Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Her suçta fail, sevdadır

bir tanrıça kadar güzel ve nazlı
ve azize kadar yürekten yapılıydı
yüreğinde öyle kucağı dolu aşk taşıyordu ki
yeryüzünde tüm sevgi açlarını doyuracak gibiydi.
ama afişlerin en üstünde yazan onun ismi değildi.
sadece her soyulan bahçe içi köşkün azmettiricisiydi.

antik heykeller kadar ağır başlı
ve tanrıların dağı kadar ulaşılmazdı
cesaret merdivenlerinden en hızlı o çıkardı
eros meleklerinin oklarını mıknatıs gibi toplardı.
ama kıskanç pusularda saklananlara hiç aldırmazdı.
sadece her sevdanın sonunda bıçak onun sırtına saplanırdı.

ozanın vurup sazın teline, söylediği türkü dolandı dilime
“ne gelirse başa gülüm …, sevdadan gelir”

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Her yer sus-pus

sevdiğim benden kesin dönüş yaptı bu gece.
gözyaşım harcımı karıyor şimdi yalnızlık rıhtımımda.
bir adım daha atıversem, ha cesaret şöyle yavaşça,
düşüvereceğim rengi en zeytinyağına boyalı denize.
canım nasıl sıkılıyor anlıyor musunuz; o kadar olur.
rakı çoktan tükenmiş, sigaram can çekişiyor.
kararsızım intihar etmek ya da çekip gitmek hususunda.

dört duvar fonumda; ikinci savaştan kalma
fransız madam işi ince dokulu bir kabare şarkısı.
bindokuzyüzyirmi model radyom yanı başımda.
yeşil göz lambalı phılıps- eindhoven yapısı.
derler; kaçak girmiş zamanında iki tane, birisi bu.
ne tükenmez enerji bu tanrım hayret doğrusu.

uzattım yattığım yerden, jiletlenmemiş sağ kolumu.
tuttum çevirdim radyomun düğmesini sola doğru.
karardı birdenbire sürgündeki tüm istasyonlar.
sustu paris ve londra, helsinki’den prag’a kadar.
parmaklarımın ucuna takıp dünyanın fermuarını
kapatmak tüm jurnalcıların, popüler şarkıcıların,
hindistan’dan gelen savaş çığlıklarının ağzını....

hem yalnız, kararsız ve öfkeli üstelik, bir gecenin,
karaborsadan çekip alınmış bulunmaz kumaşıyım sanki.
öyle yazıyor bildirisini aynadaki anlaşılmaz suretim.
kolay mı susturabilmek dünyayı parmaklarının ucuyla.
fırlayıp kalksam yataktan,yeridir,tırmansam düz duvarlara
bir coşku, bir ateş, patlamaya hazır bomba var ki içimde
ne yapsam, kime nasıl pazarlasam gücümü
sabaha kalmadan gecenin bu saatinde?

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Herşey yerinde duruyormu

kapıdan ışık sızsın dışarı
ama sen, ben ol içeri girme.
pencereden bir göz at sadece,
duruyor mu bak her şey
bıraktığın yerde.
dudağında dudak izin…

merdivenlerde ayak sesin,
geliyor mu hala kulağına.
ve bir kuş nefesi gibi zaman
bildiğin gibi mi işleyip,
seninle mi yürüyor hala.
kulağında senin sesin.

çivisini çakarken parmak ezdiğin
dış kapının numarası
sallamış mı kendini,
bir an önce ya da sonraya.
bunlara bak işte sen sadece,
gerisine boş ver, aldırma.
ama sen, ben ol içeri girme.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Hızlandırılmış ölüm

şimdi; ıssız ölüm, boş çerçeve
bir dahaki sefere gülüm, bir dahaki sefere
yüreklerde yeniden açar kan çiçekleri elbette.
ne yazık ki, ahhh ne yazık ki
saçlarına bir kere bile değemeden elimi
en ağır işkencelerle
yaşadım ölümü.
bir dahaki sefere söz,
koklayacağım gülümü.

bu caddeler ve karanlıklar hiç görmedi
kurşunun bu kadar hızlı gidenini.
ama kim bilmez ki gülüm kim bilmez ki
en makbulü kurşunun en çabuk öldüreni.
ben çabuk öldüm gülüm
en ağırı ile yaşadığım işkencenin.
ve bir gün elindeki boş çerçevenin
hasreti olacağımı hiç bilemedim.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Hiç gitmemiştinki, gider gibi yapmıştın

o gün kapattım kompartımanın kapısını
tren daha perondan kalkmadan.
“keşke saçlarını eskiden olduğu gibi
dümdüz tarasaydın, ortadan ayırmadan”

arayıp ta bulamadığım o kitabı aldım elime
bıraktım sayfalarda dolaşmayı boş gözlerle.
“işte bu bakışlardı ardından zehir içtiğim
ama bir türlü unutmayı beceremediğim”

yani ne yapacağımı bilmez bir haldeydim.
uyumak istemiyor, ölümü aklıma getirmiyordum.
“sağ kaşının üstündeki bu ben
var mıydı eskiden ben mi hatırlamıyorum”

sonra senin aldığın şarap geldi aklıma
hani al, beni düşünerek içersin dediğin.
“bu ruj dudaklarında, kokun hala teninde,
hepsi yerli yerinde, hepsi benim bildiğim”

olacak iş değildi, senden ayrı dünya ölü bir şehirdi.
ilk istasyonda indim, sana dönmek için geri.
“ boynundan aşağı gene aynı beyaz,
şimdi kalkıp öpsem, değil ki yeri”

hemen, durma sarıl bana, öp boynumdaki beyazdan,
sevdiğini söyle bir daha, ama saate hiç bakmadan.
“ sanki el sallayan ben değildim arkasından
giden kimdi öyleyse, haber mi var yarından”

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Hücre günleri

her doğmayan şafağımda,
hiç batmayan güneşimde,
uzun ve terlemiş bıyık kokardım.
dört duvarımda
dört ayrı sancının rengi vardı odamın.
bakışlarımdan kendim bile korkardım.

ne zaman diksem gözlerimi tavana,
bir bulut geçerdi önümden
uzamış aralıklarla.
renginde hain
ve artık kullanılmayan
bir pas yatardı.
ne zaman su versem
saksımdaki çiçeğe
o buluttan üzerime
birkaç damla yaş akardı.

her doğmayan şafağımda,
dayanılmaz bir hasret olurdu,
çamura batmış ayakkabılarımla
adımlamak sokakları.
ve hiç batmayan güneşimde,
o çamurlara bulamak
insanlık adına,
insanlığa kara leke çalanları.
ve akşam voltalarımda
attığım her adımda,
çetelemin üzerine
bir kurşun daha sıkanları.
hiç batmayan güneşimde
özlemek yarınları.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Hürriyet gülümsemektir

demir kapı kapanır ardından.
bir gürültü kurşun gibi çınlar
bomboş koridorlardan.
gider saplanır geride kalanların,
gözlerindeki hasrete,
yüreklerindeki sevdaya,
ve beyinlerindeki yasaklara.
gider saplanır bir kurşun olup.
…………..
sen; iki adım atar durursun,
kapının tam önündesin.
elinde bir küçük bavul,
içinde kirli çamaşırların.
gökyüzüne doğru açılır kolların.
derin bir soluk alırsın.
hiç yakınında olmayacak kadar
yanı başındadır şimdi,
saçlarını okşayacağın çocuklar
tanımasan da hiç birini.
kuşlar bir başka çırpar kanatlarını,
başının tam üzerinde
ağızlarında birer zeytin dalı,
tutmayı bilmemiş olsan bile.
zincirler yuvarlanır mazgallara,
paslı bir sürüngen gibi.
sen, bir adım daha ilerlersin
hürriyete doğru
yüzünde gizli bir tebessüm
gülümsersin.

işte böyle bir şeydir hürriyet dediğin.
gökyüzünün renginin daha mavi
kuşların kanatlarının
daha da yakın oluşu.
ve bir çocuğun saçlarını
okşamak gibi.
işte böyle bir şeydir hürriyet,
gülümsemek gibi.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Işığın yollarında

karanlıktaki ipek kanatlı pervane
bir ışık arar kör kandilde
günlük saltanatına mezar olsun diye.
sorsak ne söyler adını,
ne anlatır yaşanmamış aşklarını.

ortasından ikiye ayrılmış
bir belalı hüzün çöker içime,
pervanenin ışığını aradığı saatlerde.
bir yanında resminin yarısı vardır,
diğer yanda diğer yarısı yer alır.

karanlıktaki son nefeslik sigara
bir küllük arar kör kandilde
kor olmuş ateşini söndürmek için.
ne anlatır dumanına saklı efkarımı
ne de dindirebilir yalnızlığımı.

hasretin yel vurmuş başak gibi
tanesi dibe düşmüş, uçup gitmiş rengi.
canımın yeniden sigara çektiği saatte
tanrılara adanmış, adı bereket olan
önce tarlaları yakacağım sonra ateşimi.

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

Işıklarını söndürme, susma şehir

şehir; yak ışıklarını yüzünü çevirme benden
karanlıktan çok korkarım, gülemem aydınlığı görmeden

oysa ışıkların sönme vakti çoktan gelip geçmiştir
okunan kitapların son sayfaları yerlerinden koparılmış
Üsküdar ‘ın çatı katlarında tozlu zeminlere serilmiştir.
yıldızlar bile kız kulesinden saklanırlar bu saatlerde
son vapurlar demir atmışlardır artık, iskelelerde.

sen bize bakma, tercihimizi sert alkolden yana koyduk
okuyacak kitaptan önce sevişecek yataklarımızı serdik
son sayfalarını kitapların, yırtmak istemiyorduk.
şimdi bir balkon sefası, saçların uçuyor rüzgarlardan
görüyoruz ki bir başka ışığın söndü haberi geliyor adalardan.

ilk martılar son çığlıklarının tatlı düşlerindeyken
ve bitmeyecek senfoniler henüz başlamamış ve salon boş
orkestra üyeleri hazır ama maestro yerini almamışken
bir fısıltı ol, dol bir yol bulup gözlerimden bütün benliğime
yoksa ne şehir bir çare bulabilir ne ölüm sensizliğime.

şehir; çıkar sesini, şarkılarını esirgeme benden
sessizlikten çok korkarım, dinleyemem yüreğimi seni görmeden

Cevat Çeştepe

[GooD aNd EvıL]

İçi boş çizgilerle yaşamak

çocuğun gözleri bilemedin sekiz-on yaşında
belli ki tam sorup öğrenmenin çağında
sordu; yaşı kadar büyük bir merakla
nedir bu, tam üstümüzde
kuzey-güney yönünde
bir ince siyah çizgi.

…….“onun adı boylamdır, otuz iki derece doğuda
sadece dört dakika vardır iki boylam arasında
senin ömrün uzun, başka türlü hazırlan yarınlara
yaramayacak ki bir işine ne kadar anlasan da”

çocuğun gözleri gene bakıyor aynı yaşlarda
öğreneceği çok çizgi var ki daha
sordu; gene aynı merakla
nedir bu, tam altımızda
eğri-büğrü ama kalın
garip bir siyah çizgi.

…….“o çizgi coğrafi bölgelere ayırır bütün ülkeyi
kar yağarken bu yanda sen ötede biçersin ekini
oysa her tarafta aynıdır hava senin gördüğün gibi
bence unutman gerek bildiğin tüm çizgileri”

çocuğun gözleri bu kez biraz daha büyümüş
öğreneceği ne varsa rengi değişmiş
sordu; havası bu kez daha ciddi
nedir bu kırmızı çizgi dedikleri
sadece kürsüden mi söylenir
nerede başlar, neresi bitişi.

…….“bu çizgi başkadır benzemez diğer hiçbir çizgiye
onuru demektir, senin, insanlığın ve ülkenin de
bakma şimdi sakız gibi önüne gelen gevelemekte
ve sadece kürsüde söylenir, kalır söylendiği yerde”

çocuğun gözleri artık okuyor hayat kitabını
belli ki sırada öğrendiklerini yaşama çağı
sordu; bilip de bilmiyormuş gibi
sadece isimler altına mı çekilir
nedir bu iki tarih arası çizgi
sanki hiç yokmuş gibi.

…….“bu çizgi içi boş öğretiler, öğrenilmemiş sevgilerdir
belki bir şey üretmemek, üretmeden tüketmektir
sana onur demiştim hatırlarsan geçmişte bir zaman
onun üstüne eklediğin ne varsa insanlık adına yapılan
işte o çıkartır aradaki çizgiyi, siler atar sona yazılmış tarihi”

Cevat Çeştepe