yaşam
kucakladığı gibi
bıraktı kendine uçurumunu

...








*kalemi gönülden mürekkepli kadının günlüğünden
10.11.2004' de

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İntihar

________kırılmasın ışıklarım
__________sizi kandırmayacagım
___________________yalın saf telaş
__________________________ şeffaf







*kalemi gönülden mürekkepli kadının günlüğünden
10.11.2004' de

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İpsiz Say

_________bilir misiniz!
maskeliler
mazlumu
boğumlu iple asarlar
yaşamdan
boğumum çok ya
beni de ipten sayarlar

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İstanbul'dur bilirim

İstanbul'dur bilirim
hem batı hem doğu
hem de orta Anadolu

sevgileri ihanetleri aldanışları
ve binlerce güzellikleri
şiirlerin en güzeli
O'nadır bilirim

bende de en güzeli O’dur
her yıkılmışlıkta kaçmak isterim ya yine ondan
yaralarımı saran yine İstanbul'dur bilirim

kozmopolit yaşamlar insanlar
ve bir o kadar da Anadolu kokar hani
burada ağlarken gülen insanlar
aşkların bile en güzeli
bir başka bakar bir başka dokunur
bir İstanbul dinlenir
bir İstanbul öper gelir

deniz ya O’nun gözleri
mavidir duygularda sessiz ve sakin
yeşilse hırcındır bilinir
hani terk edilişler de gri de olur ya bazen
İstanbul'dur bilirim

gece şıkır şıkır yıkanır ya hani
yapılır boğaz turları sevgi kaçamakları
git git bitmez bir yığın pembelikleri morlukları
bir günde zengin olur bir günde yok olursun hani
şaşırtır sevindirir ağlatır kahkaha attırır
ve her şey mümkündür hani
İstanbul'dur bilirim

bir başkadır sevdaları ayrılıkları
mevsimleri insan kokulu yağmurları
yaşayanları yaşananları
bir değişik bir hoştur

belki
burada doğdum ondandır
bir kış günü hani sabahın körü
zatürreye giderken menenjitten dönmüşüm
İstanbul ciğerlerime yapışmış belli

kesiyorum yaşamı ve bölüyorum
dilim dilim İstanbul hani
gidiyorum-geliyorum tüketiyorum
ve yine kokuyorum ten ten
İstanbul İstanbul hani
sonu yok bende
büyütüyor ya beni
İstanbul İstanbul hani

İstanbul'umdur artık
bilirim
başka şehir almaz beni

herkesin içinde bir istanbul'da var hani!

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İstanbul 'Teslimim'

baktığım gözlerde
çapak içinde
İstanbul teslimim
usul usul
kaldırdım ellerimi
tetiktesin
vurmada
gör beni

bir sen
beni sen anlarsın
karmaşalarımın uğursuz
leş kuzgunları
İstanbul’ um
İstanbul teslim
duy beni

anlar dediklerim
ihtişamın düşünce ateşleri
ve kanlıdır kafesleri
içimde açar
ıhlamur kokulu
ezik hasta fikirleri
anason verip
sarhoş ettikleri
ah İstanbul
senin kadar kalabalık
senin kadar yalnız

İstanbul’ um
İstanbul teslim
öldüğüm
öldürdüğüm
‘ellerim’sin

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İstanbul Öper Beni

ayrılık
bazen ilginçtir
hak ediliş olağan gelir
ya hak ettiğinde olamayanlar
gariptir hüsran

bir boğaziçi
bir İstanbul
etiler ya da bebek
ne fark eder
öper beni
ürkek ve hassas
silinir olağan tüm hak edişler
döner burcu burcu hayaller
hülya esire alır gerçeğe bakan güzleri
bahar gelmiştir çoktan
o an çift de tektir ten
küçük bir titreme bile bozar büyüyü
yıkılır, yıkılır da gider belli sevilen
belirsizlere kalır aşkın tohumları
hak edişler unutulur da gider

ama yanlış ama doğru
sevilen birkere sevilmiştir
sefildir yaşam
süründürür belli
unuturum

kaparım gözlerimi
İstanbul öper beni
ürkek ve hassas
uzaklara yakın ve nazik

bende düşünür beni
yoktur kendi
hiç acı kalmaz o an vardır
siler
geçmişi ve geleceği


hoşça çekeriz birlikte
kırılmaz mavilikleri

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İsyan

Şu cümle küçüklüğümden kalmadır;
–isyan etmek olmaz, kötüyü çağırırsın, sessizce kabullen..

İstanbul’ da yaşıyorum Türkiye‘ nin en büyük şehrinde ve bu cümleyi kurabilecek haddeye ulaştım. Vaziyetimiz, hani sık sık derler ya;
-Allah kimseyi hastanelere düşürmesin… hallerinde.

Benim dayanma sınırlarımın iflasın eşiğinde olma sebebi de bu. İki haftadır hastane yolları, testler ve tahlillerle telef olduk. Hele hasta olanın hallerini hiç anlatmayacağım. Bir soru sorduğunuzda doktorlar isterlerse zorla ağızlarından birkaç kelime çıkarıyorlar, o da ister anla ister anlama kısa cümlelerinden ibaret. Teşhis konulamıyor, yeniden ve yeniden başlanıyor her şeye. Her birim birbirlerine danışmadan, bağımsız rapor yazıyor. Bu kopukluk yüzünden yeniden ve yeniden yaşanıyor. Ağlar mısın güler misin? ! Yapacakları bilgisayarın iki tuşuna basıp isim yazarak bilgilere ulaşmak. Ve biz mekik dokuyoruz, beyin cerrahları, nöroloji, nükleer araştırma, dahiliye ve vs vs.. Sonuç tam bugün alınacak iken; doktorumuzun kayınvalidesi vefat etmiş ve kimse yerine bakamıyor denilerek yine ertelendi.

Ben iyi bir şifacı olmalıyım, hasta olmayan hastaları görmeye dayanamıyorum, gerçeklerine zaman ayrılamıyorlar! Belki onları da ben ayıklarım-ayıltırım. Düzensizlik içinde düzen varmış gibi tüm hastanelerde. Lütfen eğer sevdikleriniz varsa,kötü günler için çok para biriktirin veya özel sağlık sigortası yaptırın ve yahut zengin biri olun! Hoş bunun içinde bir cevap var; ''Ne kadar paran olursa olsun ecel geldi mi! ...'' En azından sevdiğin insan telef olmaz, sinirlenmez ve sinirlenmezsin..O vakitlerinde insan; '' bana ne olursa olsun o acı çekmesin, sürünmesin'' diyor. Sevdiğin acı çekerken bir yerlerin acıyor. Dayanamıyorsun.

Bir rivayete göre geçmiş yaşamlarımda doktor, hemşire, cerrah ve filozofmuşum. Bu enkarnasyonumda bunun bedelini mi ödüyorum ne dersiniz? !

Keşke demem ve demeyecek şekilde yaşamaya çalışırım ama KEŞKE, Avrupa standartlarına ilk önce insanca yaşamakta ve sağlıkta ulaşabilsek!


Hastane köşeleri yerine sağlıklı, huzurlu, esenlikli gülümsemelerde sıkışıp kalın…





*kalemi gönülden mürekkepli kadının günlüğünden

30.05.2005 İst.

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

İyi ki varsınız

Merhaba,

Hayatımızda üç kişiyi asla değiştiremeyiz:

Annemizi, babamız ve çocuğumuzu….Hepsinin acısı en ağrılısı..hepsinin sevigilerinin büyüklüğü gibi..

Dargın isek, af edelim, af dileyelim. Değilsek koşup kocaman sevgimizle sarmaş dolaş bir gün daha geçirelim..Bunun için illaki tescilli bir gün olması gerekmiyor, ama iletişimde aramızı daha da kuvetlendirmek için bir fırsat, bir neden… En son ne zaman oturup birlikte konuştuğumuzu ya da ne zaman bir paylaşımda bulunduğumuzu düşünelim…Bu günden bir daha olmayacak aynı benden bir tane daha olmadığı gibi…

Bu akşam Antalya ‘ya gidiyorum yine. Yarın buralarda olup internete giremeyeceğimden dolayı şimdiden bütün babaların, tüm bayanların, bayların babalarının, baba adaylarının, babalar gününü kutluyorum ….

Sımsıcak güven duygusu taşıyan babalarımızın sımsıcak kucakları olmasa ne yapardık!

İyi ki varsınız…‘’Cancemrem’’ babama ithaf ettiğim şiiri tüm babalara ve baba adaylarına armağan etmek istiyorum ….Sizleri seviyorum…
Dününüz bu gününüzü hep kıskansın )


Sevgiyle, esen kalın daima,

Şule Aydemir





Dağ 'CanCemremsin'


-Ey dünyamın
en yalçın dağı
çiçeklere bezeli
adımı koyduğun
‘CanCemrem’

-ah içim kaynar
ateşim akar fikri yakar

işittim de bakamadım yaralım
delik deşik etmişler sırtını

düşünürüm
kesilir nefesim
sen gibi
su toplar gözlerim

karasu bulutlarını tutup öpmek
öperek yok etmek isterim
ve yüzümü sürmek delice
kırağı düşmüş çimenlerine
yamacına almadığın
yaban otlarına
beslemediğin dikenler adına
yaşanacak çok baharlar var daha
kuzey yıldızına sessizce
nice nisanlar diledim

öyle bir ilk
öyle bir sessiz
–ahh demişsin ki
ayaklanır yuvamın güvercinleri
kanatlarında koca denizler
damla damla düşerler
kursağımda tüm dizeler

anlatırdın ‘CemreCanım’
çoban yıldızından hikayeler:
-bir başka olur çoban çocukları
ölmesin diye göçmen kuşlar
misketlerinden vazgeçtiler

şah damarımda çoban çocukları
ve ben bir inat çoban çakmağı
daha nelerden
dahası kavalları
baba yadigarı

sisli bir kasım şimdi
taslağındayız hayatın
goncada çiğ
tanesinde ölüm
ölürüm de
kapamam gözlerimi

Şule Aydemir

[GooD aNd EvıL]

Kabil Nokta

sanırdım
sevgi en ilahi balat
aşklara yazılan
sunaklar kadar
tutkulardan sıcak
yanılırdım
ellerimi
uzatırdım
dokunamadığım bilince
tırnaklarımı sökerdi
ayıklık
özlemin bıçak sırtlarına
atinamı vururdum
sımsıcak yüreğimin
dalgakıranı
sem sevgin
buzul keserdi

susardım
çatlardı dudaklarım
kanardım
aşık olurdum
dağlar kadar severdim
ve evren kadar barhana
gözlerimde görebildiklerim
dağlar
içime
sığdırabildiklerim
barhana gibi bir evren

nasılsa panorama
kendimde
bir ona
ondaki sevdaya
bulunamadı
kabil nokta

Şule Aydemir