Umut Ülbegi

[GooD aNd EvıL]

Dışarıda
soğuk bir kış gecesi
dansediyor
Evlerde
yaşlı ya da genç
iki sevgili
bu dondurucu dansa inat
daha sıkı sarılıyorlar birbirlerine
bense üşüyorum.

[GooD aNd EvıL]

Yalnızlığın ucunda sallandım
parmaklarımın ucundaydım
gökyüzünden inerken
darağacındaydı şeytan
yanlış kapılara sürükledim dünyayı
aşk son nefesini veriyorken

Kaldırımlar
ev sahibim
ve ağaçlar
binbir beden
üşüyorlar ateşimden

Çıplaklığın mum ışığında yeniden doğuşumun simgesi
çıplaklığın aslında en giyinik hali masumiyetin

Kaldırımlar
ev sahibim
uçuş mesafendeyim
unutma her ölüm erken
kanatlarımda şeytan
içine çağır ben
gece son nefesini veriyorken


20.11.2002

[GooD aNd EvıL]

Bir kavgadır aslında yaşam
kaçışın soğuk izleri dudaklarda
ve yaraları gerçekleşmeyen hayallerin
o yaralar ki
yüreklere serpiştirilmiş
iki damla umutla iyileştirilmeye çalışılır
Her seferinde aynı hikaye
her hikayede aynı seferler
yollar düğümlenir
coşku frenlenir
bir kaygı şelalesinde insan
yaşamayı öğrenir

[GooD aNd EvıL]

Belki birbirimizi hiç bilmeden
Acılarımızı birlikte yıkayıp düştük yola
Seçtiklerimiz beyaz sayfalar mıydı,
karalama kağıtları mıydı yoksa?

Her başlangıcı sona erdirebilen
her sonu başlangıca ekleyen
neydi hayatımızda?

Ben yalnızlığa razıydım önce
sonra
seçiciydim
sonra
deli
ve yine yalnız
Tek farkı erken yıpranmış...

Sen seçildin
seçtin
yalnız kalmadın hiç
tükendin ve yalnızlık diledin...

Ortak dileğimizle biz
karşılaştık
iki yaralı ruh
aynı ilacı paylaştık.

Belki birbirimizi hiç bilmeden
Acılarımızı birlikte yıkayıp düştük yola
Bugün sen ve ben
salınıyoruz sonsuzluğun şeffaf kollarında.

[GooD aNd EvıL]

Kaybettim
ve o sessiz çığlığa dönüştüm yine
kucak oyuncağıyım artık
dudak tiryakiliğiyim

özüm
gözbebeklerimden akarken
yıldırımlara direnecek
paratonerim kalmadı
ateşle terbiye edildim

Bir aşkı yitirince insan
konuşamayınca
sevişemeyince
düşünemeyince
yüreği büyümeyince
uyuyamazmış
hele öncesi yoksa
nefes bile alamazmış
öğrendim

Kaybettim
yatak oyuncağıyım artık
geçici körlüğüm
ve o sessiz çığlığa dönüştüm yine
tabutum
uyku
uyursam kutluyum

[GooD aNd EvıL]

Yaprak dökümü saatleriydi
hatırlamıyorum
-Sonbahar - derdim
Sen giderken
Elma dersem çık armut dersem çıkma
Saklambaç sokaklarından hiç çıkmazdı yolların
bilirdim

Savaş saatleriydi
Soğuk savaş saatleri
Soğuk savaşın sıcak saatleri
seni beklerdim
uzakta çocuklar bombalarla oynarken
Sen giderken
ben uykuda olurdum hep
bir parça akıl almak için uyanık kalmam gerekirken
Sana dokunmak isterdim parmak uçlarımla

Uyandığımda herkes daha uzak
daha uzak solgun elbiseli lojmanlar
Ve son saklanan sen
Öyle kayboldun ki
Kış gelmedi hiç, kar düşmedi yükseklere bir daha
Çocuk değilsin yumma gözlerini

Bir ağaç altında buldum seni
ölü
o günden beri gözlerim kan gölü

[GooD aNd EvıL]

Bir şiir daha uzaklardan
düştüğüm dipsiz kuyulardan
sonsuz uykulardan
anlık mutluluklardan

bir şiir daha
hiçliğin sağ
kalpsizliğin sol yanından

Yırtıp attığın
........aşk..........
kanattığın
........dudaşk........
gözlerin
........tuzaşk...........

Bir şiir daha uzaklardan
kaçaşk

Seninle ölmek bile
yasaşk
yasaşk

[GooD aNd EvıL]

Önce yüzük parmağımı kestim
teşvikiye'nin dar sokaklarından birine fırlattım
yağmur sokakları süpürürken
iki damla kanı kimseye anlatamazdım
kaçtım

Ellerime ihtiyacım yoktu
(son gece üstüste uyumuştu ellerimiz)
tükenmiş tırnaklarım
ve titreyen ellerimin
son nefesini verişini izledim
gülümsedim

Sarıldığımda
sımsıkı bastırıyordum ya göğsüme
birleşen kemiklerimizde
aşkı anatomik alfabeyle yazıyorduk ya
ölen ellerimin son isteğiydi
yılların birlikteliğiydi
kollarımı Maçka Parkı'nda bıraktım

Öpüşünü hatırladım
gülüşünü hatırladım
bakışını hatırladım
sevişini hatırladım
kendime
vücudumdan uzak
cehenneme yakın
bir son hazırladım

[GooD aNd EvıL]

Hiç ağlamadım
çok yaklaştım
toprağa bereket olacaktım

Aklımdan
keskin acılarımdan hep kaçtım
hiç ağlamadım
çok yaklaştım
ilk yağmura karıştım

Peşimden koşan rüzgar
içimde esen fırtınalar
ve yaşanamayanlar
sel oldu bedenimde
kendimi
ağlarken
yakaladım.

15.11.2002
Erzincan

[GooD aNd EvıL]

Mavi koltuğunu
evlat edindim bugün
sensizliğe dayanamıyordu
benim gibi
meydan okuyamıyordu
suskun ve mavi geceye

Yedi buçuk metrekare odanı
evlat edindim bugün
kokunu özlüyordu
benim gibi
büyüyemiyordu
acı ve karanlık içinde

Minderlerini
evlat edindim bugün
bizi özlüyordu
benim gibi
uyuyamıyordu
tutku ve aşkla biz sevişmeyince

Kendimi
evlat edindim bugün
seni duymak, okumak yetmiyordu
bugün kendi yaşamım saydım
seni yaşamayı
Seni
Eylülden
Ekimden
Kasımdan
daha çok sevdim
Bugün kendimi evlat edindim.