Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Dinle deniz kuşlarını

geldiğimi deniz kuşları haber verecek sana.
bardaktan boşanır gibi, çığlık çığlığa.
sis dalgalarından renk almış pejmürde bir gemi,
bırakırken bezgin kontrolsüzlüklerle
karanlık derinlere, pas tutmuş zincirini
ve ay ışığı gebe kalırken pul renkli yakamozlara
geldiğimi deniz kuşları haber verecek sana.

ilk gençliğimin çocuk yüzlü kadınları,
en omurgalı haykırırken masumiyet çığlıklarını
ve soğukla karartılmış *******imin,
erken soğuyan yer yataklarında
doymamış bedenlerin soluğu vururken duvarlara
geldiğimi deniz kuşları haber verecek sana.

İstanbul’da kapısına kilit vurulmuş her meyhanede
korsan sevdalıların çentiklerinde,
şarap, duman ve tek gözlü karanlıkla suçlanmış
baştan çıkarılmaya hazır manastır kızlarının,
aranmış da hiçbir yerde bulunamamış,
terkedilmiş görüntülerinin boy aynalarında.,
geldiğimi deniz kuşları haber verecek sana.

bensizlikle üzerine bir ağıt olup yağan yağmurlar
köşe başlarında iz bırakmasa da küfürlerimden,
ve ihanetlerinin gönderdiği kavgalarımın yanlış adreslerinden.,
yaka paça atılsan da omuzladığımız o sokaklara,
bekle gözlerini dikip, İstanbul’a
geldiğimi deniz kuşları haber verecek sana.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Doğru okuyabilmek

felsefe okulunun kapısında hoşgörüsüzlük yazıyor.

mavileşmiş köpük düşü gibi denize iniyorum.
sen gözlerime bakıyorsun, Paris ruju dudaklarınla
bin yıllık bir bulvar ağacının gölgesinde
vitrindeki ışıklar gibi dalgalanıyor saçların
bende geliyorum diyorsun, beni de bekle.
anarşist sakallarımı doluyorsun ellerine
akıyoruz adresini aramayan kurşunlar gibi.
bir yanımızda yüreklerini toplayan pamuk işçileri
diğer yanda göçmen kuşların son kafileleri
denizin üstüne düşüyor masmavi kanat sesleri.
su’dan akrabalık var mıdır acaba, şimdi takılıyor aklıma
pamuk işçilerinin toprağa dökülen alın terleri ile
denizdeki su damlacıklarının arasında.

doğru okuyabildin mi diyorsun kapıda ne yazdığını.

çok uzaklarda çığlık çığlığa bir gemi batıyor.
sırtında kayıtsızca gezdikleri gemiyi zamanlar boyu
boş kalabalıklarıyla ilk terk eden filikalar oluyor.
ben şarap içiyorum, sen makyajını tazelerken
aynanda sahile koşan filikaların ismini okuyorsun
gözlerinin bir delta gibi açıldığını görüyorum
ne yazıyor, okuduğunu bana da söyle diyorum.
önce bakımlı parmaklarına yapışıyor harfler
sonra aynanın üzerine diziliyor birer birer.
şaşkınlıktan vazgeçip saçlarını atıyorsun arkaya
haydi gel diyorsun filikaların yanına, sahile koşalım
boşlukları kimliğimizi söyleyip biz dolduralım
sonra sen dola kollarını belime, çıkalım indiğimiz yere.

doğru okuyabildin mi diyorum aynanda ne yazdığını.

biliyoruz ki içimizden biri en acımasız katil.
işte soluksuz yatıyor filikalar her biri başka sahilde
suçluyu arıyoruz el falımıza bakar gibi parmak izlerimizde.
kanıyoruz ince bir sızı, hala tütüyor sızı gibi ince bir duman
batarken ismi okunamamış geminin bacasından.
dünya yuvarlak, ufuk çizgisi elimizi atsak, tutulacak
acelemiz kabuğunu kıramıyor, güneş birazdan batacak.
önümüzde tertemiz sınav kağıdı, verelim haydi cevabımızı
yaşananları değil, anlatalım haydi yaşamadıklarımızı
önce tanımamış sayalım birbirimizi, doğum öncesi gibi.
ve hatta kainatı ve hatta kainatın kanunlarını
hiç tanımamış olalım cerahat salgılayan kimliklerimizi.

hey cehaletin ilahları, kim çıkardı bu soru işaretini?

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Doğum günü olmak

uzun bir geceydim, karanlıklarım kan kokulu
süzülüp geliyordum.
karanlıklar içinden ışıklara doğru.
çığlıklar duyuyordum,
yaşamın her soluğunu benimle paylaşacak onlardı.
ben sadece ağlıyordum.

[GooD aNd EvıL]

Dostluklar üzerine

öksüz bacak aralarından çok uzakta.
kimsenin görüp seçemeyeceği bir konudur bu.
derin ve hep gezinen, anlaşılmaz sularda.
pek herkesin anlayacağı, bir şey değildir bu.
çalıvermek sabahın kör vakti ve kimsesizken,
çalıvermek kapını, aklıma estiği yerden….

bir sofra donatır kendini, sen elini sürmeden.
hiç tadılmamışlar gibi, ya da tadı çok iyi bilinen.
eller bir şey yazmaz, ne söylesin ki gözler.
yüreklerdir sadece konuşan ve sessizce dinlenen.
kurallar bir yol bulur kendine, zaman durmuştur.
bir başka yük taşır bulutlar, budur istenen.

merhabamı desem günaydın mı, işte ben geldim….
ne dersen de nesli tükenmişim, hoş geldin…

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Doyarım sensizliğin olmadığı yerde

avuçlarımdan taşacak kadar deniz suyuyum.
senin sahilden göremeyeceğin kadar uzak
ve rüzgarımın alnından geçeceği
en son noktadayım.
yosun kokusuz ve yakamoz ışıksız.

sahildeki kimsesiz sandalların
dökülen boyalarından
doyar karnım.
sarılardan, mavilerden, kırmızılardan
ve en son senin boyadığın
o renkten,
hani adını bulamadığın.

gözlerime hasretin yuvalandığı adalardayım.
hiçbir yüzgecin ulaşamayacağı kadar uzak
ve pusulada kuzey yıldızının olmadığı
en karanlık yerdeyim.
el yordamsız ve senin sesine sağır.

sahildeki kimsesiz sarhoşların
yanlış selamlarından
doyar karnım.
balıksız kılçık, gecesiz yıldız ve bulutlardan
ve arkasına senin saklandığın
ay ışığından
hani hiç olmadığın.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Dönence oyunu

güneşe küsülür mü
hele mevsim tam yaz ortası
ve akşam üstü
adın; ayçiçeklerine babadan akraba
da olsa,.
güneşe küsülür mü .
saati erkene çevirip
erken gitti denilir mi.
oysa bütün hesap dönencelerde gizli
yengeç, adımlarını yetiştirmek için
çağırmıştır yardıma
oğlak tarafına
birde böyle düşünsene.

evet bende farkındayım
güneş gerçekten erken gitti bugün
gündöndü çiçekleri şaşkın
yıldızlarda
hazırlıksız yakalandılar gece karanlığına .
ama gene de küsülmez güneşe
doğar yarın sabah gene
dinleriz bakalım ondan neymiş meselenin aslı
oğlak mı fazla nazlı
yoksa yengeç adımlarında mı bir sır saklı.

bakarız ki yok ortalarda güneş hala
ve yıldızlarda başlamış
toparlanmaya
o zaman düşünürüz bir çare hepimiz
küseceksek hep beraber küseriz.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Dört duvar arasında

Tutukevimdeki tüm tutuklular!
Hanginiz bulaştırdı gümüş tozunu,
Deniz kızlarının yüzgeçlerine.

Şimdi doğmayacak yakamozlarında
Hırçın dalgaların
Karanlıkları avlıyorum.
Volta adımlarımda kehribar sesli ağıtlar
Dönerken hasret mektuplarına,
Hanginiz mahkum etti *******imi
Yakalanamayacak tutkulara.
Şimdi kan-ter içinde
Dört duvarım,
Ona ağlıyorum.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Dört mevsim intihar - düz yazı

İlkbahar; Boğaziçi’nde …

Renk ve mevsim tarifenizin en solundaki kış kara’sı önce dip dalgalı laciverde döner kendiliğinden. Eğer içinizden geçer de dip dalgalı lacivert arasına yosun yeşili ve bol saçaklı fırça darbeleri atarsanız belki ebru sanatının en incelikli doğal figürlerini de yakalamış olursunuz. Sonra da üzerine bir parça gök mavisi bulut düşürüp aralarına üç-beş damla erguvan pembesi döküverirseniz bilin ki İstanbul’a da baharı getirdiniz demektir. Siz şimdi; biraz yeşil, çokça güney nefesli serin rüzgar eşliğinde ve bir karşı kıyıda bir bu yakada kuğu boyunlu zarafeti ile gelinlik elbisesi içinde dolaşıp duran Şirket-i Hayriye’nin son torunlarından birisinin aile albümündesinizdir artık. Emirgan ’da çayınızı da yudumlasanız, Kanlıca ’da yoğurdunuzu da kaşıklasanız ve hatta sevgilinizin elini avuçlarınızın içinde biraz daha terletseniz de ….. Seni seviyorum fısıltıları fırından taze çıkmayı bekleyen sabah simidine duyulan açlık taşır nefeslerde, bir başkadır yani.

Kendi baharımızı yaratıp, yaşattığımız günlerden:

Bağdat’ta bomba yüklü bir araç günün alışverişe en uygun saatinde bir Pazar yerine doğru pimi çekilmiş hızla yol almaktadır. Pazar yeri kalabalığını anneler ve ellerinden kaybolmamaları için sıkı sıkıya tutulan çocuklar oluşturmaktadır. Çocukların elleri terlemektedir annelerinin avuçlarının içinde. Ve Kafkasya’da okul sıralarının aralarına minicik kalplere akacak damar bulamayan kanlar dolmaktadır. Bahar gerçek sahiplerinden çok uzaklara düşmektedir.

Yaz; Konya ovasında …

Bu seneki kadar böylesine çatlamamıştı toprak. Bir başka hasret vardı çekilen. Anlatılamıyordu da anlaşılamadığı gibi. Renk ve mevsim tarifelerinde tek renk kuraklıktı. Sarıydı, sarı sıcaktı, kırmızı gibiydi biraz boz kahverengiyi de andırıyordu. Gölgeli ve ıslak mavilik ise hiç yoktu. Çocuklarımızın ayakları sıkışıyordu ekini boy vermemiş tarlalarda yürürlerken yanımız sıra, toprağın çatlağına. Çocuklar, canlarının acıdığının farkına varsalar ağlayacaklardı. Babalar; başlarına sarıp sarmaladıkları ıslak mendilin üzerine geçirdikleri kasketlerine saklıyorlardı yaşlı gözlerini. Nasılsa gözyaşları damlasa da toprağın üzerine, çatlaklar arasında kaybolup gidecekti. Analar; yaklaşan doğum sancısının üzerine konmuş akbabaları kovalıyorlardı elleriyle. Ve gökyüzünde bir kağıttan kayık uçuyordu. Acemi ve deniz suyunun tuzunda elini ıslatamamış bir çocuksu tersanede üretilmiş kağıttan kayık. Yüzsün diye bir zamanlar ayaklarının altında çalkalanan göle salınan.

Kağıttan kayığın üzerinde yazanlardan:

Kadın erkeği heyecanla çekti çırılçıplak yattığı yatağın üzerine. Gel hadi dedi dayanamıyorum …. Erkek sarıldı kadının çıplak bedenine, canım benim, sevgilim … Kadın birden yüzünü ekşiterek kenara çekti kendini. Öff dedi doğru söyle bana, kaç kere duş yaptın bugün, çok fena kokuyorsun … Erkek bozulur gibi oldu bu tepkiye. On kere bile yapsam ne değişecek ki diyerek biraz kırgın, biraz da utanarak doğruldu kadının yanından. Ve devam etti; klimalar en son ayarda, onun bile faydası yok görüyorsun ….. Haklısın sevgilim dedi kadın gülerek, hadi o zaman biraz parfüm sık, bir şeyler yap, boşuna mı aldık onları Paris’ten. Haklısın dedi adam, banyoya doğru yürüdü…. Konya ovasında bir göl damlacığının üzerinden kalkan son buharlar kağıttan bir kayığı da alıp götürüyorlardı gökyüzüne …

Sonbahar; eski şarkılarda …

“Yine hazan mevsimi geldi/ Yine yapraklar rüzgarların peşi sıra gidecek/Yine deli gönlüm, yine bu mevsimde hicranımı yalnız başına çekecek / Geleceksin belki de o zaman / Ne o yapraklar, ne o rüzgar ve ne o ben olacağım ….”Hanım hadi ver bir duble daha, efkarlandım iyice. Kadın ellerini dizlerine bastırarak doğruldu yerinden. İç ama fırlamasın tansiyonun gene, biliyorsun ne bir doktor var gideceğimiz ne de…..

Kış; geldiği zaman ….

Renk ve mevsim tarifemizin en solunda kış karası, başka bir renk yok …

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Duvar saatleri

benim duvarımda bir saat asılı
içinde bir kuş saklı.
görüyorum.
ellerini tutsam
onula ıslansam
su içmesini annesiz
kanat çırpmasını kanatsız
ben öğretsem.

ben öğretsem
uzatıp penceresinden başını
merhaba diye bağırmasını …
şimalden bir rüzgar gibi
cenuba inmesini.

senin duvarında bir saat asılı
içinde bir kuş saklı.
görmüyorsun.

[GooD aNd EvıL]

Duvardaki o fotoğraf

duvarınıza astığınız o fotoğrafı çok sevin
isterseniz bakışlarınızı bulut rengine boyayın
ama gözyaşlarını değil duvarlarınızın rengini sevin
üstünde oyunlarınızdan izler, koklanmış çiçekler varsa eğer .

bir gün,
bakarsınız bir gün gözlerinizin önünden geçer
daha su yüzü bile görmeden yüzünüz, dağınıkken saçlarınız
elinde lanetli çemberiyle bir çocuk dizlerinde paramparça adınız
bir gün, bakarsınız bir gün çıkıverir karşınıza
çok acıyacaktır yüreğiniz, onun güldüğünü sandıkça.
…..
o fotoğrafın gözlerinize bakmasını çok sevin
tersine dönse bile mevsimleriniz hiç aldırmayın
pencerenizde kalan hayali ve yüreğinizin sesini sevin
köşe kapmacalar gibi mum ışığında titreyen gölge varsa eğer.

bir gün,
bakarsınız bir gün elleriniz donmuş eline değer
ilk yuduma gelmeden çayınız, boğazınızda dururken lokmanız
gözlerinde anlatamadığı çok şey yada sizin hiç anlamadıklarınız
bir gün, bakarsınız bir gün düş gibi düşer sessizce
hayallerinizin üzerine çekilmiş, beraber astığınız o perdeye.
…..
olmamaları değil, duvardaki o fotoğrafı sevin
dallarından tadına bakılmamış meyveleri toplayın
yorganı çekip üstünüze her gece sevişebilmeleri sevin
karabasan yalnızlıklar uzaklardan yanlışlar okutuyorsa eğer.

bir gün,
bakarsınız bir gün o fotoğraf yerinden düşer
ilk sancıyı bile bilmeden gebelikleriniz, doğmadan çocuklarınız
yaşamayı yok olmaktan beter eder ellerinizdeki kırmızı boyalarınız
bir gün, bakarsınız bir gün gözleriniz duvarlarda gezer
güneşi hiç görmemiş boşluk vardır yerinde, iş işten çoktan geçer.

Cevat